० पद ५४ वें
मी तव तान्हुलें । लडिवाळ संताचें । आतां मज कैचें भवभय ॥१॥
भवभयाची बाधा । बाधी त्या अभक्ता । सद्गुरुच्या भक्ता । काय चाले ॥२॥
सद्गुरुची भक्ती । वाचें रामनाम । चराचरीं सम । भाव ज्यांचा ॥३॥
समभावें वोतलें । स्वरूपीं आथिलें । अंतरी राहीलें । थिरावोनी ॥४॥
अंतरींचे सुख । भोगितां अनुभवें । राहिला स्वभावें । सकळ कर्में ॥५॥
कर्में दुरी ठेलें । करणें सुटलें । मन हरपलें । ठाईंच्या ठाईं ॥६॥
तेथें अनुवादू राहिला । अनुभउ जिराला । बोधु सांठवला । बोधामाजी ॥७॥
तेथें समाधी वित्थान । दोघां विसर्जन । मौनासी महामौन्य । पडोनि ठेलें ॥८॥
गेला कोऽहंभावो । सोऽहंभावासी अभावो । वीसरेसी आठवो । नाठवेची ॥९॥
केशव म्हणे आम्हां । सद्गुरुच्या पायीं । ऐसी दशा पाहीं । प्राप्ति झाली ॥१७॥
० पद ५५ वें
सद्गुरुचे पाय । हेचि दिव्य आम्हां । वर्णवेना महिमा । सत्संगाचा ॥१॥
सत्संगाचें सुख । निजप्रेम अगाध । भोगिती आनंद । भक्तराज ॥२॥
भक्तीवीण न कळे । अनुभवाची गोडी । यालागीं आवडी । भक्ती करा ॥३॥
निजभावें करा । भजन या संतांचे । खत संसाराचें । फाडावया ॥४॥
प्रल्हाद उद्धव । मुनिगण गंधर्व । भजनें हे सर्व । मुक्त झाले ॥५॥
भजनें मुक्त झाले । जड जीव अपार । पावले परपार । संतसंगे ॥६॥
केशव म्हणे संत । तें माझें मोहर । राखेन मी द्वार । जन्मोजन्मीं ॥७॥
० पद ५६ वें
जन्मोजन्मीं जालों । सेवक मी संतांचा । उतराई मी त्यांचा । तऱ्ही नव्हे ॥१॥
संतांसी उतराई । नव्हिजे केल्या कांही । म्हणोनियां पायीं । लोळतसे ॥२॥
संतांची पाउलें । तें माझें वैकुंठ । मुक्ति मूळपीठ । चरण त्यांचे ॥३॥
संतचरणरज । तें माझें भूषण । अभय झालें पूर्ण । भगवंताचें ॥४॥
भगवंताची मूर्ती । तेचि जाणा संत । घालिन दंडवत । वेळोवेळां ॥५॥
संतांवीण देवो । दुजा कोण आहे । तारावया पाहे । हेंचि एक ॥६॥
केशव म्हणे संती । तारियेलें मातें । प्रेम-जीवन भातें ।
देऊनीयां ॥७॥
० पद ५७ वें
पोसना संतांचा । पाळिलों जन्माचा । अंकिला मी त्यांचा । दास सत्य ॥१॥
संत माय-बाप । सोयरे निजाचे । तिहीं मज साचे । सोडवीलें ॥२॥
सोडवीलें संती । संसारापासोनी । स्थापिले चरणी । अखंडीत ॥३॥
चरणीं वासू आम्हां । पूर्व पुण्य भलें । निच नवे सोहळे । आनंदाचे ॥४॥
आनंदाची खानी । संतांची पाउलें । तें मज जोडिलें । भावबळें ॥५॥
जोडी जोडियेला । संतसंग आम्ही । भेटी आत्मारामीं । सर्वकाळ ॥६॥
संत कृपादृष्टी । निर्गुणासी भेटी । ब्रह्मानंदें सृष्टी । हेलावत ॥७॥
ब्रह्मानंदू झाला । सद्गुरुच्या बोलें । सबाह्य कोंदलें । निजरूप ॥८॥
