बघुनि तया मज होय कसेसें,
झुरशि मना, कां भरुनि तुज पिसें ? ध्रु०
हीन दीन मी ब्राह्मणविधवा,
तृणसम जन मज टाकि जणुं शवा;
वासना-भुतें भिवविति जीवा,
शरीर जीवा हें थडगेंसें. १
ह्रदयतळीं वळवळति कल्पना,
हाय मना, ही काय हेलना !
जीवनगीतिंत फसशि कां मना ?
जालिं पाखरूं हाय जणुं फसे ! २
आसन त्यास्तव घालायाला;
वस्त्र चुणुनिया ठेवायाला
हातांनो, फुरफूर कशाला ?
कळे तया का ? काय तो पुसे ? ३
बघुनि तया कां डोळे वळती ?
येतां तो कां पायहि पळती ?
कान लपुनि कां शब्द ऐकती ?
हा रे दैवा ! कां हें धुमसे ? ४
जीव तयाच्या प्रकाशीं रिझे,
आहुतिसा जळण्यासही सजे,
हा रे दैवा ! कां हें नुमजे ?
निष्फळ हें ! मग हाय कां असें ? ५
फूल सूर्यमुइ भूवरि, नभिं रवि,
चंडकिरणिं मुख अविरत फिरवी,
जातां तो मुख दुःखें झुकवी,
जळुनि राख हो किरणिं, हें तसें ! ६