सप्तशती आर्या - अध्याय ४

प्रकुपित दुत सविस्तर शुंभासि शिवोक्त सर्व आयकवी ॥
विघ्नित काम खळावा वर्णील क्रोध वेग काय कवी ॥१॥
त्या दुतोक्तश्रवणें कोपें अत्यंत तापला खळ गा ॥
व्यसनांत आपणाला पाडी मद जेविं आपला खळगा ॥२॥
व्यावें फूंटकें तुंबी, फळ गंगा लंघनाऽर्थं बाहुनीं ॥
हें कार्यं तसेंसांगे मुढा असुराऽधिपास बाहुनीं ॥
हें कार्यं तसें सांगें मुढा असुराऽधिपास बाहुनीं ॥३॥
हे धुम्रलोचना त्वां पाने मानेंही नित्य जी तृष्टा ॥
स्वचमु घेउनि सत्वर जावें जेथें असेल ती दुष्टा ॥४॥
केशंतें धरुनि बळें आकर्षुनि करुनि विव्हळा वीरं ॥
आणावी जाणावी आज्ञा निःसंशया तुवां धीरें ॥५॥
तीतें रक्षाया तरि तेथें कोणी उठेल जो दक्ष ॥
मारावाचि असो पर तो सुर गंधर्वराज कीं यक्ष ॥६॥
साठ सहस्त्र असुर बळ घेऊनि लंघावायासि तो मलयघी ॥
पावं श्रेदुर्गेतें वेळेतें खवळला जसा जलवी ॥७॥
जी व्यसन आश्रितांस न बाधों दे जेविं घन घटा ऊन ॥
त्या भगवतीस तो खळ बळ मत्त असे वदे दटाऊन ॥८॥
शुंभ नुशुंमापाशीं चाल तिळहि हित नसे दुरामिमानीं ॥
त्या प्रभुच्या आज्ञेतें सर्वस्व हितावहा सुरभि मानीं ॥९॥
प्रभुचे आज्ञा मोडिशि आवडली तुज नवीच कां चाल ॥
प्रभुवाग्वशांसि ह्मणे नय कीं पाशीं पडोनि कांचाल ॥१०॥
तुं नीतिनें जरि न त्या मत्स्वामि समीप धरुनि  मद येशी ॥
केशीं कवळुनि ओढुनि नेईन  कीं कुजन पात्र न दयेशी ॥११॥
जगदंबा त्यासि ह्मणे दैत्यैद्रे धाडिलासि या काजा ॥
तुंचि बळी बळ वेष्टित जरि नेसिल यत्‍नकाय तरि माजा ॥१२॥
नेसिल बळेंचि मज कीं तुं बळवानु ज्ञानधर्म नय शस्त्रे ॥
कलह करुनि पुरुषाशी तेजें साधी न शैमं न यश स्त्री ॥१३॥
तो समजे देवींनें रचिल्या विपुला निजोपहाससी ॥
तीवरि धावं व्याघ्री वरि ओतुतसा सकोप हा सासी ॥१४॥
हुंकारेंचि तयातें सहसा परमेश्वरी करी मसित ॥
प्रकटि यश दरहिमकर दुग्धब्धितरंगहरहरिभसिन ॥१५॥
क्रोधं तेहि खवळले गर्वे कोठेंहि जे न पर माती ॥
पर माती करि त्यांची तत्काळाचे सहमृगेंद्र परमा ती ॥१६॥
त्या धुम्रलोचनाचा तत्सैन्याचाही नाश कळला हो ॥
शुंभ ह्मणे ती दृष्टा या कर्माचें यथार्थ फ्ळें लाहो ॥१७॥
आज्ञा करी शिवेवरि जाया तो शुंभ दैप्त पुंडातें ॥
जेणें निवेदिली ती त्या चंडातें तयाहि मुंडातें ॥१८॥
रे चुंडमुंद हो जा सत्वर घेऊनि विपुल सैन्यातें ॥
आणा खाणा तन्मद गद द्या धिक्कार करुनि दैन्यातें ॥१९॥
यानंतर अंबेतें ओढुनि बळें धरुनियां वेणीं ॥
किंवा बांधुनि आणा वृकचि तुह्मी असुर वीर ती एणी ॥२०॥
अथवा गांठुनि समरीं अमुरांही शस्त्र शत गणें अल्पा ॥
सिंह वधुनि करावी ती सर्वांहीं झटोनि हतकल्पां ॥२१॥
मग करुनि कठिन निजमन बंधन युवतीस बळकट कर हो ॥
तुमचें असावध स्त्री ती धरिल्याही न पळ कटक राहो ॥२२॥
कार्य करा भुर्त्यावर पुर्ण प्रभुच्या प्रसाद हे  जाणा ॥
साधु असाधु करा परि बहु सत्वर मत्समीप ती आणा ॥२३॥