अति ऊ त्याला खाज नाहीं आणि अति ऋण (देणें) त्याला लाज नाहीं

पाठ देणें   द्रव्याचा उपभोग घेत नाहीं, त्यास लक्ष्मी शोभत नाहीं   गरिबी येते, लाज जाते   मुसळास-मुसळाशीं गांठ पडत नाहीं   बसूं जाणे त्याला ऊठ कोण म्हणे   जो भ्रमण करतो, त्‍याला संसार नसतो   पहार्‍याला संत्री आणि राज्याला (राजाला) मंत्री   दृष्टीआड सृष्टि आणि वस्त्राआड जग (जन) नागवें   सगळा गांव बाबाचा, आणि कोणी नाहीं माझ्या कामाचा   मृत्यू बहीरा आहे, तो कोणाची तक्रार ऐतक नाहीं   सूर्य शिळा, अग्नि ओवळा, आणि गंगा पारोशी म्हणतां येत नाहीं   असेल मालक शेती तर होती, नाहीं तर माती   दैवाचा फटका, नाहीं अद्यापि ठाउका   मनाची नाहीं, पण जनाची तरी ठेवावी   मेल्याविणा स्वर्ग दिसत नाहीं   मानणें-मानला तर देव, नाहीं तर दगड धोंडा   सगळ्याचा वायदा चालतो पण पोटाचा वायदा चालत नाहीं   ज्‍याचें त्‍याला बरें   जगाशीं झगडल्‍याशिवाय मनुष्‍यपण येत नाहीं   गोठणचं गाईल आणि घरांतली जाईल, द्याल तितका मार खाईल   तिळभर करावें आणि डोंगरभर गर्जावें   बाईल गेली यात्रेला आणि लौकरच आली घराला   ताण देणें   जन्म देणें   पूजा देणें   चूल आणि मूल   शष्प देणें न् शष्प घेणें   आरशांत पाहणाराचे तीन प्रकारः नर, वीर आणि वानर   (वर) पुष्पांजलि करणें-देणें   चोर तो चोर आणि-आणखी शिरजोर   ज्‍याची कळकळ त्‍याला   मना एवढा ग्वाही, त्रिभुवनांत नाहीं   फुटकी कांच नी गेली पत, पुन्हां येत नाहीं   आले मी नांदायला, अन् मडकें नाहीं रांधायला   दैव आलें द्यायला अन्‌ पदर नाहीं घ्यायला   घडी मोडली ती सुधारणें नाहीं   तर्‍हेस-तर्‍हे देणें   मातीच्या मोलानें विकणें-देणें   बाल्या देणें-मारणें-हाकणें   स्वर स्वर देणें   कामापुरता मामा आणि ताकापुरती आजीबाई   सोनें केलें देवानें आणि सोन्याचा देव केला माणसानें   आपलें नकटें आणि लोकांचे चोखटें बरोबर आहे   कुणब्‍याची बेटी आणि गव्हाची रोटी   सगळा स्वैंपाक तयार झाला आणि विसरली मिठाला   कामाला नडी आणि रिकामपणाला घोडी   कैलास कंटाळे तों गाणें, आणि कान फाटेतों लेणें   आपलें नकटें आणि लोकांचें चोखटें   बाभळीचा कांटा, पुढें तिखट आणि मागें पोंचट   आपली हाण (हानि) आणि जगाची मरमर