० पद ३९६ वें
देव गळेपडू भक्त हा झोडू । दोघांसी पडिपाडु सारखाची ॥ध्रु॥
देव निलाजिरा भक्त निलाजिरा । न दीसे अंतरा दोहोंमाजी ॥१॥
देव घरघेणा भक्त हा बुडवाणा । एकाचे मुळीं एक बैसले जाणा ॥२॥
गुरुकृपें केशवीं देवभक्ता मीठी । येरा येरांपोटीं सामावले ॥३॥
० पद ३९७ वें
मारूनियां मन उन्मन केलें । तारूनियां जीवपणची नेलें ॥ध्रु॥
शरण रीघा त्यासी शरण रीघा । उरोंचि नेदी जो भेदलिंगा ॥१॥
देउनियां भेटी दाविलें आप । भक्त केला जेणें देवाचा बाप ॥२॥
केशव म्हणे तो आमुचा स्वामी । त्याच्या पायीं आम्ही नाहीं तुम्ही ॥३॥
० पद ३९८ वें
सबाह्यअंतरीं देव निरंतरीं । येक चराचरी नांदतसे ॥ध्रु॥
देवावीण दुजें आणु न दिसे कांहीं । जेथें तेथें पाही देव दीसे ॥१॥
नाना व्यक्तीरूप सृष्टी हे अमूप । तें देवाचें स्वरूप जाणा तुम्ही ॥२॥
सहज सर्वगत देवची निश्र्चित । भिन्नभिन्न तेथ बोलों नये ॥३॥
गुरुकृपें खूण केशवीं परिपूर्ण । देह विदेही संपूर्ण देव दिसे ॥४॥
० पद ३९९ वें
दंडवतालागीं सन्मुख जालें । तंव बळेंचि आलिंगन दीधलें ॥ध्रु॥
हृदयामाजीं निज घालुनि स्वयें । स्वरूपीं वेडावलें ग माय ।
सद्गुरु हा देव लाघवी कैसा । बोलिजेसें ऐसा नाहीं ग माय ॥१॥
येणें कानीं गोष्टी सांगोनि मी ठकीलों । मज पूज्यपणा
मुकवीलें ग माय ।
मस्तकीं हातु ठेवितांचि कैसें । यकपण तेंही नेलें ग माय ॥२॥
येणें आपुलें निजरूप डोळां दाविलें । मीमाजीं मज उगवीलें ग माय ।
माझें मज कैसें पाहतां विस्मयो । ठकचि पडोनि ठेलें ग माय ॥३॥
बोलतां नये बोलें येणें ऐसें केलें । मौन्यासीही मौन्य पडीयलें ग माय ।
सुखासही निजसुख भेटवुनि सुख । ठाइंच्या ठायीं निववीलें ग माय ॥४॥
सद्गुरुकृपें केशवीं पाहतां । कैसा नवलाव वीतला थोरू ग माय ।
गुरु शिष्य दोनी कल्पना गिळोनी । सबाह्य नांदे तो गुरु ग माय ॥५॥
० पद ४०० वें
येवढा पहा हो ब्रकम्हविद्याउ० पदेश । स्वयंभप्रकाश प्रकाशला ।
मस्तकीं हात ठेवितांचि क्षणीं । शिष्य तो गुरुरूप केला ग माय ॥ध्रु॥
काय सांगों याची नवलपरी । बोलावया कांही नुरेचि उरी ।
परिसाचेनि संनिधानें लोह पालटे होय सोनें । परी तें वेगळेपणें
उरलें असे ॥१॥
तैसी याची कृपा नव्हे ग माय । आपणाचि ऐसें करुनी ठेला ॥१॥
आपणाऐसें केलें हेंही बोलणें ठेलें । स्वरूपीं मीनलें स्वरूपेंसी ॥२॥
सरिता गंगेच्या मीलनीं निवडीतां नये पाणी । केशवीं गुरुचरणीं यापरी ग माय ॥३॥
० पद ४०१ वें
शरण दयानिधि तुजलागीं रे शरण ।
शरण येउनियां भवसारग तरलों । लावुनि कामभुवनासी आगी ॥ध्रु॥
भजनपरें अतिकरणेंहि करुनि । हृदयिं धरुनि तुज राहिलों देवा ॥
देव-भक्त-धर्म विसरलों म्हणवुनि । पावलों अद्वय तव० पद ठेवा ॥१॥
त्रिभुवननायक गतिदायक तूं । तुजविण आणिक मंगळ नेणें ॥
केशवस्वामी मज पूर्ण सुखी केलें । सिद्ध सनातन स्वरूपप्रदानें ॥२॥
० पद ४०२ वें
स्वामी तो मायबाप निजाचा । हृदयस्थ निज जीव जिवाचा रे ॥ध्रु॥
सोयरा जिवलग सखा रे । दर्शनें देत निजसुखा रे ॥१॥
आंठवी तो कां अंतरी भासे । नाठवी तरी तोचि प्रकाशे ॥२॥
अनुभवें नित्य हृदया येतो । केशवीं प्रेम सबाह्य देतो ॥३॥
० पद ४०३ वें
आजि निजप्राप्ति-पूर्णिमा । प्रकटला तेथें ज्ञेय-चंद्रमा ॥ध्रु॥
जाला रे परिपूर्ण प्रकाशु । हरपला मायातम-भासू रे ॥१॥
चांदीने सहजाचें पडीलें । विश्र्व हें तेणें तेजें घडीलें रे ॥२॥
