तों

पोपट जों जों अधिक बोलतो तों तों पिंजर्‍यांत पडतो   वारें आहे तों उपणून घ्यावें   सुईण-सुईण आहे तों बाळंतपण होऊन द्यावें   शिजे तों धीर धरवतो पण निवे तों धीर धरवत नाहीं   जों जों कोळसा उगळावा तों तों काळा निघतो   शें तों भें, हजार तों बाजार, लाख तों काख   तों   रजस्वला-रजस्वला करी वेलासी आघात। अंतर तों हित दुरी बरें॥   लुका-समुद्रास गेला लुका तों सुका   शिजे तों राहवतें, निवे तों राहवत नाहीं   जों जों भिजे कामरी, तों तों भारी होय   जों जों मावळे-मावळतें, तों तों चावळे-चावळतें   जों जों राघू बोले, तों तों पिंजर्‍यात पडे   जों जों राघू बोले तों तों अधिक पिंजर्‍यांत पडे   लबाडी-थोडी तों गोडी, फार तों लबाडी   रावा-जों जों रावा पढे, तों तों पिंजर्‍यांत पडे   जों जों तोता (रावा) पढे, तों तों पिंझरेमें पडे   समुद्रांत गेला लुका, तों समुद्र झाला सुका   अन्न आच्छादन । हें तों प्रारब्धा अधीन ॥   आपण शाबूद तों दुनिया शाबूद   बैलानें रडावें तों गोणीच रडते   कैलास कंटाळे तों गाणें, आणि कान फाटेतों लेणें   अति सोंवळा तों ओंवळ्या खाय, दाहट (दार्‍हट) बायको निघूनि जाय   जों जवळ ओयरा, तों जग सोयरा   मडक्याचा कांठ ओला (आहे) तों वळेल   पोरास जेवूं सांगे वाटींत, तों पोर जेवी करटींत   बायकोनें दिली भर, तों पती झाले तर्र   जों जवळ ओवरा, तों जग सोयरा   जिता रहे पूत तों गल्‍लीगल्‍लीमें चूत   देवाजवळ मागितला पूत, (तों) देवानें दिला भूत   समर्थांचीं पाळीं उघडत तों दुर्बलांचे प्राण जातात   वखत-वखत पडे बांका तों गधेको कहना काका   देव आला द्यायाला, तों पदर नाहीं घ्यायाला   आले वेडसर पाहुणे। ते तों जगाचे मेहुणे॥   शीर सलामत तों पगडया पचीस-पचास   रेडयाच्या कानीं किनरी वाजविली तरी तों आपली ड्रोंय सोडीत नाहीं   गणपति करावयास गेला तों माकड झालें   तों