श्रीकृष्णलीला - अभंग ३२

३२.
कोणी एके दिवशीं श्रीकृष्ण अंगणीं । विलोकी नयनीं प्रतिबिंब ॥१॥
मातेप्रती तेव्हां ह्मणतसे हरी । काढोनि झडकरी देईं मज ॥२॥
माता ह्मणे बाळा नये तें काढितां । आणीक अ-नंता माग कांही ॥३॥
ऐसें ऐकोनियां मागतसे हरी । त्यासी नानापरी समजावित ॥४॥
बहुत खेळणीं पुढें ठेवी माता । परी तो रडतां न राहेची ॥५॥
पालखीं नेऊनि हरीसी निजवीत । यशोदा ते जात स्वकार्यासी ॥६॥
तेच समयीं राधा आलीसे मं-दिरीं । देखिला श्रीहरी रडतां तिनें ॥७॥
पालखा जवळी जाऊनि सत्वर । घेत कडेवरी हरिलागीं ॥८॥
राधा म्हणे कां तूं रडतोसी चाटा । गोष्टी त्या अचाटा सांगतोसी ॥९॥
ऐसें ऐकोनियां उगाची राहिला । खेळवी हरिला प्रेमें राधा ॥१०॥
मागुती नेऊनि पालखां घातला । रडाया लागला हरी तेव्हां ॥११॥
राधेसी म्हणत यशोदा सुंदरी । यासी क्षणाभरी नेईं आतां ॥१२॥
आपले मंदीरा घेऊन जाय यासी । ऐकोनि मानसीं संतोषली ॥१३॥
नामा म्हणे राधा घेऊन हरीसी । गेली मंदिरासी आपुलिया ॥१४॥