० पद ५६७ वें
हात ठेवुनियां कटी । उभा भीमरेच्या तटीं ॥ध्रु॥
बाप माझा दीनानाथ । वाट भक्तांची पहात ॥१॥
मुकुट कुंडलें वनमाळा । रूपें सुंदर सांवळा ॥२॥
म्हणे केशव भेटावया । सदा उभारिल्या बाह्या ॥३॥
० पद ५६८ वें
थोर भक्तीचा कळवळा । वाट पाहे वेळोवेळां ॥ध्रु॥
निजभक्ताचिया लोभा । युगें अठ्ठावीस उभा ॥१॥
केव्हां येतील वारकरी । क्षेम देइन म्हणे हरी ॥२॥
म्हणे केशव नवल जाणा । भक्तीं मोहिला वैकुंठराणा ॥३॥
० पद ५६९ वें
दुरी दुरी बहुत दुरी । पाहतां हृदयाभीतरीं ॥ध्रु॥
माझा सांवळा श्रीहरी । उभा ध्यान विटेवरी ॥१॥
समकर कटावरी । सम देखणा निर्धारी ॥२॥
ज्ञान चंद्रभागातीरीं । ब्रह्मानंद पंढरपुरीं ॥३॥
म्हणे केशव मज भेटला । अंगि भेदेंविण दाटला ॥४॥
० पद ५७० वें
काशी न पवेची सरी । दुजें वैकुंठ पंढरपुरीं ॥ध्रु॥
कां रे नव जाती ये वाटे । जेणें भावें विठ्ठल भेटे ॥१॥
दिंडी पताकाचे भार । संत करिती जयजयकार ॥२॥
म्हणे केशव नामासाठी । मोक्षें लुटे वाळुवंटीं ॥३॥
० पद ५७१ वें
योगयाग अनंत केले । नाहीं समचरण देखिले ॥ध्रु॥
जळो त्याचें जालेपण । न देखेची समचरण ॥१॥
तीर्थें केली कोटीवरी । नाहीं दखियली पंढरी ॥२॥
केशव म्हणे विठ्ठलपायीं । सर्व तीर्थें घडती पाहीं ॥३॥
० पद ५७२ वें
चंद्रभागेसी स्नान केलें । विश्र्वीं विठ्ठलदर्शन झालें ॥ध्रु॥
विठ्ठल देखीला सांवळा । जगजीवन जगजिव्हाळा ॥१॥
पाहतां विठ्ठलाचें रूप । मन जालें हो तद्रूप ॥२॥
गुरुकृपें केशवीं खूण । देह विदेहीं विठ्ठल पूर्ण ॥३॥
० पद ५७३ वें
दृष्टि घालोनिया हो मुळीं । आत्मा विठ्ठल तूं न्याहाळीं ॥ध्रु॥
पाहे विठ्ठल उघडा डोळां । स्वानुभव सुख-सोहाळा ॥१॥
सर्वीं सर्वत्र विठ्ठल पाहीं । दुजें कल्पुं नको तूं कांहीं ॥२॥
गुरुकृपें केशवी भेटी । जाली विठ्ठलासी सवसाठीं ॥३॥
० पद ५७४ वें
नानापरिचीं विचित्रें । भिंती वेगळीं नव्हतीं चित्रें ॥ध्रु॥
तैसा पंढरीचा राणा । जग अवघें आपण जाणा ॥१॥
तरंगाचेनि विभागें । स्वयें जळचि नांदे आंगें ॥२॥
गुरुकृपें केशवीं भेदू । नाहीं अवघाचि गोविंदू ॥३॥
० पद ५७५ वें
उदीमाचा करुनी झाडा । कर्म कतबा अवघा फाडा ॥ध्रु॥
मग येणें जाणें नाहीं । पुढें व्यवहार नलगे कांहीं ॥१॥
व्याज मुद्दल देउनि उजू । तिहीं लोकीं व्हावे ऋृजू ॥२॥
केशव म्हणे लिगाड तोडा । सुख-सागर विठ्ठल जोडा ॥३॥
० पद ५७६ वें
विठ्ठल सोयरा निजाचा । निजहृदयीं नांदे साचा ॥ध्रु॥
त्याची प्रीति लागली पाहीं । वृत्ति रंगली त्याचिया पायीं ॥१॥