केशवीं निजप्रकाश पाहीं । कोंदला सिद्ध सकळां ठाईं ॥३॥
० पद ४०४ वें (धाटी - कांबोध)
धंद्या वंद्य आतां म्हणावें कोण रे । विश्र्व व्यापिलें पूर्ण ।नारायणें रे ॥धु्र॥
कवण देव तेथें कवण तो भक्त रे । येक भगवंत नांदे सदोदित रे ॥१॥
देव चैतन्य भक्त चैतन्य पूर्ण रे । नांव दोनी आत्मरूपें अभिन्न रे ॥२॥
देव भक्त एक भेदचि माईक रे । केशवराजीं भोगी अद्वय सुख रे ॥३॥
० पद ४०५ वें
भजनेवांचुनि ब्रह्मप्राप्ति जोडे । तरी संतांचें कां वंदावें अघोडे ॥
गिरीकपाटें सेविती व्यर्थ कडे । ऐसें न म्हणती ते ज्ञानगर्वें वेडे रे ॥धु्र॥
भक्तीवेगळें कोरडें ज्ञान काय । जालें परी तें वाढो न लाहे ॥
भक्तीविरक्ती पूर्ण जेथें आहे । ब्रह्मानंद वोळला तेथें पाहे रे ॥१॥
शास्त्रव्युत्पत्ती केवळ ज्ञान फांटा । फुटे तेणें सर्वांगि भरे ताठा ॥
अहं ज्ञाता या मीरवी प्रतिष्ठा । तया निदैविं कैंची ।आत्मानिष्ठा रे ॥२॥
अनन्यभक्तीचा धरितां निजवाटा । ब्रह्मसुखाच्या लागती वस्ती दाटा ॥
पायवाटा चढिजे वैकुंठा । द्रष्ट्यासी भेटुनी निजद्रष्टा रे ॥३॥
आत्मप्रतीतीची आवडी ज्यासी जीवीं । हरीभक्ती तेणें न सांडावी रे ॥
देहसमंधासी तिळांजळी द्यावी ॥ तरी तो देहींच सांपडे गोसावी रे ॥४॥
मुख्य ज्ञानासी भक्ती अधिकारू । भजनें मालवें समूळ अहंकारू ॥
सद्गुरुकृपें केशवीं भजनसारू । तेथें सहजचि आतुडे साक्षात्कारू रे ॥५॥
० पद ४०६ वें
निजतेजें सोज्वळ निजरूप निष्कळ ।
स्वानंदकंद केवळ म्हणती जया ॥ध्रु॥
पाहतां मानस धाय । पावल्या मीपण जाय ।
भोगिती योगीय । जयातें सदा ॥
तें मज दाविय बाईये । तें मज दावी बाईये ।
जें सर्वांचें निजगृह्य । सखीय वो ॥१॥
जालीयां जयाची प्राप्ती । न घडे पुनरावृत्ती ।
वर्णितां वेदश्रुती । वेडावल्या ॥
जे दृश्याहुनी पर । परेसी अगोचर ।
विश्रांतीचें घर । म्हणती जया ॥२॥
साराचें निजसार । अवयक्त अक्षर ।
तें आजी गोचर । करी वो सये ॥
ऐकोनि सखीने गोष्टी । स्वानंदे द्रवली पोटीं ।
केशवीं स्वरूपीं भेटी । अखंड केली ॥३॥
० पद ४०७ वें
काया धरीना परती करीना । माया वरीना अथवा हरीना ॥
कांही न पाहे असणें न साहे । योगी असा हे सरली दशा हे ॥ध्रु॥
कळेना तपें जें व्रतें आकळेना । परातीत पैं साधनीं वीवळेना ॥
महदृप तें दाविलें पूर्ण मातें । कसें वीसरावें तया सज्जनातें ॥२॥
सौंसार-तापशमना नमनार्थ आलों । वंदुनि पादकमळां तव दास जालों ॥
देउनि बोध बरवा निजदेव दावी । ठेवुनि नित्य स्व० पदीं स्वसुखें बुझावी ॥३॥
० पद ४०८ वें
चंद्र अमावस्ये । असोनी जैसा न दीसे ॥
आत्मा तैसा असे । न दिसोनि देहीं ॥ध्रु॥
काष्टामाजीं वन्ही । न दिसे जैसा असोनी ॥
आत्मा तैसा जनीं । न दिसोनी असे ॥१॥
पुष्पीं परिमळ पाहीं । असोनि न दिसे कांही ॥
आत्मा तैसा सर्वीं । न दिसोनी असे ॥२॥
सबाह्यांतरीं । वायु न दिसोनि क्रीडाकरी ॥
आत्मा चराचरीं । न दिसोनि तैसा ॥३॥
जठरीं बाळक कैसें । असतां न दिसें जैसें ॥
केशवीं निजरूप तैसें । जाणोनि राही ॥४॥
० पद ४०९ वें
गुरुविण न दिसे शिष्य आम्हां । शिष्याविण सद्गुरु नये कामा रे ॥ध्रु॥
अणुमात्र संदेह येथें नाहीं । ऐसें जाणें तो सहज गुरू पाही रे ॥१॥
शिष्यबोधें गुरुत्व पूर्ण आहे । गुरुबोधी शिष्यत्व कैंचे काय रे ॥२॥
गुरुशिष्य नेणोनि नांदे गुरू । सहजानंदी केशव निरंतरू रे ॥३॥