५११
सकळीं ध्याइला सकळीं पाहिला । परी असे भरला जैसा तैसा ॥१॥
युगानुयुगीं मीनले व्यापारी । परी न पवेचि सरी पुंडलीका ॥२॥
मापें केलीं परी नये अनुमाना । योगियांच्या ध्याना वोथबंला ॥३॥
एकाजनार्दनीं मापचि आटचें । मोजणें खुंटविलें पुंडलिकें ॥४॥
५१२
पुंडलिकें उभा केला । भक्त भावाच्य आंकिला ॥१॥
युगें जालें अठठावीस । उभा मर्यादा पाठीस ॥२॥
सम पाउलीं उभा । कटीं कर कर्दळीगाभा ॥३॥
गळां वैजयंती माळ । मुगुट दिसतो तेजाळ ॥४॥
एकाजनार्दनीं शोभा । विठ्ठल विटेवरी उभा ॥५॥
५१३
ध्वज वज्रांकुश शोभती चरणीं । तो उभा रंगणीं वैष्णवांचें ॥१॥
झळकतसे हातीं पद्म आणि गदा । पुंडलिक वरदा उभा विटे ॥२॥
चरणीं भागीरथीं गंगा ती शोभली । भक्तांची क्षाळिलीं महात्पापें ॥३॥
एका जनार्दनीं सकळ तीर्थराव । उभा राह प्रभव विटेवरी ॥४॥
५१४
सुकुमार हरीची पाउलें । सुंदर हरीचीं पाउलें ॥१॥
भीमातटीं देखिलें । वोळलें तें पुंडलिका ॥२॥
शेषशयनीं जी पाउलें । लक्ष्मीकरीं तीं पाउलें ॥३॥
गरुडपृष्ठी जी पाउलें । बळीयागीं तीं पाउलें ॥४॥
विटेवरीं जी पाउलें । एका जनार्दनीं तीं पाउलें ॥५॥
५१५
या पाउलासाठीं लक्ष्मी पिसी । सनकादिक वेडावले मानसीं ॥१॥
सुख जोडलें पुंडलिकासी । विटेवरी हृषिकेशी ॥२॥
म्हणे जनार्दनाचा एका । धन्य धन्य पुंडलीका ॥३॥
५१६
चरण गोमटे माय । पाहतां पाहतां मन न धाय ।
पुनरपि फिरुनी तेथें जाय । ऐसा वेध होय तयाचा गे माय ॥धृ॥
नवल गे माय न कले वेदां । आचोज विवाद शास्त्रंचिया ॥१॥
पुराणें भागलीं दरुशनें विडावलीं । कांही केलिया न कळे तया ॥२॥
तो पुडलिकाचे आवडीं विटे धरुनी मीस । युगें अठठावीस उभा असे ॥३॥
परे परता परात्पर पश्यंती न कळे विचार । मा मध्यमा वैखरींचा निर्धार थकीत ठेला ॥४॥
एका जनार्दनीं आहे तैसा देखिला । सबाह्म भरला हृदयीं गे माय ॥५॥
५१७
जें या चराचरीम गोमटें । पाहतां वेंदां वाट न फूटे ।
तें पुंडलिकाचे पेठे । उभें नीट विटेवरी ॥१॥
सोपारा सोपारा झाला आम्हां । शास्त्रें वर्णिती महिमा ।
नकळे जो आगमा निंगमां । वंद्य पुराणा तिहीं लोकीं ॥२॥
सहस्त्र मुखांचें ठेवणें । योगीं ध्याती जया ध्यानें ।
तो नाचतो कीर्तनें । प्रेमभक्त देखोनी ॥३॥
एका जनार्दनीं देखा । आम्हां झाला सुलभ सोपा ।
निवारुनी भवतापा । उतरीं पार निर्धारें ॥४॥
५१८
आनंदाचा कंद उभा पाडुरंग । गोपाळांचा संघ भोवतां उभा ॥१॥
चंद्रभागा तीरीं शोभे पुंडलीक । संत अलोकिक गर्जताती ॥२॥
भाळे भोळे जन गाती तेंसाबडें । विठ्ठला आवदे प्रेम त्यांचे ॥३॥
नारीनर मिलाले आनंदें गजर । होत जयजयकार महाद्वारी ॥४॥
एका जनार्दनीं प्रेमळ ते जन । करिती भजन विठोबाचें ॥५॥
५१९
आनंताचे गुण अनंत अपार । न कळेचि पारश्रुतीशास्त्रीं ॥१॥
तो हा महाराज विटेवरी उभा लावण्याचा गाभा शोभतसे ॥२॥
कटावरी कर ठेवी जगजेठी । पाहे कृपादृष्टी भक्तांकडे ॥३॥
पुंडलिकाचे तेजें जोडलासे ठेवा । एका जनार्दनी सेवा देई देवा ॥४॥
५२०
सुंदर तें ध्यान मांडिवर घेउनी । कौसल्या जननी गीतीं गाये ॥१॥
सुंदर तें ध्यान नंदाच्या अंगणीं । गोपाळ गौळनी खेळताती ॥२॥
सुंदर ते ध्यान चंद्रभागे तटीं । पुंडलिकापाठीं उभे असे ॥३॥
सुंदर ते ध्यान एका जनार्दनीं । जनीं वनीं मनीं भरलासे ॥४॥