केशव म्हणे माझा । सारथी गुरुरावो । तेणें विश्रांतीचा ठावो । दाखवीला ॥९॥
० पद ५८ वें
वैकुंठीचे वासी । नवस नवसीती । साधुची संगती । होईल केंव्हा ॥१॥
धन्य साधुसंग । साधिती जे नर । भवसिंधु दुस्तर । तरले तेची ॥२॥
साधुसंगे मोक्ष । भेटे सर्वकाळ । विश्रांतीचें मूळ । साधुजन ॥३॥
केशव म्हणे साधु । तेचि निजानंदू । त्यांचे पायीं वेधू । लागो मज ॥४॥
० पद ५९ वें
जया सुखालागीं । अंत नाहीं कांही । फुकट संतापाईं । तें सुख जोडे ॥१॥
म्हणवुनिया संत । वोळगावा निवान्त । याहुनी एकान्त । आणिक नाहीं ॥२॥
कैवल्याचें धाम । संत आत्माराम । सर्वदा विश्राम । साधुसेवा ॥३॥
संतसंगवासी । नित्य मोक्ष त्यांसी । केशव म्हणे ऐसी । प्रतिती माझी ॥४॥
० पद ६० वें
संत पाहों ऐसे । देवासी डोहाळे । मूर्खासी सोहाळे । विषयांचें ॥१॥
काय सांगो किती । हित हे विचारा । संत० पदी थारा । करा वेगीं ॥२॥
संतसंगेंवीण । हिंपुटी होतसा । नेणों हे अवदशा । कैंची आली ॥३॥
केशव म्हणे संत । स्वानंदाचे सिंधु । घेतां तीर्थबिंदु । अमर व्हाल ॥४॥
० पद ६१ वें
रोकडाचि मोक्ष । आणावा घरासी । हे इच्छा मानसीं । तरी संत सेवा ॥१॥
संतांचिया पायीं । मोक्ष क्षेत्रवासी । म्हणवुनी संतांसी । शरण जावें ॥२॥
संत ते भगवंत । जाणावे निभ्रान्त । वेदान्त सिद्धान्त । हेंचि बोले ॥३॥
केशव म्हणे संत । चरणीं मी राहिलों । न मागतां पावलों । मोक्ष० पद ॥४॥
० पद ६२ वें
संतसंगेवीण । सुख जे बोलती । ते कांहींच नेणती । पापरूपी ॥१॥
संत तेची स्वयें । सुखाचें सागर । सत्य हा निर्धार । उपचार नाहीं ॥२॥
संतरूपें सुख । साकारलें जाण । वाहातों मी आण । दुजें नाही ॥३॥
केशव म्हणे किती । सांगिजे या लोकां । संतवेषें देखा । ब्रह्म नांदे ॥४॥
० पद ६३ वें
चला जाउं साधूच्या शेजारा । साधूहूनि न दिसे सोयरा ॥ध्रु॥
प्रेमें तया आळंगु माहेरा । तेणें होय सुख या शरीरा ॥१॥
हेंचि मुख्य सर्वांचे सार वो । येणेंचि बाई पाविजे पार हो ॥२॥
बरवी सय्ये साधूची संगती । संतसंगे पातकें भंगती ॥
संगें वो सये पाविजे श्रीपती । म्हणउनि लागलीं हे रती ॥३॥
संताहुनि न दिसे थोर वो । विश्रांतीचें मूळ तें घर वो ॥
० पद ६४ वें
संतचरणी ठेवीतां मनवो । स्वानंदाचे लाधलें धन हो ॥ध्रु॥
आत्मलाभें कोंदलें जन वो । आतां कांही न दिसे न्यून ॥१॥
सकळ भाग्यें साधूच्या चरणीं । पूर्वपुण्यें फळलें वो साजणी ॥२॥
नारद तुंबरू गाती जे कीर्तनीं । ब्रह्मादिक वेधले चिंतनी ॥३॥
निर्गम नाहीं पावल्या तेथुनां । तेंचि गे मज दीधलें सज्जनीं ॥४॥
