भागवतमाहात्म्य - अध्याय ३ रा

१७
कुमारांसी तदा बोले नारद । भक्तिज्ञानादिक स्थापीन मी ॥१॥
शुकोक्त्स कथा ती गाईन सप्रेम । यथार्थ त्या स्थान दावा मज ॥२॥
नारदासी तदा बोलले कुमार । स्थान गंगाद्वार सुविख्यात ॥३॥
समीपचि त्याच्या ‘आनंद’ नामक । पुण्यस्थान एक बहु श्रेष्ठ ॥४॥
सुवर्णकमळसौरभसंयुक्त । रमताती जेथ सिद्ध, मुनी ॥५॥
ज्ञानयज्ञ तेथ होईल सफल । सपुत्र सबल होई भक्ति ॥६॥
वासुदेव म्हणे नारदासमेत । गेले सनकादिक तयास्थानीं ॥७॥

१८
भागवतीकथा श्रवणार्थ तेथें । समुदाय लोटे ज्ञानियांचा ॥१॥
वसिष्ठ, गौतम, मेधातिथि, राम । शाकल, च्यवन, पिप्पलाद ॥२॥
मूर्तिमंत वेदवेदान्त पातले । नद्या नद आले सकल तेथ ॥३॥
देव, ऋषि, मंत्र, शास्त्रें, जपी, तपी । नरनारी येती बालवृद्ध ॥४॥
‘जय’ ‘नम:’ शब्दें कोंदले गगन । उधळिती जन लाह्या पुष्पें ॥५॥
यापरी उत्सुक एकचित्त जनां । माहात्म्य त्या स्थाना कथिती मुनि ॥६॥
वासुदेव म्हणे साक्षात्‍ कुमारोक्त । ऐका भागवतमाहात्म्य हें ॥७॥

१९
कुमार बोलती ऐका हो सज्जन । शुकशास्त्रें ज्ञान करस्थित ॥१॥
ऐकावी सर्वदा भागवती कथा । हृदयीं जगन्नाथा सांठवावें ॥२॥
ग्रंथ अष्टादशसहस्त्र हा असे । द्वादश एथींचे असती स्कंध ॥३॥
शुक-परिक्षितसंवाद जोंवरी । श्रवणीं न तोंवरी पुनजन्म ॥४॥
भागवतावीण व्यर्थ सर्व शास्त्रें । तीर्थरुप व्हावें स्थान येणें ॥५॥
सकलही यज्ञ शतांश न याच्या । लेशही पापाचा न उरे येणें ॥६॥
वासुदेव म्हणे पुण्य नद्या, तीर्थे । तुच्छ कुमारांते भागवतें ॥७॥

२०
श्लोकार्थ वा श्लोकपाद नित्य गातां । मोक्ष येई हाता निश्चयानें ॥१॥
ओंकार, गायत्री, तेंवी पुरुषसूक्त । तुलसी, भागवत समान हीं ॥२॥
कोटिजन्मकृत पाप नासे येणें । अंती या श्रवणें मुक्ति लाभे ॥३॥
सुवर्णसिंहेंसी अर्पितां हें द्विजा । लाभूनि सायुज्या कृतार्थता ॥४॥
एकदांही एकचित्तें भागवत । ऐके न तो व्यर्थ जन्मूनियां ॥५॥
भाररुपचि तो शवासम जनीं । स्वल्पही हें ध्यानीं घेई न जो ॥६॥
वासुदेव म्हणे कोटिजन्मपुण्य । फळतां श्रवण घडे याचें ॥७॥

२१
काळवेळ नसे श्रवणासी याच्या । नित्य श्रवणाचा लाभ घ्यावा ॥१॥
सत्य, ब्रह्मचर्यादिक ते पाळून । सप्ताहश्रवण करणें योग्य ॥२॥
वृत्तिविजयादि शक्यता जाणून । सप्ताहनियम केला असे ॥३॥
नित्य किंवा माघमाससप्ताहीं वा । समान जाणावा पुण्यलाभ ॥४॥
अल्पायुष्य, रोग, चांचल्य जाणूनि । सप्ताह या जनीं रुढ केला ॥५॥
सर्वही साधनीं सप्ताह वरिष्ठ । साधन हें श्रेष्ठ कलीमाजी ॥६॥
वासुदेव म्हणे उद्धवासी कृष्ण । बोलला वचन तेंचि ऐका ॥७॥

२२
उद्धव कृष्णासी म्हणे हे गोविंदा । जातां तूं या जगा शरण कोण ॥१॥
चिंतूनि तैं हरि स्वकीय तेजासी । स्थापी भागवतीं भक्तांस्तव ॥२॥
तेणे हे वाड्मयी मूर्ति श्रीकृष्णाची । दर्शनेंही नाशी सकल पाप ॥३॥
सप्ताहश्रवण करिती सर्व जन । तेणें धन-धान्य वृद्धि पावे ॥४॥
चित्तशुध्यर्थही ऐकावा सप्ताह । मुख्य हा उपाय मायानाशा ॥५॥
वासुदेव म्हणे कुमारांचे बोल । ऐकतां नवल होई तेथें ॥६॥

२३
ज्ञानवैराग्यांसी लाभलें तारुण्य । लावण्यसंपन्न प्रगटे भक्ति ॥१॥
श्रीकृष्ण गोविंद हरे हे मुरारे । प्रेमनादें भरे स्थान तदा ॥२॥
भक्ति म्हणे अद्य जाहलें मी पुष्ट । कलिदोष नष्ट सकल होतां ॥३॥
बोलूनियां ऐसें हरिदासचित्तीं । प्रवेशली भक्ति आनंदानें ॥४॥
निर्धनही धन्य जयां हरिभक्ति । भगवंतचित्तीं करी वास ॥५॥
भागातगानें श्रोता-वक्ता तोही । कृष्णरुप होई भावबळें ॥६॥
वासुदेव म्हणे भक्तिभावें देव । हृदयीं वास्तव्य करीतसे ॥७॥