विश्र्वीं विठ्ठल स्वयंप्रकाश । अवघा विठ्ठलचि अविनाश ॥२॥
केशविं दरुशन सावकाश । कारण अपुलाचि विश्र्वास ॥३॥
० पद ५७७ वें
आत्मा विठ्ठल मजसांघातें । नाठवितां भासे मातें ॥ध्रु॥
आतां कवणीकडे म्यां जावे । विश्र्व व्यापिलें विठ्ठलदेवें ॥१॥
ठाव विठ्ठलावांचुनि रिता । नाहीं त्रैलोकीं तत्वतां ॥२॥
यक सर्वत्र विठ्ठल रावो । म्हणे केशव फळला भावो ॥३॥
० पद ५७८ वें
येणें विठ्ठलें मोहन केलें । माझें मीपण चोरुनि नेलें ॥ध्रु॥
रूप आपलें मज दावीलें । सुख-स्वरूप मजला केलें ॥१॥
नाम-रूपातीत बोधें । जन नांदवीलें अभेदें ॥२॥
म्हणे केशव नवल जालें । पाहतां पाहतेपणही गेलें ॥३॥
० पद ५७९ वें
जें मी कर्म आचरूं जाय । तेथें माझाचि विठ्ठल पाहे ॥ध्रु॥
विठ्ठल सोयरा सांघातें । परिपूर्ण जेथें तेथें ॥१॥
विठ्ठल माता विठ्ठल पिता । विठ्ठल आत्माचि तत्वतां ॥२॥
सम विठ्ठल सर्वां ठायीं । म्हणे केशव दुसरें नाहीं ॥३॥
० पद ५८० वें
भवपाशीं गुंतलों करूं काय रे । पांडुरंगा दावी तुझे पाय रे ॥ध्रु॥
देवराया, कमळ-दळ-लोचना । पाव वेगीं त्रिविधताप-मोचना ॥१॥
पुडरीकवरद-मूर्ती राजसा । दयासागरा, तुझा मज भरंवसा ॥२॥
दीनोद्धारा सकळ सुखदायका । केशवस्वामी त्रिभुवननायका ॥३॥
० पद ५८१ वें
भक्त-चूडामणी देव चक्रपाणी । आठवीतां धुनी सर्व पापां ॥ध्रु॥
पाप नाहीं आम्हां पुण्य तेंही नाहीं । विठ्ठलाचे पायीं मुक्त जालों ॥१॥
सखा चक्रधर राम रमावर । चिंतीतां दुस्तर भवाब्धी तरलों ॥२॥
केशव म्हणे सुखी जालों परोपरी । विठ्ठलें अभ्यंतरीं सांठवीलें ॥३॥
० पद ५८२ वें
पुंडलीकें पेठ रचियेली बरी । त्रिभुवनीं विख्यात निजपंढरी ॥ध्रु॥
नाना भारे पसारे भीमरातीरीं । मांडियलें संती स्वानंद करीं
धन्य धन्य पुंडलीक व्येव्हारा भला । परलोकिंची वस्तु येथें
घेउनि आला ॥
सुखाचा सुकाळ डोळियां केला । तन-मन-प्राणें यासी वोवाळा
वैकुंठ नाही जे कैलासी नाहीं । ते वस्तु पंढरी आणिली पाहीं ॥
उभी केली विटेवरी निजविठाई । आपुलाले मापें तुम्ही घ्यारे लवलाहीं ।
वैकुंठ श्रवणीं ऐकिलें बंदर तेही केलें । द्वारका निजसुख जेथें कोंदाटलें ॥
नित्यनवा आनंद पंढरपुरीं । वस्तुचि घडामोडी निरंतरी॥
सांठविती आनंद घरोघरीं । राया-रंकासी तेथें समसरी ॥
सनकादिक घेती आपुल्या मापें । पंढरपुरीं तें आम्हांसी सोपें
थोर उपकार केला पुंडरीकबापें । केशव म्हणे अमर झालों याचिया खेपे ॥
० पद ५८३ वें
संसारसागरीं नाव पंढरी । नावाडी तेथें आत्मा श्रीहरी ।
शरणागतांसी वांउनी माझारी । क्षणामाजीं पैलपार उतरी ॥ध्रु॥
