प्रसंग पहिला - ‘सि’ कार

नमस्‍कारिला तो माता पिता । ज्‍याचेनि जोडिला सद्‌गुरु दाता । तेव्हां आत्‍मज्ञानें कथा वार्ता । चर्चित जालों ते अवधारा ॥४४॥
मग नमस्‍कारिला मातापिता । तिहीं आशिर्वाद दिधला पुरता । जयवंत होई सूरिजनसुता । सद्‌गुरुचरणीं ॥४५॥
आतां इतुका घेऊनियां ‘ना-भी’ कार । पुढें नमीन ते योगेश्र्वर । मग त्‍यांचे कृपेचे अंकुर । फुटती मज दीनाला ॥४६॥
‘म’ अक्षर मागें सरल्‍याउपर । पुन्हां ‘सि’ आरंभिली साचार । वर्णावया साधकेश्र्वर । आरंभ केला आतां ॥४७॥
शीघ्र सिद्धांत ते साधक । ज्‍याच्यानें तरे हा विश्र्वलोक । भावभक्तीचा होय अभिषेक । चरणीं जयाचे ॥४८॥
सीमा त्‍याची थोर असे जाणा । कथितां नयेचि या वदना । ते खांब या त्रिभुवना । धीर मेरु जैसे ॥४९॥
‘सि’ न जेथें कांही न उमटे । दर्शन जालिया भवबंधन तुटे । सेवा घडल्‍या त्रिगुण फाटे । शीघ्र हेळमात्रें ॥५०॥
सिंधु तुका न येचि अवधारा । बहु थोर परी उदकें असे खारा । रवि शशि नव लक्ष तारा । तेहि फेरे खाती ॥५१॥
‘श्री’कारी ॐ नमोजी नारायण । ‘या अल्‍ला’ म्‍हणती यवन । यावेगळें अनेक स्‍तवन । साही दर्शनांची ॥५२॥
‘सि’ शिरोनि शून्यीं मीनमार्गें । घेतलीं सिद्धसाधुसंतांचीं अंगें । रुसल्‍याविण समजाविली भिंगें । विपरितांचीं सुपरितें ॥५३॥
यालागीं स्‍वयें शरण आलों तुम्‍हांस । बोले शेख महंमद उदास । कृपा करूनियां सेवकास । ग्रंथासि आज्ञा द्यावी ॥५४॥