कृष्णदासांची बाळक्रीडा - प्रसंग ९

कवणे येके दिवसीं ॥ कंसु बैसला सभेसी ॥ बंधु केसिया भुजेसीं ॥ अक्रुर आणि सकळिक ॥४६॥
ते सकळै पडिले चिंतावनीं ॥ रावो म्हणे बुद्धी नें सांगा रे कवणी ॥ येवढाले प्रतापीये असोनी ॥ वैरीया उपावो न कराची ॥४७॥
तो दिसेंदिसु वाडी जाला ॥ मग तो नागवे सकळांला ॥ जेणें उपजतां पवाडा केला ॥ तो सामान्य वीरू नव्हे ॥४८॥
यैसें बोलिला कंसासुरू ॥ तंव उठिला यमळा अर्जुनु ताडासुरू ॥ म्हणें काये वानीती ते लेंकरूं ॥ गौळीयांचें ॥४९॥
आतां आम्हासी आज्ञा दीजे ॥ कार्यें करून ते पाहिजें ॥ हांसोनी बोलिलें राजे ॥ विजया होइजे वीर हो ॥५०॥
मग ततक्षणीं ॥ प्रवेशले नंदाचे भुवनी ॥ पिंपळ ताड होउनी आंगणी ॥ वाढीनले ॥५१॥
वृक्षे गेले गगना ॥ कृष्ण जाला रांगनां ॥ आतां खेळावया येईल आंगना ॥ आणि वरी पडों ॥५२॥
तंव कृष्ण खेळत होता आंगनीं ॥ तंव त्या वोळखिलें दैत्यां दोहीं ॥ दोही करीं दोघे उपडौनी ॥ धरणीयेवरी आफळिले ॥५३॥
अवचिता गर्जीनला घावो ॥ तंव धांवीनला नंदरावो ॥ ते देखोनी पावला भेवों ॥ म्हणें हे नवल थोर जालें ॥५४॥
तंव कंसासुरा गेली मात ॥ म्हणें दोहीं वींरांचा केला घात ॥ आतां कवण आहे दूत ॥ जो त्याचा करिल संहारू ॥५५॥
तंव उठिला सर्प थोरू ॥ म्हणें मी सर्परूपें करीन संहारू ॥ महां अद्भुत वीषारू ॥ डषौनी मारीन मीं ॥५६॥
मग तयांसी निरोप दीधला ॥ तो पालखी जाउनी राहिला ॥ तंव तो बाळ पालखी निजैला ॥ येरू आला डंखावया ॥५७॥
कृष्णें तो देखिला दृष्टी ॥ मग धरिला मुष्टी । नखे रोउनी कंठी ॥ मारिला तो ॥५८॥
मग लटिकाची देतु असे हाका ॥ तंव धावीनली मायें बापें देखा ॥ तंव देखिला माहा सर्पु आइका ॥ तो विखार काळीया जैसा ॥५९॥
तो हातीचा सोडविला ॥ तंव प्राण त्याचा असे गेला ॥ लोकांस विस्मो जाला ॥ म्हणती वाचविला देवरायें ॥६०॥
तंव कंसा जालें श्रुत ॥ म्हणें येणें मारील माझें दैत्य ॥ जोजो (असें) जात ॥ तो मागता परतेना ॥६१॥
ऐसा चिंताग्रस्त जाला ॥ सकळासी भये सुटला ॥ कंस वीरांकडे पाहों लागला ॥ तंव उठिला कागा सुरू ॥६२॥
राया वरुषाचें लेंकरू ॥ त्याचे माथाचा वाळला नाहीं जारू ॥ त्याचा काईसा बडीवारू ॥ मज कागासुरापुढें ॥६३॥
आतां हाचि माझा प्रतिवादु ॥ चांचु हाणोनि काढीन मेंदु ॥ मज आलिया क्रोधु ॥ कळिकाळ ठगेंना ॥६४॥
यैसे बोलोनी तो निघाला ॥ नंदाए मंदिरी बैसला ॥ जंव कृष्ण खेळतां देखिला ॥ हातीं उंडा दहीं भाताचा ॥६५॥
म्हणें हानो चेपटघातें ॥ आणि काढु पोटींची आतें ॥ की कौटे फोडुं डोईचें ॥ आजी सांपडला कृष्ण हा ॥६६॥
तवं कृष्ण म्हणें हा काउळा ॥ मावा बैसला मज जवळा ॥ तंव तो वेगवगत्र धांवींनला ॥ हाणितला मुष्टीघातें मस्तकीं ॥६७॥
तंव तो वज्रशरीरी ॥ त्यासी कागासुरू काय करी ॥ वेळु न लगतां दोहीं करी ॥ धरूनी चीरी चाचुं त्याची ॥६८॥
ते दोनी सकलें केली ॥ कागासुरासी यैसी गती जाली ॥ नंद यशोदा धावींनली ॥ म्हणती पाठी घेतली कंसासुरें ॥६९॥

आमचें वाणीचें लेंकरू ॥ आणि येणें दैत्यांचा सोडिला पुरू ॥ हा जाने प्रतीकार करू ॥ म्हणउनी वांचतों ॥७७॥
मग कडिये घेउनी देती चुंबन ॥ येकी उतरीती निंबलोन ॥ म्हणती हें लेकरूं आजान ॥ परि वीर मारलें येणें (दारुण) ॥७१॥
आतां यासी जतन करा थोरी ॥ नीघों नेंदावा बाहेरी ॥ याचा कंस वैरी ॥ तो माव करी कपटिया ॥७२॥
तवं कागासुराचा बोभाट जाला ॥ कंस मनी थोर दचकला ॥ आमचें दळीं तों कागासुर भला ॥ होता बळियाडा ॥७३॥
येसना कागासुरू ॥ तें रांगते लेंकरूं ॥ वेळ न लागतां संहारूं ॥ केला तयाचा ॥७४॥
आतां यैसी येकी बुद्धी करुं ॥ त्यासी पडों द्या वीसरु ॥ मग बुद्धीं सीतरूं ॥ येर्‍हावीं नागवे हा ॥७५॥
यैसे चर्तुमास क्रमले ॥ कृष्ण चालों सिकलें ॥ ईतुकीयामध्ये गोकुळी पवाडे केले ॥ ते सांग रे कृष्णदासा ॥७६॥

॥ प्रसंगु ॥९॥