जयजय स्वामी विठ्ठल वीरा । देवाधिदेवा रुक्मिणीवरा ।
त्रिभुवन-तारक सर्वेश्र्वरा । दीन जनांसी तूं निज सोयरा ॥१॥
सा च्यारीं आठरा आले नावें । ते अखंड जडले प्रेमप्रभावें ।
अनंतभुजीं नांव धरीयलें देवें । उतरीं तूं दासालागीं प्रेमगौरवें ॥२॥
विश्र्वास सडें एक लाविलें कासें । येका भजनाचे पेटें देउनी तारिलें कैसें ।
महाराजांसी उबग नसे । अद्यापि तारावया उभाचि असे ॥३॥
श्रवण-कीर्तन-स्मरणें तारी । आत्मनिवेदन नवविद्धु
होडी तारी ॥४॥
असा स्वामी कृपाळु तारक पाही । तारितां साना थोर मानी कांही ।
केशव म्हणे शरण रिघा याचिया पायीं । तारील महाराज येथें संदेह नाहीं ॥५॥० पद ५८४ वें
ध्यानासी ना कळे रे । जें ज्ञानासी न कळे रे ॥ध्रु॥
तें या विठ्ठलाचें स्वरूप रे । पाहतां सहजचि अमूप रे ॥१॥
जे योगासी सांपडेना । शेखीं बोधासी आतुडेना ॥२॥
ऐसें केशवानें पाहिलें रे । तेथें पाहणेंचि राहिलें रे ॥३॥
० पद ५८५ वें
दृष्टीं उपनेत्र लावुनि वेगें । द्रष्टा विठ्ठल पाहे निजांगें ॥ध्रु॥
कां रे भुललासी गव्हारा । होय विठ्ठलासी सामोरा ॥१॥
श्रोत्र बिल्ल हें जाणोनि वेगें । श्रोता विठ्ठल पाहे निजांगें ॥२॥
रसना चामडी जाणोनि वेगें । भोक्ता विठ्ठल पाहे निजांगें ॥३॥
घ्राणरंध्र हें जाणोनि वेगें । घ्राता विठ्ठल पाहे निजांगें ॥४॥
त्वचा चामडी जाणोनि वेगें । स्पर्श विठ्ठल पाहे निजांगें ॥५॥
केशव गुरुकृपें जाणोनि वेगें । देह भिताडें राहील माघें ॥६॥
० पद ५८६ वें
सांडुनियां विठाबाई । काय पुजाल मेसाई ॥ध्रु॥
आदिमाता रे विठाई । यारे लागों इच्या पाईं ॥१॥
आई जोगाई तुकाई । इजपुढें बापुडी काई ॥२॥
केशव म्हणे माझी आई । तिन्ही लोकांसी इची साई ॥३॥
० पद ५८७ वें
तिन्ही लोकांची साउली । दीनजनाची माउली ॥ध्रु॥
विठाबाई माझी आणा । प्राण तिजविण जातो जाणा ॥१॥
जालों तिजविण मी परदेशी । तिसी पुसा कैं तूं येशी ॥२॥
केशवाची स्वामिन अंबा । स्वयंभू तिची शोभा ॥३॥
० पद ५८८ वें
हरी देवाचा देव जाणा । आदिपुरुष पंढरीराणा ॥ध्रु॥
सर्व देव यावरून । सांडीयले ओवाळून ॥१॥
बंदी पडल्या देवकोडी । त्यांचा बंद हा रे सोडी ॥२॥
केशो म्हणे पाहतां काय । या रे धरूं याचे पाय ॥३॥
० पद ५८९ वें
विठ्ठलाचें नांव साचें निजधन पाहीं । विठ्ठलस्मरणाहुनी अति सुख नाहीं ॥ध्रु॥
अमळ कमळनयन विठ्ठलराजा । प्राणविसांवा हा गोविंदू माझा ॥१॥
विठ्ठल देवाधिदेव विठ्ठल साधूंचा राव । विठ्ठलस्वरूपीं वाव भेदू जाला ॥२॥
विठ्ठलदर्शनें माय सर्वही विठ्ठल आहे । केशव तन्मय राहे अद्वयबोधें ॥३॥