पाउस वर पडतो, अरे रात्र सख्या अंधारी ।
भिजत मज साठी तू उभा केव्हांचा द्वारी ॥ध्रु०॥
कुठुन तशी केला, स्नेह संग सख्या पहिल्याने ।
होसी नित वेडा न्यहाळुन मला पहाल्याने ॥
मी सासुरवासी, आब जाईल उघड हसल्याने ।
होइल जनी चर्चा, एकांति आपण बसल्याने ॥
किती पुसु डोळे, धावधावुन तुझे शेल्याने ।
सांडकर माझी, दोन दिवस स्वस्थ निजल्याने ॥चाल॥
भिंतीआड माझ्या नांदतो हकिम शेजारी ।
तशांमधि झाली अनकुळ घरातिल सारी ॥१॥
प्राणप्रियकरणी, तुझे स्वरुप येउन ध्यानात ।
दोनी कर धरुनी घालितो विडा वदनात ॥
जवळ जसी बसलिस, श्रृंगर करुन सदनात ।
मिठि गळा मारून, गोवितेस बरे वचनात ॥
अशी पडे दृष्टी, गोजरि मूर्त सदनात ।
जागेपणी पहाता एकटाचि मी मंदिरात ॥चाल॥
रत्न तुज ऐसे, कसे दुरावले संसारी ।
अशी काय केली ईश्वरा तुझ्या घरि चोरी ॥२॥
नका होउ कष्टी, अहो प्राणसख्या प्रियपात्रा ।
वचन कुठे टळता, जिभ शेंड्यापुन कात्रा ।
फकिरिण होउन मी, करिन तुम्हांसवे यात्रा ।
जित्या अन मेल्या, द्यामति कोमळगात्रा ॥
पराव्या पुरुषासी, अधी संगत सोमलमात्रा ।
करू नये केली, घ्या बहार सारी रात्रा ॥चाल॥
माझि मी राजी, जहाले तुला रे निरधारी ।
मनापुन भोगा, हवी तशी नेउन मंदीरी ॥३॥
आम्ही तर दर्दी, इष्काचे भुकेले प्राणी ।
शेवट कर सखये, तू आहेस गुणांची खाणी ॥
मनी नये आणू, संशय भयाचा कोणी ।
शिर जरी गेले, तरी द्यावे सोड घे पाणी ॥
तुशी स्नेह कैसा, मोहोरांची लाधली गोणी ।
ईश्वरे दिधली, रूपवान अम्हाशी राणी ॥चाल॥
गंगु हैबती, शाहिर पुण्याचे भारी ।
महादेव गाती, म्हणे ऐक प्रभाकर नारी ॥४॥