संत हे कोण तरी देवाचे हे डोळे । पूजेविण आंधळे देवाचिये ॥१॥
कोण्या नेत्रें देव पाहे तुजकडे । यासाठीं आवडे संत करी ॥२॥
संत ऐसे करी देवाचे कान । सांडियेल्या ध्यान कोण ऐके ॥३॥
संत पुससी तरी देवाचे ते पाय । आगमा न गमे सोय मागाडीये ॥४॥
संत पुससी तरी देवाचें तें पोट । धरुनियां बोट दाविती हरी ॥५॥
संत म्हणसी तरी देवाचा हा गळा । जेणें रस आगळा वेदादिकां ॥६॥
संतसरी पुससी तरी देवाचें वदन । माझें तें वचन संत झाले ॥७॥
परादिया चारी सांडूनि मीपणीं । संत बोले वाणी विठोबाची ॥८॥
परेचिया परी आनंदा माझारीं । संत झाले अंतरीं पडजीभ देवा ॥९॥
क्षरजे नासिलें अक्षर तें काढिलें । निःशब्दाचें झालें बोले संत ॥१०॥
शब्द तो उडाला नाद तो बुडाला । भेद तो आटला माया भावीं ॥११॥
विठो वटावरीं पारविया झाले । केश ते वाढले माय संत ॥१२॥
कुरळ होऊनियां देती ते सुढाळ । म्हणे जनी वोवाळ जीवेंभावें ॥१३॥