आहे फुळकवणी, पण लागताहे रुचकवणी

ओवा म्हणतो मी आहे गुणी, पण माझ्यावर पितात पाणी   गांवचा दिवाळखोर, पण परगांवचा सावकार   शहाण्याचे खावे जोडे पण मूर्खाचे खाऊं नये पेढे   माणसाचा येवा बरा पण जावा खोटा   सांगतां येतें पण करवत नाहीं   घी गेलें पण ठामणें तर राहिलें   पवळ्याजवळ (शेजारीं) ढवळा बांधला वाण नाहीं पण गुण लागला   हंसता आहे पुसता नाहीं   हातोडा-हातोडयाचा घाव पडला म्हणजे कांचेचा चुरा होतो पण हिरा ऐरणींत शिरतो   दूध देखलें पण बडगा देखला नाहीं   पुरवली मीठ भाकरी, पण दुसर्‍याची नको चाकरी   आहे मृत्युपरी, पारतंत्र्याची दोरी   मनाची नाहीं, पण जनाची तरी ठेवावी   गुलाबाला वास, पण कांटे शरीरास   आपल्या कानांत बोटें घातलीं असतां धडधड असा आवाज होतो तो कसला? तर रावण जळत आहे त्याचा   पोटचें द्यावें पण पाठचें देऊं नये   सुकुमार बिबी आणि चाबका जोगी, चाबुक तुटला पण वळ नाहीं उठला   आमचे घरी येऊं नका, आपले घरी जेऊं नका, उपाशी पण राहूं नका   माणूस फिरलें तर फिरलें पण घराचें वासेहि फिरले   मन पादशाही पण दैव गांडू   दारू पाठीवर आहे, गाढव पाणी पिऊन राहे   चढ पढ सर्वांस आहे   तृणाला चाड आहे ती त्‍याला नाहीं   माम्या मावशा आहे पण आईची सर कोणा नये   आहे रतन, पण पाहिजे जतन   प्राणावर आलें होतें पण शेपटावर-बोटावर निभावलें गेलें   पोटानें पुरें म्हणविलें आहे   डोळ्या अवलोकन साहे, जिवा तसें मन आहे   आपलें नकटें आणि लोकांचे चोखटें बरोबर आहे   मृत्यू बहीरा आहे, तो कोणाची तक्रार ऐतक नाहीं   विनोद-विनोद, हास्य आणि थटटा हीं मित्रत्वाचें विष आहे   समेट-समेट ही एक मोठी सिद्धि आहे   कपाळ फोडून घेऊन कुठें नशीब उघडलें आहे?   आशा प्रीतीचें बंधारण, आहे मनाचे स्वाधीन   पोरीं संसार, अन्‌ गोन्हीं शेत, कधीं झालें आहे?   भारा-भाराभर चिंध्या पण एक नाहीं धड   मस्तकावर कोड असलेलें चालेल पण मोडबनिया नको   घरावर नाहीं कौल पण पगडीचा कोण डौल   सारीं सोंगे येतात पण पैशाचें सोंग येत नाहीं   वेळ आली पण काळ नाहीं आला   सर्व भेटावें पण लंगोटीयार भेटूं नये   एकाच हाताचीं बोटें, पण सारीं सारखीं नसतात   सगळ्याचा वायदा चालतो पण पोटाचा वायदा चालत नाहीं   हाताचा हताळ पुरवतो पण तोंडाळ पुरवत नाहीं   जे माणस एकलो पण सांचो हशे, तेना पक्षमा परमेश्र्वर छेज   कांही नसो पण दादला पाटील असो   सोनें उत्तम पण कान खातें   शहाण्याचा व्हावें चाकर पण मूर्खाचा होऊं नये धनी   लूट. ‘हिंदुस्थानची जी पावडेंओढ चालली आहे.’   आई! मी ढेप आणतों, तर मुंगळ्या बाबा! तुझी कंबरच सांगते आहे