भजन - ९१
धरी निर्धार गुरु वचनी, भय हरेल या संसाराचे ॥धृ॥
ज्ञानामृत अंजन त्या नेत्री, नाशे पडळचि मोहाचे ।
षडविकार अंतरिचे नासुनि, प्रेम मिळे परमार्थाचे ॥१॥
गुरु-वचनी विश्वास धरूनी, किति तरले, तरती जगती ।
देव-ऋषी गुरुच्याचि प्रसादे, भव तरले निर्भयि साचे ॥२॥
तुकड्यादास म्हणे गुरुज्ञाने, प्रभुचे रुप हृदयीच मिळे ।
जळेल तम-अज्ञान मतीचे, मन रंगी हरिच्या नाचे ॥३॥
भजन - ९२
झणि आला हा घनश्याम, गमे हा भास जिवा ॥धृ॥
झुणु झुणु वाजति भूवरी पर्णे, कोकिळ गाती हर्षभराने ।
मयुर नाचती अति प्रेमाने, मन घेइल हे विश्राम । गमे हा० ॥१॥
नीलवर्ण आकाशी उठला, वाटे हरि गरुडावरि आला ।
झू-झू ध्वनि कर्णी आदळला, वाटली बंसिची तान । गमे हा० ॥२॥
किरण मंद पिंगटसे उठले, मंद मंद वायू हा चाले ।
झिलमिल पाणी सुरू जाहले, झाले इंद्रिय एकतान । गमे हा० ॥३॥
गर्व तरूवर हलती सगळे, ऎकति पशु काननिचे चाळे ।
तुकड्यादास म्हणे गोपाळे, उरि भेटतसे बेफाम । गमे हा० ॥४॥
भजन - ९३
मना वाटे, हरी ध्यावा कि गुरुचे पाय वंदावे ? ।
कोण ते श्रेष्ठ जाणोनी, शरण आधी कुणा जावे ? ॥धृ॥
प्रभू हा बोलिला शास्त्री, 'शरण जा माझिया भक्ता' ।
देव आणि भक्त हे दोघे द्वैत हे केवि मानावे ? ॥१॥
भिन्न मानू नये त्यांना, जये प्रभु दाविला सत्ते ।
धन्यता संतसेवेची, किती उपकार वानावे ? ॥२॥
देव मानी तया भक्ता, भक्त देवा सदा ध्याती ।
कळेना गुह्य हे त्यांचे, कुणा सरसावुनी घ्यावे ? ॥३॥
निभविली आस तुकड्याची, गुरूने देव दावोनी ।
तया मी श्रेष्ठ मानावे, मने हे घेतले भावे ॥४॥
भजन - ९४
प्रपंचहि का असा व्हावा ? जिथे हरिचे नसे नाम ।
कृपाळू श्रीहरीने हो ! दिले नरकायि शुभ काम ॥धृ॥
मनाची धाव ती सगळी विषय-भोगतची लोळे ।
कुठे करतील तप भोळे ? नसे एका मुखी 'राम' ॥१॥
मनी घरदार हे खळे, म्हणे 'कोठे गडी सगळे ?' ।
सदा धन-संपत्ती लोळे, पहाया वाढला नेम ॥२॥
'मला हे द्या, मला हे द्या, मला द्या सर्व घरदार ।
बुडविले यातची थोर, कशाचा तो पुढे श्याम ? ॥३॥
प्रपंच लावुनी आस, स्व-घरचा सोडला ध्यास ।
म्हणे तुकड्या तया नाश, कधी ना भेटतो राम ॥४॥
भजन - ९५
चला हो ! पंढरी जाऊ, जिवाच्या जिवलगा पाहू ।
भीवरे स्नान करुनीया, संत-पद-धूळ शिरि लावू ॥धृ॥
बोधरुप तुळशिच्या माळी, श्रवण-मणि चंदनहि भाळी ।
करू मननाचिया चिपळी, निजध्यासे हरी गाऊ ॥१॥
आत्मरुप-देव बघताना, हरे मन-भावना नाना ।
प्रकाशे ज्ञानदिप सदना, सोहळा डोळिया दावू ॥२॥
विठू सर्वत्र घनदाट, पंढरी विश्विची पेठ ।
दुजा नाहीच वैकुंठ, सदा येथेचि दृढ राहू ॥३॥
न मरणे, जन्मणे आम्हा, न भेदाभेदही कामा ।
म्हणे तुकड्या घनश्यामा-पदांबुजि शीर हे वाहू ॥४॥