संतसंग करितां अल्प वो । द्ग्ध जाला कल्पना कल्प वो ॥
विसरला सर्वही जल्प वो । केशव सांगे प्राप्तीचें रूप वो ॥६॥
० पद ६५ वें
वेदान्तशास्त्र वक्ता । अति निःसीम पाहीं । सिद्धान्त बोलताही । उरी ठेवीत नाही ॥ध्रु॥
लय-लक्ष-ध्यान-मुद्रा । दावि अपुला ठाईं । वेडे वेडेचार केले । परि मोक्ष तो नाही ॥१॥
ते खुण वेगळी बा । येथें विरूळा जाणे । जाणीव ग्रासिली हो ।
त्यासी बाणे तरी बाणे तरी बाणे ॥ अष्टांग-योग जाणे । जाणे मंत्र-यंत्र-कळा ।
प्रबोधशक्ति मेरू । वश्य सिद्धी सकळां ॥
लक्ष्यांश चुकला की । भाग्यमंद आंधळा ।
मी कोण हेंचि नेणे । कळा सर्व विकळा ॥२॥
सारांश हाचि नीका । तुम्ही सावध ऐका । सुखासी मिळवीतें ।
वर्म नातुडे फुकां । देउनी चीत संता ॥ निजतत्त्व ओळखा ॥
जिताचि सुटिकावें । प्राप्ति केशवि देखा ॥३॥
० पद ६६ वें
भक्ति ज्याचिया हृदयी खेळे । शांति ज्याचिया सर्वांगि लोळे ॥ध्रु॥
बोध राहिला ज्याचिया खोळे । त्यासी पहावया भुलले डोळे गा ॥
तें सजन दाखवा वेगीं । ज्ञान वज्रांगिं लेइलें आंगी ॥
जें अलिप्त सर्वही संगी । जें योगेंविण लेइलें आंगी ॥१॥
जे भोगेंविण निजसुख भोगी । जें सांडुनि संसार श्रेय ॥
जें देहिंच होति विदेह । ज्यांसी कांहीच नुरे संदेह ॥
जें आपुलेंचि आपण ध्येय गा ॥२॥
ज्यांसी सर्वत्र समानभावो । ज्यांच्या मतें हा संसार वावो ॥
जें स्वयंभू देवादिदेवो । त्यांचे पाय वंदी केशवो गा ॥३॥
० पद ६७ वें
संत-सज्जन भले भले । ज्ञानगंगेत विरोनि गेले गा ॥ध्रु॥
तें गंगेचे रूप जालें पाही । त्यासी परतोनी देखिलें नाहीं गा ॥१॥
गंगेपासूनि वेगळे होते । तरी सहजचि परतुनि येते गा ॥२॥
म्हणे केशव पावलें सांच । तेथें हरपलें द्वेत आहेच गा (?) ॥३॥
ते गंगेचे रूप जालें पाही ॥
० पद ६८ वें
सुखसागरीं बुडी देती । तरी सुखाचि भरूभरूं घेती ॥ध्रु॥
संत अखंड तृप्त पाहीं । परि लालुचि गेली नाही ॥१॥
सुख सेवि तयाचें मुख । पाहों जातां अधिक भूक ॥२॥
सुखी होउनि सेविती सुख । हेंचि केशवीं निज कौतूक ॥३॥
० पद ६९ वें
पिंड ब्रह्मांडाचि डोई । वेगिं फोडुनि आली आई ॥ध्रु॥
माझी तान्हुली मुक्ताई । इसी उचित द्यावें काई ॥१॥
द्वैत बुद्धिचें फेडुनि पाप । मज केलें माझा बाप ॥२॥
म्हणे केशव केवळ माता । कैसी लेकीं म्हणावें आतां ॥३॥
० पद ७० वें
कोटि ब्रह्मांडाची माता । गाती शतपथ मंगळलता ॥ध्रु॥
तेहि गोचर झाली आतां । संतिं ठेवियला कर माथां ॥१॥
जेथें तर्क मीमांसा आटे । जे अतर्क्य बोधें भेटे ॥२॥
जेथें कुंठित भूधर-वाणी । म्हणे केशव चित्सुखखाणी ॥३॥
