पूर्णेन्दू पिवळा हळू हळु असे झाडावरी ठेपला,
झाडे सर्सर्नाद गूढ करिती-एकान्तही वाढला.
तेंव्हा येऊनिया जुन्या स्मृति मनी हो वृत्ति वेडीखुळी,
प्रेमाची दुसरी धनीण अरला होती परी लाभली.
प्रीतीचा पहिला बहार नवलें होता जिला अर्पिला,
मूर्ती येइनि आज मन्मनि तिची झाले कसेसें मला.
तेव्हा ही पहिलीच ती समजुनी वेगे हिला चुंबिले ।
'आहा' , प्रेमभरे वदे , ' मर किती प्रेमात आलिंगिलें ।'
भोळा भाव हिचा बघुन नयनीं झाली उभी आसवें,
आणि चुम्बुनिया हिला पुनरपी प्रेमास केले नवे ।