अध्याय ६९ वा - आरंभ

श्रीकृष्णपरमात्मने नमः ।
विपरीतबोधें भरलें हृदय । अबोध त्यालागीं खाऊनि ठाय । स्वबोधाचा नोहे उदय । तैं गुरुपाय भजिन्नलों ॥१॥
विपरीतबोधें प्रपंचभान । करनसमुच्चयें प्रकाशी मन । निर्विकल्प अंतःकरण । अबोधपूर्ण गाढ मूढ ॥२॥
अन्यथा बोध मानसमात्र । विषयकरणें स्थूळगात्र । होऊनि व्यवहारे कल्पनातंत्र । प्रत्यय सर्व हा वर्ते ॥३॥
एवं अबोध दोहों परी । विपरीत अन्यथा बोधकुसरी । दावी लपवी निजान्तरीं । निश्चळ करी घनगाढ ॥४॥
परंतु स्वबोधाची वाट । साधनें करितां न चले स्पष्ट । शास्त्राध्ययनीं करूनि कष्ट । होती चावट बहुतेक ॥५॥
न्यायमीमांसा वेदान्त । साङ्ख्यपातंजळसिद्धान्त । शिकिवां घोकिवां युक्ति बहुत । वक्ते विख्यात भूपृष्ठीं ॥६॥
शास्त्राभासें श्रमलें तोंड । करिती तदनुसार बडबड । आत्मोपलब्धीची न धरूनि चाड । प्रचंड काबाड वाहताती ॥७॥
ऐसियापाशीं स्वबोध पुसतां । शब्दप्रबोध लाभे नुसता । वास्तव आत्मप्रत्यय नसतां । शिष्य कुसमुसितां रुसताती ॥८॥
एवमादि वयुनवन्तां । भजावें भावूनिया भगवन्ता । भजनमात्रें मनोरथा । होय पूर्णता हरिवरें ॥९॥
वाचूनि तयांची व्युत्पत्ति । न करी अक्षर अमृतावाप्ति । म्हणूनि सद्गुरु करुणामूर्ति । अभेदभक्ति आश्रयिला ॥१०॥
माझा गोविन्द करुणासिन्धु । अबोधीं प्रकटोनि चिन्मात्रबोधु । भवभ्रमाचा छेदूनि कंदु । परमानंदु जागविला ॥११॥
असो ते वंदूनि गोविन्दचरण । आरब्धदशमस्कंधव्याख्यान । अडुसष्टि अध्यायीं भाषाकथन । लक्ष्मणाहरण निरूपिलें ॥१२॥
पुढें एकोनसप्ततितमीं । षोडशसहस्रगृहस्थाश्रमीं । एकला कृष्ण पृथक धामीं । वर्ते नियमीं समसमय ॥१३॥
पहावया हें परमाश्चर्य । येतां जाहला देवर्षिवर्य । इये कथेचें रसमाधुर्य । कुरुनरधुर्या शुक सांगे ॥१४॥
मागेंचि वर्तली असे हे कथा । येथ योगीन्द्रें प्रसंगतः । निरूपिली कौरवनाथा । तैसीच श्रोतां परिसावी ॥१५॥