औदार्य गणितां सुराग अथवा चिंतामणी नंदिनी
ते तों हीन तुझ्या गुणांसि समता कैं पावती चिन्मणी ! ।
रामा ! ते गुणलेश पाउनि तुझा लोकांत या श्लाघती
तूं औदार्यसुधाब्धि ते कण तसे येनाति साम्पस्यितां ॥६६॥
नेसावीं वल्कलें तीं फळ जळ नुसधें भक्षणें वृक्षमूळीं
वस्ती शाखामृगांसी निशिदिवस पहा संग या कष्टकाळीं ।
लंका ते कांचनाची जिणुनि दशमुखा संकटें प्राप्त झाली
ते दिल्ही सेवकातें रघुकुलतिलका ! तूंचि औदार्यशाली ॥६७॥
दिल्हें विभीपणातें सहज पद तुवां हेळणेनें दयाळा
ते तों ब्रह्मादिदेवां दशशिरहवनें नेदवे रावणाला ।
ऐसें औदार्य तुझें त्रिभुवनिं विलसे जाणतां जो भजेना
वाहोनी हानि दूजी कवण असल तें राघवा ! जाणवेना ॥६८॥