० पद ७१ वे
नामरूप मिथ्या करूनि । जग बुडविलें चिन्मय जीवनीं ॥ध्रु॥
संत केवळ घातकी पाहीं । परि पातक त्यांसी नाहीं ॥१॥
अहंभावाची निवटुनि मान । जन्म-मरणाचें निरसलें भान ॥२॥
निजबोधाचे घालुनि फांसे । दोघे गोसावी मारिले कैसे ॥३॥
अति खानोरी अकर्मकारी । गांव दिवसांची जाळिले चारी ॥४॥
म्हणे केशव घातकी मोठे । यासी अंतक कोठुनि भेटे ॥५॥
० पद ७२ वें
निजबोधें निश्र्चळ बुद्धी । सर्व कमीर्र्ं ब्रह्मसमाधी ॥ध्रु॥
तोचि योगी सत्य पाहीं । नित्य मग्न आपुले ठाईं ॥१॥
नातळेचि विधिनिषेधा । सांडि मांडि नेणेचि कदा ॥२॥
म्हणे केशव ब्रह्मळीला । नित्य विचरती स्वलीळा ॥३॥
० पद ७३ वें
थोर महिमान संतांचे । भावें दास्य करावें त्यांचे ॥ध्रु॥
संत कृपा करिती जाण । तैं वाचा फुटे पाषाण ॥१॥
संत तारीन म्हणती ज्यासी । देव खांदा वाहे तयासी ॥
केशव म्हणे सर्वभावें । शरण संतांसी रिघावें ॥२॥
० पद ७४ वें
केलें गर्जन तर्जन । तऱ्ही दंडेळीना मन ॥ध्रु॥
तोचि निज साधु पाहीं । मन ठेवि त्याचे पायीं ॥१॥
नित्य करितां खस्ताविस्ता । अति निर्मळ ज्याच्या चित्ता ॥२॥
जरी केली विटंबना । तरी कोप न ये जाणा ॥३॥
म्हणे केशव निजबोधें । सदा डुल्लत ब्रह्मानंदे ॥४॥
० पद ७५ वें
जया जीवनासी नाहीं अंत । तेथें आंगे रिवाले संत ॥ध्रु॥
मग परतोनि नाहिं बा आले ! जगजीवन स्वयंचि जाले ॥१॥
जगजीवन झाले पाहीं । हाही आठव उरला नाही ॥२॥
जग गा्रसुनी जगजीवन । म्हणे केशव आनंदघन ॥३॥
० पद ७६ वें
संतसंगतीवांचुनि जिणें । भलें त्याहुनी मरणें ॥ध्रु॥
बरवा साधूचा संमंधू । भेटे फुकट ब्रह्मानंदू ॥१॥
संतसंगे-विण जो काळ । तोचि महांकाळ केवळ ॥२॥
केशव सत्संग साधिला । देव धांवोनि हृदयासी आला ॥३॥
० पद ७७ वें
संग साधुचा घडावा । भवसागर आटुनि जावा ॥ध्रु॥
देवा इतुकेंचि मज मागणें । आर्त बंधुनें बरवें देणें ॥१॥
आर्त ऐसी माझी ये पोटीं । क्षेणाक्षणा व्हावी भेटी ॥२॥
केशा म्हणे चित्सुखधामा । उडी हृदयींच घाली रामा ॥३॥
० पद ७८ वें
संतपायीं उदासीन मन । तऱ्ही नाकळे जगजीवन ॥ध्रु॥
ऐसें बोलती वेद-पुराण । कां बा नेणोनी धांवती रान ॥१॥
संत चित्सुख-सागर साचे । पाय त्रैलोका तारका त्यांचे ॥२॥
संतसंगचि श्रीरंग दावी । चित्त केशव पायींच लावी ॥३॥
० पद ७९ वें
सर्व मृग तोय जाणोनि मनीं । निरंजनीं बैसले मुनी ॥ध्रु॥
त्यांच्या पायांची धरिली गोडी । तरी पावशी आनंदकोडी ॥१॥
नित्य भजतां परमानंद । गेले विसरूनीयां भवछंद ॥२॥
आत्मबोधें सुखरूप जालें । म्हणे केशव पूर्ण निवालें ॥३॥
० पद ८० वें
