उपदेश - अभंग २६ ते ३०

२६.
नाना व्रत तप दान । मुखीं हरी स्मरण ॥१॥
येथें असों द्यावा भाव । पुरवी अंतरींचें देव ॥२॥
हाचि विश्वास धरुनी । कृपा करील चक्रपाणी ॥३॥
भक्तिभाव ज्याचा पुरा । त्यासी धांवतो सामोरा ॥४॥
लक्ष लावा पायांपाशीं । म्हणे नामयाची दासी ॥५॥
२७.
शूराचें तें शस्त्र कृपणाचें धन । विध्वंसिल्या प्राण हातां नये ॥१॥
गजमाथां मोतीं सर्पाचा तो मान । गेलियाही प्राण हातां नये ॥२॥
सिंहाचें तें नख पतिव्रतेचें स्तन । गेलियाही प्राण हातां नये ॥३॥
विराल्यावांचून देह अहंभाव । जनी म्हणे देव हातां नये ॥४॥
२८.
संसारीं निधान लाधलें जनां । सद्‌गुरुचरणा सेवीं बापा ॥१॥
कायावाचामनें तयास देवात्रीं । वस्तु माणून ध्यावी अगोचर ॥२॥
तें गोचर नव्हे जाण गुरुकृपेवीण । एर्‍हवी तें आपणा माजी आहे ॥३॥
असतां सम्यक परि जना चुकामुक । भुललीं निष्टंक मंत्रतंत्रें ॥४॥
माळ वेष्टण करीं टापोर घेती शिरीं । नेम अष्टोत्तरीं करिताती ॥५॥
जो माळ करविता वाचेसि वदविता । तया ह्रदयस्था नेणे कोणी ॥६॥
सोहं आत्मा प्रगट जो दाखवी वाट । सद्रुरु वरिष्ठ तोचि जाणा ॥७॥
तया उत्तीर्णता व्हावया पदार्था । न देखों सर्वथा जनी म्हणे ॥८॥
२९.
कीर्तनासी जातां मार्गीं टाकी पाय । अमर देह होय कळे त्यासी ॥१॥
आखेद तरी तेथें घडे हिंसा । जन्मवेद भाषा वेदापाशीं ॥२॥
गंगा वाराणसी धरोनि पदरीं । चाललीसे नारी दोहींकडे ॥३॥
आमच्या बापाची ऐकावया कीर्ति । जाऊं म्हणोन घेती ऐक्य कधीं ॥४॥
कीर्तनासी जावें कैसें कोणेपरी । असूं द्या अंतरीं गोष्ट हित ॥५॥
वर्‍हाडी धांवे जैसा प्रयोजनीं । तान्हेलें तें पाणी पुसावया ॥६॥
व्याकुळ तें एक चुकलें बाळक । त्या धांवे शोकें हांका मारी ॥७॥
अशी कथे जातां गंगा त्या चरणीं । म्हणे दासी जनी भाक मानी ॥८॥
३०.
कीर्तनाचा रस आवडे नरासी । लागती पायांसी मुक्ति चार्‍ही ॥१॥
वारी पंढरीचा निश्चयें म्यां केला । वारकरी झाला पंढरीचा ॥२॥
मोक्षाचा जो मोक्ष मुक्तीची जे मुक्ती । जनी म्हणे किती सांगूं फार ॥३॥