० पद ५२८ वें
पाहों गेलें नंदाच्या नंदना । तंव मूर्ती बैसली नयना ॥ध्रु॥
छंदु तिचा लागला या मना । कांही केल्या विसरू पडेना ।
आतां बाई काय वो करावें । मन माझें मोहीलें यादवें ॥१॥
सहज त्यासी पाहों मी गेलीये । पाहतें पाहणें गिळुनी ठेलीये ।
मागुती दृश्यावरी जों आलीये । तोंचि सर्व देखती जालीये ॥२॥
आसनीं शयनीं भोजनीं गमनीं । सर्वदा मज वेधलें साजणी ।
सद्गुरुकृपें केशवीं दरुशनीं । समाधी-युत्थान राहिली गिळुनी ॥३॥
० पद ५२९ वें
जो गोकुळीं गोधन राखे । जो स्वानंद गोरस चाखे ।
ज्याच्या प्रकाशें त्रैलोक्य झांके । तो हृदयीं येऊनी कै ठाके गे बाई ये ॥ध्रु॥
लागली तयाची फार गोडी । बुद्धि तयाकारणें जाहली वेडी गे ॥१॥
जो नंदाचे घरीचा बाळु । जो काळाचाही महाकाळु ।
जो दीनबंधु त्रैलोक्य पाळु । ज्याचें प्रसिद्ध नाम गोपाळु गे बाई ॥२॥
जें साधुचें निजमाहेर । जें विश्रांतिचें मुळ घर ।
जो विश्र्वंभर परात्पर । तारी नामेंची भव दुस्तर गे ॥३॥
जो सायोज्य निज० पद-दाता । ज्याचें पायवणीं शिव वंदीं माथा ।
ज्याचे मस्तकीं पाय धरी धाता । त्याचें स्वरूप दावी मज आतां गे ॥४॥
जे साराचें निजसार पाही । थार त्याविण कोठेंचि नाहीं ।
ज्याच्या पारुची न कळे कांही । दास केशव शरण त्याचे पाईं गे बाईय ॥५॥
० पद ५३० वें
जो आदित्यकुळनायकु । जो शशांक-कुळदीपकु
जो त्रैलोक्य कुळद्योतकु । जो सकळ रूप येकु ग बाई ॥ध्रु॥
तो चिदानंद गोविंदु । ज्याचा योगियांसी लागे छंदु ।
जो अवाप्तकाम दीनबंधु । त्यासी न भजे तो भाग्यमंदू ग बाई ॥१॥
जो निष्काम कोंदडधारी । देवाधिदेव कौंसारी ।
जो आलक्ष निर्विकारी । निजदासांचें भवदुःख वारी ग ॥२॥
जो वैकुंठपुरीचा रावो । जो रमा-रमण वासुदेवो ।
नासी ध्यानेंचि देह-संदेहो । त्याच्या चरणीं स्थिर केशवो ग बाई ये ॥३॥
० पद ५३१ वें
कृष्णापाशीं अक्रुर आला । कृष्ण त्सासवें रिघता झाला ॥ध्रु॥
अति सभाग्यें अक्रूर । नेला पतित-पावन धूर ॥१॥
वृत्ति गोपिका सारूनी । नेला एकट चक्रपाणी ॥२॥
अवघें गोकुळ परतें केलें । केशवस्वामीसी उघडें नेलें ॥३॥
० पद ५३२ वें
रथीं घालुनि नेला देवा । कोण पूर्वपुण्याचा ठेवा ॥ध्रु॥
तया अक्रुराचे पाय । शिरीं वाहे तो अक्रुर होय ॥१॥
सूर्य ज्याचेनि तेजें शोभे । तो अखंड आदिरथी बिंबे ॥२॥
केशव म्हणे भला भला । देव सगळा घेउनि गेला ॥३॥
० पद ५३३ वें (राग - बसंत)
मनमोहना, कमळदळलोचना । जगजीवना, त्रिविध-तापमोचना ॥ध्रु॥
तुझ्या स्मरणें मानस माझें धालें । तुज पाहतां सफळ जन्म माझें जालें रे ॥१॥