नाही विषयाची प्रीत जया लागी रे । भोगभोगुनी भोगातीत योगी रे ॥ध्रु॥
त्याच्या चरणकमळी चित्त ठेवी रे । आत्मसुख त्याचेनि कृपें सेवी रे ॥१॥
त्याग भोग सहज त्यासी त्याग रे । ब्रह्मादिकां न कळे त्यांचा योग रे ॥२॥
ब्रह्मानंद स्वरूप नित्य संचले । म्हणे केशव तारक त्यांची पाउलें रे ॥३॥
० पद ८१ वें (घाटी-रामकली)
संतवाक्यामृतें अंतरताप हरला । प्रत्यक्ष देखीला नारायण ॥ध्रु॥
मज माझे निजसुख पावलें । भवदुःख नाशलें साधुसंगे ॥१॥
साधुसंगतीचा केव्हाडा अनुभव । देहातीत देव देहीं दिसे. ॥२॥
देहीं देव देखतां देहभाव निरसला । भक्त तो आटला देवामाजी ॥३॥
संतचरण माथां सद्भावें वंदीतां । देवची तत्त्वतां विश्र्वरूप ॥४॥
विश्र्वरूप देव जाणोनी वर्ततां । संसार सर्वथा स्वप्न्नीं नाहीं ॥५॥
संतकृपा फळे तैंच ऐसें कळे । कळलेपण गळे आपणामाजी ॥६॥
तेथें देव भक्तावीण उरलासे आपण । देवचि संपूर्ण केशव म्हणे ॥७॥
० पद ८२
जो कोणाचे गुणदोष पाहेचि ना । जो हृदयी विकार कांही वाहेच ना ॥ध्रु॥
तो साधूंचा मुगुटमणी रे । आम्ही लागतों तयाच्या चरणी रे ॥१॥
जो क्रोधाचा संग कधीं करीच ना । जो भेदासी हातीं धरीच ना ॥२॥
जो स्वसुखावेगळा राहीच ना । म्हणे केशव तयासी कांही साहेचि ना ॥३॥
० पद ८३ (घाटी-जात्याची)
सुखावेगळी मात । नाहीं ज्याच्या गावांत ।
तयाचा सांघात । करी कां ग बाई ये ॥ध्रु॥
आणीकांसी बोलूं नको । हितगुज पुसूं नको ।
वेडी वेडी डुलूं नको । सुखरूप न होता ॥१॥
सुखाची लाविती गोडी । तयाची करावी जोडी ।
जन्ममरणाची बेडी । तुटे तेणें बाई ये ॥२॥
संत ते सुखाची मूर्ती । नासती दुःखाची स्फूर्ती ।
यथार्थ तयाची कीर्ती । आहे मज ठाउकें ॥३॥
सुखाचे सिंधू ते माय । वेळोवेळां सांगू काय ।
सुखाकारणें पाय । धरी त्याचे मस्तकीं ॥४॥
केशवाचे स्वामी तेवो । तयासी सर्वस्व देवो ।
सुखची घेशील घेवो । भाक माझी साजनी ॥५॥
० पद ८४
पापसमुच्चहर्ता रे । केवळ मंगळकर्ता रे ॥ध्रु॥
अपार पुण्य फळला रे । राम सनातन कळला रे ॥१॥
सम्यक निजगतिदायक हा । निरंजन० पदिंचा नायक हा ॥२॥
केशव कवि म्हणे निजबंधु । संतशिरोमणि सुखसिंधु ॥३॥
० पद ८५
संतजनाच्या भुवनालों । भजन-प्रयागीं मग न्हालों ॥ध्रु॥
अपार पावन जालों मी । अक्रिय भूषणें ल्यालो मी ॥१॥
ज्ञानसुधा सेवुनि घालों । अक्षय लाभें निवालों ॥२॥
मति गति ग्रासुनि अति वेगें । केशव प्रभुच्या निजयोगें ॥३॥
० पद ८६(राग-केदार)
समाधी निर्णईंचा निर्धारू । तोचि साक्षात्कारू ॥ध्रु॥
ऐसें जाणती ते निजयोगी । परमानंद भोगी ॥१॥
समाधी हरपली जे ठाईं । तोचि आत्मा पाहीं ॥२॥
