उपदेश - अभंग ११ ते १५

११.
सुखें संसार करावा । माजी विठ्ठल आठवावा ॥१॥
असोनियां देहीं । छाया पुरुष जैसा पाहीं ॥२॥
जैसा सूर्य घटाकाशीं । तैसी देहीं जनी दासी ॥३॥
१२.
अंगीं हो पैं शांती । दया क्षमा सर्वांभूतीं ॥१॥
जेथें जाऊन पाहे देवा । ब्रम्हादिक करिती सेवा ॥२॥
आवडी असे पैं कीर्तनीं । लवे संतांचे चरणीं ॥३॥
जैसी दया पुत्रावरी । तेंचि पाहे चराचरीं ॥४॥
बहु अपराध केला । म्हणे जनी तो रक्षिला ॥५॥
१३.
मृदु वाहे पाणी । वृजमानी ऐसें लाणी ॥१॥
क्षमा ऐसी जिवीं । क्रोधभूत हें पृथ्वी ॥२॥
गंधमाती सरी । करुनी आपुली कस्तुरी ॥३॥
गुणदोष मना नाणीं । म्हणे बहिरी होय जनी ॥४॥
१४.
आपणची सारा । पाहावें कीं नारीनरां ॥१॥
पटा कारणे हे जनी । पांडुरंग तंतु मनीं ॥२॥
भावेंवीण भजलें । भिउनियां झांकीं डोळे ॥२॥
म्हणे काय पाहूं येतें । भिन्न नव्हे वस्तु जेथें ॥४॥
भिन्नाभिन्न नाहीं मनीं । म्हणे नामयाची जनी ॥५॥
१५.
आक्रोशें ध्यानासीं आणी पुरुषोत्तमा । पृथ्वीयेसी क्षमा उणी आणी ॥१॥
अखंडित शुद्ध असावें अंतर । लोणिया कठोर वाटे मनीं ॥२॥
बोलें तें वचन बहु हळुवट । सुमना अंगीं दाट जडभार ॥३॥
नाम तें स्मरण अमृतसंजिवनी । म्हणे दासी जनी हेंचि करा ॥४॥