वासरें झालीं गाईला, आनंद झाला गवळयाला

वासरें झालीं गाईला, आनंद झाला गवळयाला   मुलें झालीं ना चार? मग झाला संसार   दुसर्‍याचा आनंद पाहून मत्सरी श्रमी होती   अजगरासारखा लोळत पडला सार्‍या कामाचा भणका झाला   नणंद आणि कळीचा आनंद   गादीवरून उतरला कोतवाल, झाला कवडीचा माल   धनी झाला जागा, चोर आला रागा   दादला झाला गोसावी आणि पोरें कोणीं पोसावीं   एवढा झाला गर्व कीं, दोन बोटें स्वर्ग   काल मेला आणि आज पितर झाला   कुणबी माजला, मराठा झाला   देवीं धर्मीं पैसा नाहीं, खर्च झाला अनाठायीं   डोंगर व्याला, उंदीर झाला   राजा उदार झाला, हातीं भोपळा दिला   डाग झाला जुना आणि मला पतिव्रता म्‍हणा   कानामागून शिंगे आलीं, तीं तिखट झालीं   पदरी नाहीं पडली, द्राक्षें आंबट झालीं   पाटलाला आला नजराणा, महार झाला दिवाणा   आजा मेला नातु झाला, जमाखर्च बरोबर   तेलणीनें केला धडा आणि बुधला झाला उपडा   सगळा स्वैंपाक तयार झाला आणि विसरली मिठाला   कोंबडा आरवला आणि आरंभ झाला कामाला   उंदड झाला कहर, तरी सोडूं नये शहर   आधीं होता (ग्राम) जोशी। मग झाला मोकाशी (राज्यपद आलें त्याशीं) ।। त्याचें पंचांग राहिना। मूळ स्वभाव जाईना।।   आधीं होता वाघ्या। मग (दैवयोगें) झाला पारया।। त्याचा येळकोट राहीना। मूळ स्वभाव जाईना।।   मनुष्यानें यत्न केला तर तोच त्याला फलदुप झाला   वाचणें-वाचली गीता, झाला रिता   जो देवाला विसरला, तो पारखा झाला   अति परिचय झाला तेथें अनादरानें ठाव घेतला   दंश करण्याच्या अगोदर सापाचा बंदोबस्त झाला पाहिजे   आली तार, झाला ठार   विंचू व्याला टोकर (टोलार) झाला   आदा कमी केला, धंद्यात फायदा झाला   जगाचा पसारा, देव झाला आसरा   तेली झाला म्‍हणून तेलानें गांड धूत नसतो   पायां झाला नारु। तेथें बांधला कापरु॥   बायकोनें केलीं कुचाळी आणि नवरा झाला गबाळी   हातीं आला, तो लाभ झाला   फारच संतापला, इंगळासारखा लाल झाला   आपण झाला खोटा, कुटुंबाला लावला बट्टा   आधीं होता वाघ्या। दैवयोगें झाला पाग्या। त्याचा एळकोट राहीना। मूळस्वभाव जाईना॥   हत्तीचा झाला सवदा आणि अंकुशाचा पडला वांधा   पोरानें केली चोरी, पाटील झाला न्यायाधिकारी   नम्र झाला भूतां। तेणें कोंडिलें अनंता।   लोभाला बळी पडला, घरादराचा नाश झाला   आजा मेला नातू झाला, खुंटास खुंट उभा राहिला   शंकराच्या घरीं, विष्णु झाला भिकारी   दोघींकडे फजीत पावला, तेणें झाला बावळा   बहु वर्षै वांचला, अखेर मृत्यूचे स्वाधीन झाला   चांगला काळ झाला, तो संसारी निभावला   आधीं होता वाघ्या। मग (दैवयोगें) झाला पारया।। त्याचा येळकोट राहीना। मूळ स्वभाव जाईना।।   आनंद   आपलें व्यंग लोकांस सांगणें, हेंच शत्रूस आनंद करणें   पदरी नाहीं पडली, द्राक्षें आंबट झालीं