सुखदायका यादवकुळ-दीपका रे । भवतारका, ब्रह्मांडकोटिनायका रे ॥२॥
दीनोद्धारणा, सगुणा, दीनबांधवा । दुःखहरणा, निर्गुणरूप माधवा ॥३॥
अतिमंगळा, निष्कळा, ज्ञानसागरा । प्रेम-पंकज-भ्रमरा, रमा-श्रीवरा ॥४॥
सत्समूर्ती, गोपती, जगत्कारणा । भक्तभूषणा, केशवस्वामी संपूर्णा रे ॥५॥
० पद ५३४ वें
शांती कांबळी पांघरे गाई चारी वो । अंगसंगें भुलवी व्रज नारी वो ॥ध्रु॥
पैल उभा सावळा गोपीनाथू वो । वृंदावनिं निर्मळ पावा वातु वो ॥१॥
गुणतीत सगुण वेषधारी वो । गोपाळांसी खेळे यमुनातीरीं वो ॥२॥
नारायण सकळ सुखदायक वो । हृत्पंकजीं दीपक जगन्नायक वो ॥३॥
पीतवसन सुंदर श्याम नेसला वो । पूर्ण काम पाहतां शिव तोषला वो ॥४॥
मुकुटकुंडल कस्तुरी माथां रोखिली वो । उदरीं वनमाळा सर्वांगी मिरवली वो ॥५॥
दीनानाथ केशवराज स्वामी । भावें चरणीं घातली मिठी
आम्ही वो ॥६॥
० पद ५३५ वें ( चाल -खेळयाची )
बहुत गाठारे, कान्हा बहुत गाठारे ।
शेलका वाटा हाणोनि नेतो आम्हांसी लावितो घाटा रे ॥ध्रु॥
देहबुद्धीनें आम्ही रोडचि झालों आपण आनंदे लाठा रे ।
कवण आमुची नुपजेची यासी कैसा हा कपटी मोठा रे ॥१॥
भजनेविण हातीं कांहींच नेदी हा तंव केव्हढा खोटा रे ।
गुरुकृपें केशवीं बळेंचि घेतलें देउनि भावबळें दाटा रे ॥२॥
० पद ५३६ वें
निजरूपें सावळीं । सहजानंदाची बाळी ।
आनंदाची पुतळी । कान्हाई माझी ॥ध्रु॥
श्यामसुंदर बाळा । निजतेजें सोज्ज्वळा ।
अंतरींची जीवनकळा । कान्हाई माझी ॥१॥
योगियांची माउली । यशोदेची तान्हुली ।
सकळांची साउली । कान्हाई माझी ॥२॥
गोपिकांची आवडती । पांडवांची पढीयती ।
हृदयींची आवडती । पांडवांची पढीयती ।
हृदयींची विश्रांती । कान्हाई माझी ॥३॥
बळीरामाची धाकुटी । रूपेवीण वरवंटी ।
पाहतांची निवे दृष्टी । कान्हाई माझी ॥४॥
निजाची सांगातीनी । विश्रांतीची मायबहिणी ।
भेटतांची हरे शीण । कान्हाई माझी ॥५॥
सद्रूपाची भरणी । केवळ सुखाची खाणी ।
केशव म्हणे स्वामिनी । कान्हाई माझी ॥६॥
० पद ५३७ वें
फेडी ग माय जमनीक माझें । श्रीगुरुराज कृपादृष्टीं ॥ध्रु॥
निजज्ञान-अंजन घालुनी परिपूर्ण । दाविलें निधान माजी डोळां ॥१॥
गुरुकृपें केशवीं नवल कैसें जालें । प्रत्यक्ष दावीलें निजरूप ॥२॥
० पद ५३८ वें
तरावयाची चाड जरी तुझ्या मनीं । तरी तूं लाग चरणीं सद्गुरूच्या ॥ध्रु॥
सद्गुरु ते ब्रह्म नित्य निरूपम । जयाचेनि सर्वत्र सम जालें बा ॥१॥
अनन्यभाव गती करितां सद्गुरुभक्ती । आंदण्या चारी मुक्ती होती बापा ॥२॥
सद्गुरुवचनें भावो लाभे भेटे देवो । केशवीं अनुभवो कृपामात्रें बा ॥३॥
