निळ्या नभावर गिरिराजांची काळिभोर आकृती ,
उमटली चांदण्यात मोडती.
कांठाच्या नारळी ज्योत्स्नेंतुनि रंगति;
नस्तांत झपूर्झा ऊर्मी या खेळ्ती;
काठांस शुभ्र शुभ्र फेनहार अर्पिती !
नौका काळ्या 'डबक डबक ' या जळावरी डोलती;
मर्मरत ऊर्मि तयां चुंबिती !
वाळवंटिं पसरल्या वाळुच्या लहरी लहरी किती !
हि-यासम कण मधुनी चमकती !
युगेयुगें घेउनी लोळण पायावरी,
गिरिकडे कशाची सागर विनती करी ?
गंभीर न बघतो वळुनि मुळीं हा गिरी !
दुःख गिळुनिया अंतरिं सिंधू फेंसाळे परि वरी,
हांसतो निराश जणु वरिवरी !
चराचरावरि शुभ्र रुपेरी मोहन हें पसरलें,
मोहने जीवभाव भारले ;
अस्मान वर्षतें शीत धवलता अशी;
नसनसांत थरके लहर थंड गोडशी;
कुणि जवळ बसावें बिलगुनिया छातीशीं !
चांदरातिच्या कोंदणांत दिक्काल विसरुनी असें,
पडावें स्पर्शसुखीं धुंदसें !
दिव्य कुणी यक्षिणी येऊनी सौंदर्यक्षण असा,
अक्षयीं ठसविल का गोडसा !
चांदणें असेंच्या असें फुलुन राहिल,
गिरिपदीं स्थिरावुन राहिल सिंधूजल,
वक्षावर माझ्या मान तिची निश्चल !
भावि युगें विस्मयें पाहतिल कोरिव लेणें असें,
म्हणतिल 'झालें तरि हें कसें ?'