समाधी ग्रासुनियां सुख घेणें । केशव स्वामी होणें ॥३॥
० पद ८७
जयासि पहातां हा भव नासे । पाहणें सर्वही भासे ॥ध्रु॥
तो मज दाखविला भगवंत । परमदयाळू संत ॥१॥
अलक्ष परमात्मा अविनाशी । अखिल सुखाचा राशी ॥२॥
रमणिय नामीं जे निर्नामीं । केवळ केशव स्वामीं ॥३॥
० पद ८८ वें
साधुसंगतीचें थोर महीमान । ज्यांच्या दर्शनें मालवे अभिमान ॥
ब्रह्मरूपें करितां त्याचें ध्यान । क्षणमात्रें आकळे आत्मज्ञान रे ॥१॥
काया-वाचा-मानसा नीजभावें । सर्व सांडुनी साधुसी शरण जावें ॥
संतवचन सहसा नुलंघावे । प्राप्ती जालीयांही संतांसी भजावें रे ॥२॥
संत असती वसती जया देशीं । चारी मुक्तां होतिल तेथें दासी ॥
सर्व कामना पुरती संतापाशी । ऐसें जाणोनियां भजावें संतांसी रे ॥३॥
ज्यासी आवडे संत्संगतीचा मेळू । संतदास्यत्वें जे अति प्रेमळू ॥
स्मरणें साधूच्या सदा विव्हळू । ब्रह्मानंद तयांच्या घरचा खेळू रे ॥४॥
संतसेवेचें अखंड आर्त ज्यासी । जिहीं जीवभाव अर्पिला संतांसी ॥
विदेहकैवल्याची प्राप्ती होय त्यांसी । ब्रह्मादिक वंदिताती शिरसी रे ॥५॥
नाना साधनें किमर्थं योगयाग । ब्रह्मप्राप्तीचा उपाय साधुसंग ॥
गुरुकृपें केशवी भजनमार्ग । संतचरणीं समाधि अभंग रे ॥६॥
० पद ८९ वें
ऐसें तरीच भेटती ते साधु । जै निःशेष गळे काम क्रोधू ॥
इच्छा निंदा मालवे गर्व मदू । संत भेटतां स्वरूपीं होय बोधू रे ॥ध्रु॥
शत्रुमित्र दोघेही समान । शांति क्षमा उपजे कृपापूर्ण ॥
जाय देहबुद्धी विरोनि अभिमान । वृत्ती एकाग्र अखंड लागे ध्यान रे ॥१॥
दंभ मोहो नासती निशेष । आशा तृष्णेसी समूळ होय नाश ॥
जाती संकल्प-विकल्प राग-द्वेष । होय वित्सुद्धी स्वयंप्रकाश रे ॥२॥
अनुतापें संतप्त चित्तवृत्ती । विषयसेवनीं इंद्रियां विरक्ती ॥
सदा निर्भय सद्भाव सर्वांभूतीं । भजतां तत्काळ पाविजे ब्रह्मप्राप्ती रे ॥३॥
नित्य विवेक भजन शुद्धमार्ग । दृढ निष्ठा भजन अंतरंग ॥
घडे काम्यकर्मासी परीत्याग । स्तिती निष्कर्म आतुडे ज्ञानयोग रे ॥४॥
अहंता गर्व सांडुनियां आपण । अनन्यभावें संतांसी शरण ॥
गुरुकृपें केशवीं चरण रे चरण । धरितां मस्तकीं स्वानंदसुखधन रे ॥५॥
० पद ९० वें
संत कृपेनें सांगती हीत थोरू । जेथें साक्षेपें देतसे परिहारू ॥
कैसा आत्मविषयीं अंधःकारू । नेघे उ० पदेश यासी मी
काय करूं रे ॥१॥
कैसी अहंता लागली असे पाठी । हीत सांगतां भोंवया पडे गांठी ॥
वरी भिडां न बोले कांही गोष्टी । अतिसंतप्त हृदयीं कोप उठी रे ॥ध्रु॥
स्वतां न कळे न पुसे स्वाभिमानें । पुढीलाचें नाईके जाणपणें ॥
