१ .
जागा जागा हो मुमुक्षुजन ॥
साधकसिद्ध व्हा ना तुम्ही ॥धृ०॥
नरतनु ही पहांट झाली ॥
चौर्याशीची निशी आटली ॥१॥
सूर्योदय सद्गुरु आला ॥
स्वरुपाची प्रभा फांकली ॥२॥
स्थूल सूक्ष्म कारण महाकारण ॥
चार प्रहर रात्र गेली ॥३॥
पश्चात्ताप घ्यावे पाणी ॥
द्वैतरुप मुख धुवावे ॥४॥
बलभिमरायाचे चरण धरावे ॥
काकड आरतीसी तयार व्हावे ॥५॥
ठकूं प्रार्थितसे जनां ॥
सद्गुरुसी शरण जा ना ॥६॥
२ .
उठि उठि पाटील जीवा ॥
सोडी बुद्धीचा कावा ॥धृ०॥
मन कारटे मोठे द्वाड ॥
पोरे गोळा केली फार ॥१॥
शब्द , स्पर्श , रुप , रस पोरे ॥
धूम करिती पहांटेच्या वेळे ॥२॥
काम क्रोध करितिल दावा ॥
घालिती जन्म -मरणाच्या फेर्या ॥३॥
आशा -तृष्णा दोघी बहिणी ॥
ह्या करितिल तुझा हेवा ॥४॥
बलभीमचरण धरी ॥
चुकवी जन्म -मरणाची वारी ॥५॥
पदे
१ .
चाल - लागली बत्ती०
खुण पटली खुण पटली । ती कैशी सांगूं बोली ॥धृ०॥
सांगू जातां विभक्त होतो । अंगे असता द्वैत भासतो ।
मूळ स्थितिला भ्रमे विसरतो । ऐसी गती जाहली ॥ ती कैशी० ॥१॥
गुरुबोधाची आठवण धरितां । त्रिपुटी परतां झालो तत्त्वता ।
’ नेतिनेति ’ विचार करितां । अंगेची बाणली ॥२॥
’ नेतिनेति ’ विचार ऐसा । लय साक्षी पाहे तत्त्वतां ।
उर्वरित मग अंगे होतां । स्फूर्ति लीन झाली ॥३॥
गुरुवाक्याला गिरविणे । गिरवित गिरवित एकरस होणे ।
तयासीच ही खूण लाधणे । गुरुकृपा फळली ॥४॥
अनुभव सांगे बलभीमदास । बोल बोलला होय उदास ।
सद्गुरुपायी करितां वास । वृत्ती समरस झाली ॥५॥
२ .
चला गडे जाऊं , आज संत -समाजी सुख घेऊं ॥धृ०॥
कोणी युवती त्या अबला । कोणी होउनि सरला विमला ॥
कोणी कुमारी रत गुरु -पद -कमला । कोणी सु -मने जाती समाजाला कौतुक ते पाहूं ॥१॥
कोणी सुमन -पुष्पे गुंफिती । कोणी देह चंदनापरि झिजविती ।
कोणी सोऽहं धूप जाळिती । कोणी आत्मनैवेद्य अर्पिती ।
ऐसी संत -अर्चना पाहूं ॥२॥
संतसमाज तीर्थराज । संगम भक्ति -ज्ञान -वैराग्य ।
तीन सरितांचा हा वोघ । ऐसा हा प्रयागराजतीर्थे न्हाऊं ॥३॥
प्रवाह तो भागिरथी आला । चिदाकाशी वाहुं लागला ।
गोविंद तटाकी रमला । विश्वनाथ मस्तकी धरिला ।
भावे दर्शन घेऊं ॥४॥
सद्गुरु बलभीमाची गरिमा । नकळे आगमा निगमा ।
अज्ञ जीवांची लघिमा । गोविंद जाणे त्याचा महिमा ॥
सुख सागरी पोहूं ॥५॥
३ .
सुदिन उदेला मला राम भेटला ॥ मला राम भेटला ॥धृ०॥
चिज्जड पडली गाठी । गुरुराज उकलूनि अटी ।
नेऊनि मज मूळ दिठी । उभा ठाकला ॥१॥
कार्तिकेचा पूर्ण चंद्र । पौर्णिमा नाम दिन ।
चिदाकाशी होऊनि उदित । भ्रम -तमास नेला ॥२॥
पहातां पाहणे नष्ट झाले । दृष्टीमध्ये मुरुनि नेले ।
मीच मी होऊनि ठेले । आनंद जाहला ॥३॥
गुरु बलभीम माय । दास गोविंद वंदुनि पाय ।
तच्चरणी देऊनी ठाव । अंतरी निवाला ॥४॥