रामा ! जें मगरान्वयीं विलसतें गांभीर्य तें सागरीं
दावी उदभट हें यथार्थ जलधी हा निर्मिला सागरीं ।
तूंही सागरजात शोभसि बरा गांभीर्यरत्नाकरा !
तूझी ते तुळणा नयेचि सहसा ब्रह्मादिकां किंकरां ॥६९॥
सिंधूचा तरि थाव लागल कधीं रत्नासि संख्या घडे
त्याचाही परपार दृष्टिस कधीं होयील लोकांपुढें ।
तूझ्या खोलपणासि अंत नलगे तो पार लागेचिना
तुझी सदगुणरत्नराशिगणना देवांसि होईचना ॥७०॥
पाठीणी पुसते झषासि सगरीं हा खाणिला वारिधी
हा अक्षोभ्य अपार पार नलगे आह्मांसि याचा कधीं ।
झाला तत्कुलरत्न राघव विभू त्याच्या गुणाचा जना
कैसा लागल पार हेंच मजला आश्चर्य वाटे मना ! ॥७१॥