अध्याय ४१ वा - श्लोक ६ ते १०

श्रीशुक उवाच - इत्युक्त्वा चोदयामास स्यंदनं गांदिनीसुतः । मथुरामनयद्रामं कृष्णं चैव दिनात्यये ॥६॥

इतुकें बोलोनि गान्दिनीसुत । सवेग हांकिता झाला रथ । मथुरे सन्निध हरि अनंत । आणिले त्वरित दिनांतीं ॥३५॥

मार्गे ग्रामजना राजंस्तत्रतत्रोपसंगताः । वसुदेवसुतौ वीक्ष्य प्रीता दृष्टिं न चाददुः ॥७॥

राया ऐकें सावधान । रामकृष्ण सहस्यंदन । येतां आडवे ग्रामजन । येती धांवोन पहावया ॥३६॥
खेट खर्वट ऊषरें पुरें । घोष पल्लिका ग्राम कोटरें । ते ते स्थळींचे जनपद सारे । येती समोरे पहावया ॥३७॥
वसुदेवतनय रामकृष्ण । देखतां जडती त्यांचे नयन । समाधिस्थ योगिजन । ब्रह्मीं लीन ज्यापरी ॥३८॥
रामकृष्णांच्या पाहतां मूर्ती । दृष्टि जडल्या पुढती नुठती । तटस्थ न हालती पातीं । चित्राकृति स्मृतिविलयें ॥३९॥
ऐसे मार्गीं जन वेधले । प्रसंगें राया तुज हें कथिलें । नंदादि गौळी पुढें गेले । ते ठाकले कृष्णार्थ ॥४०॥

तावद्व्रजौकसस्तत्र नन्दगोपादयोऽग्रतः । पुरोपवनमासाद्य प्रतीक्षंतोऽवतस्थिरे ॥८॥

अक्रूर मध्याह्नीं कां राहिला । गोपसमुदाय पुढें गेला । मथुरोपवनीं तो उतरला । वाट पाहत कृष्णाची ॥४१॥

तान्समेत्याह भगवानक्रूरं जगदीश्वरः । गृहीत्वा पाणिना पाणिं प्रश्रितं प्रहसन्निव ॥९॥

तंव ते रथेंसी रामकृष्ण । गोपसमुदायीं येऊन । अक्रूरासीं बोले वचन । करीं धरून स्मितवक्त्रें ॥४२॥
परमविनीत नम्रभावें । अक्रूरा निरोप दिधला देवें । काय कथिलें तें आघवें । अवधारावें ये श्लोकीं ॥४३॥

भवान्प्रविशतामग्रे सहयानः पुरीं गृहम् । वयं त्विहावमुच्याथ ततो द्रक्ष्यामहे पुरीम् ॥१०॥

अक्रूरासी म्हणे हरि । पुढें जावें त्वां झडकरी । प्रवेशोनियां मथुरापुरीं । नृपागारीं रथ लावीं ॥४४॥
क्म्सा कथूनि ममागमन । मग प्रवेशें आपुलें सदन । आम्ही नंदादि गोपगण । येथें उतरोन विश्रामों ॥४५॥
मग प्रवेशों मथुरापुरीं । यथावकाशें वयस्यभारीं । नगरशोभा पाहों नेत्रीं । हें अक्रूरें श्रोत्रीं ऐकोनी ॥४६॥