आसीज्ज्ञानमथो ह्मर्थ एकमेवाविकल्पितम् ।
यदा विवेकनिपुणा आदौ कृतयुगेऽयुगे ॥२॥
जेवीं निजेल्या पुरुषाची छाया । पुरुषातळीं जाय लया ।
तेवीं सविकार गिळोनि माया । ब्रह्म एकल्या एकाकी ॥७२॥
ब्रह्म एकाकी परिपूर्ण । हेंही म्हणावया म्हणतें कोण ।
नाहीं नाम रुप व्यक्ति पूर्ण । ब्रह्मीं ब्रह्मपण स्फुरेना ॥७३॥
तेथ नाहीं युगसंख्या काळ वेळ । नाहीं दिनमान घटिका पळ ।
नाहीं शून्यत्वें शून्य मंडळ । ब्रह्म केवळ परिपूर्णत्वें ॥७४॥
तेथ मी ब्रह्म हें स्फुरे जें स्फुरण । तेंचि मायेचें मुख्य लक्षण ।
तेंचि प्रकृतिपुरुषांचें जन्मस्थान । जावळीं फळें जाण जन्मलीं ॥७५॥
जेवीं कां कवळूनियां कण । निकण कोंडा वाढे आपण ।
तेवीं पुरुषयोगें पूर्ण । प्रकृति जाण थोरावे ॥७६॥
धरुनि गोडपणाचा सांठा । फणसाअंगीं वाढे कांटा ।
तेवीं पुरुषयोगें ताठा । चढला मोठा प्रकृतीसी ॥७७॥
जेवीं कां डोळींचेंचि जळ । गोठोनि डोळां होय पडळ ।
तेवीं ब्रह्मीं मायामळ । करी शबळ शुद्धासी ॥७८॥
पडळ डोळा मंद करी । माया निजानंद आवरी ।
वाढोनि त्याची त्याचिवरी । वेडा करी पुरुषातें ॥७९॥
ऐसें कर्तेनवीण आपसया । कार्यकारण जें आलें आया ।
त्यातें कृतयुग म्हणावया । वेदू लवलाह्या उदेला ॥८०॥
अकार-उकार-मकारेंसीं । वेदू उपजे प्रकृतिपुरुषीं ।
जेवीं उकलल्या बीजासी । प्रथम ये त्यासी तिवणा डिरु ॥८१॥
ते वेदींचा अभिप्रावो । ब्रह्म सत्य माया वावो ।
आपुलेनि अभेदें ब्रह्मभावो । विवेकनिपुण पहा वो जाणती ॥८२॥
ऐसे वेदविवेकें अभेदयोगी । ते कृतादि होत कां कलियुगीं ।
वर्ततां ते सदा अयुगीं । युग त्यालागीं असेना ॥८३॥
कृतयुगादि युगपंक्ती । चराचर नाना व्यक्ती ।
यांसी उपजवी प्रकृती । तिची उत्पत्ती हरि सांगे ॥८४॥;