कोठें न माय आपुलीया ज्ञानें । नव्हे उकलू देहबुद्धिचे
नि गुणे रे ॥२॥
विश्र्वासाची अणुमात्र वोल नाहीं । बोल गगनीं न माती कैसे पाहीं ॥
निजविश्रांती स्वप्न्नींही नेणें कांही । ज्ञानगर्वें फुगोनि राही देही रे ॥३॥
शुद्धवैराग्य नावडे निजनिष्ठा । वाहे अंतरी धनमान प्रतिष्ठा ॥
प्राण जातां न मानिती वरिष्ठां । जाणपणाचा उभड अंगिं मोठा रे ॥४॥
ब्रह्मचर्चा करिती संतजन । तेथें भावें न घाली निजमन ॥
युक्तिबळें तेथें काढी दूषण । केवढें प्राणीयांसी सबळ अज्ञान रे ॥५॥
नित्या-नित्य-विवेक हा तव नेणें । कांही कळतां जल्पोचि लागे तेणें ॥
बाह्य मिरवे त्या संताची लक्षणें । जळो व्यर्थ त्या दांभिकाचें जिणें रे ॥६॥
ऐसे दांभिक अभक्त गर्वयुक्त । त्यांसी सर्वथा न जोडे भगवंत ॥
गुरुकृपें केशवीं शरणांगत । त्यांसी तारिता आपण जगन्नाथ रे ॥७॥
० पद ९१ वें
चित्त बोधिं आटतें ॥ अपार प्रेम वाटतें ॥
हृदय फुटेल नेणो ऐसें मज वाटतें ॥१॥
हे गोष्टी नव्हे फुकाची ॥ प्राप्ति महासुखाची ॥
फावलें जयासी धन्य धन्य माता तयाची ॥ध्रु॥
येथींच्या विचारें माय ॥ द्वैत हें विरोनि जाय ॥
आपलें स्वरूप पाहें आपण होउनि राहे ॥२॥
साधुच्या संगती हो ॥ या अर्थी बुडी देती हो ॥
तेचि सुखी होती हो ॥ केशवीं निश्र्चिती हो ॥३॥
० पद ९२ वें
हरिनाम गर्जती हरिरंगी नाचती ॥
हरिप्रेमें डुल्लती पावती सुख ॥१॥
धन्य ते महानुभाव पूर्ण भक्त योगीराव ॥
हरीनें स्व० पदीं ठाव दिधला तयां ॥ध्रु॥
चिंतितां सच्चिदानंदा नेणती हा भवधंदा ॥
स्वरूप संगती मंदा मती जालें गतीच्या ॥२॥
सर्वदा सेविती राम त्यांसी कैंचा क्रोध काम ॥
पावलें विश्रामधाम केशव म्हणे ॥३॥
० पद ९३ वें
संतचरणीं मन निश्र्चळ जालें केवळ ॥ गेली तळमळ तेणें ॥
सर्व प्रकाशक भेटला ॥ भेद खुंटला ॥ आतां डळमळ नेणें ॥
नेणणें-जाणणें जालें जाणणें ॥ ऐसें केलें जेणें ॥ ल्यासि उत्तीर्ण होणें ॥
या रितीं जागृती जाली वो ॥ भ्रांति गेली वो ॥ दशा उजळली पाहे ॥
अवस्थात्रयांची हे बोळवण ॥ उरला आपण ॥ हेंही म्हणणें न साहे ॥ध्रु॥
आदि मध्य अंत तव कांही ॥ जेथें अणु नाहीं ॥ ही संकल्प गेला ॥
व्याप्य-व्यापकभावविरहीत ॥ देव सदोदित ॥ येकायकीं संचला ॥
बोध्य-बोधक शक्ति कायसी ॥ स्वयंप्रकाशी ॥ ऐसा उकलू जाला ॥२॥
शरण जावें कवणकवणासी ॥ सिद्ध अविनाशी ॥ पूर्ण भरला ग माय ॥
उघड बोलणें ऐसें बोलतां ॥ नाही बोलता ॥ कोठें ऐकतों आहे ॥
आहे तें आहे सहज मंगळ ॥ नित्य निर्मळ ॥ हेंही स्फुरणें न साहे ॥
केशव म्हणे अद्वय सं० पदा ॥ भोगि सर्वदा ॥ सुखी सुख न समाय ॥३॥