० पद ५३९ वें
गुरुमुखें बुडी दिधली जंव । तो मनाचा मुळीं लागला थंव ॥ध्रु॥
यापरी रिघतां अक्षोभजळीं । येकायेकीं कैसा बैसला तळीं ॥१॥
गुरुकृपें केशवीं मुळासी गेला । चोंढीये पाथर जेवीं बुडाला ॥२॥
० पद ५४० वें
देउनि तारकरूप सेवा । चित्सुत्वभुवनीं मज ठेवा ॥ध्रु॥
मंगळमूर्ती गुरुराया । मजवरि करणें निजछाया ॥१॥
अपार करुणानिधि यावें । अक्षय वैभव मज द्यावें ॥२॥
तुजविंण नाहीं गति आम्हां । केशव कविच्या विश्रामा ॥३॥
० पद ५४१ वें (धाट-बिलंदी)
देखिलें कृष्ण-मुख-कमळ । जालें वो जन्म माझें सफळ ।
भेटलें निजरूप निखळ । कोंदलें सुख आंगी अढळ ॥ध्रु॥
तुटलें गुणत्रय समुळ । खुंटले येणें जाणें सकळ ।
भेटलें निजरूप निर्मळ । दाटलें सुख आंगीं अढळ ॥१॥
कामना सर्व विरोनि गेली । कल्पना वस्तु पाहतांचि मेली ।
मायेची शांति निःशेष जाली । स्वामीची मूर्ती हृदया आली ॥२॥
आनंदीं परमानंदू जाला । बोधू तो निजबोधीं निमाला ।
केशव गुरुकृपें निवाला । सहज तो देहभाव गळाला ॥३॥
० पद ५४२ वें
पैल रे साधूचें अधिष्ठान । पैल रे समाधीचें साधन ॥
पैल रे तें कैवल्यनिधान । पैल रे निजतत्त्व विज्ञान ॥ध्रु॥
देखिलें आजी आम्हीं नयनीं । देखिलें बोधनंदसदनीं
देखिलें देह-वृंदावनीं । देखिलें स्वानुभवेंकरोनी ॥१॥
पैल रे गुह्य निजगुह्याचें । पैल रे सुख निजसुखाचें ॥
पैल रे सार सर्व साराचें । पैल रे रूप त्या ईश्र्वराचें ॥२॥
पैल रे मूळ जीवशिवाचें । पैल रे जन्मस्थान सर्वांचें ॥
पैल रे रूप माझ्या देवाचें । पैल रे ध्येय त्या केशवाचें ॥३॥
० पद ५४३ वें
आपुलें स्वरूप मज दाखवुनि डोळां । माझे मनीं लावियला चाळा येणें वो ॥ध्रु॥
तें गुज केविं आतां सांगुं वो साजनी । अखंड सारंगपाणी मंदिरा येतो ॥१॥
चिंता-ममता दोन्ही निरसुनी अहंता । आळंगी तो सुखदाता हृदयकमळीं ॥२॥
निकट देउनि भेटी सर्वांगीं घातली मिठी । आनंदे कोंदली सृष्टी केशवसंगें ॥३॥
० पद ५४४ वें
अवो हरी पैल पैल गगनावरुते । तेजपुंज बाई दिसतें ॥ध्रु॥
तेणें मज लाविला चाळा । तेंचि रूपं दिसतें डोळां ॥१॥
डोळां दिसे परी नाडळे । पाहतां सर्वांगी आढळे ॥२॥
गुरुकृपें केशवीं पाहीं । पाहतां मी तूं नुरे कांहीं ॥३॥
० पद ५४५ वें
सत्य जें निजसूत्र मनाचें । नित्य जो ध्येय संतजनांचें ।
क्षेत्र जो सकळ भुवनाचें । मूळ जो निःखळ गगनाचें ॥ध्रु॥
क्रीडतो गौळियांचे घरीं हो । क्रीडतो गोकुळा भीतरीं हो ।
क्रीडतो यमुनेच्या तीरीं हो । क्रीडतो अंतर्बाह्य हरी हो ॥१॥
आद्य जो सर्व आद्यांसी पाही । वेद्य जो सर्वदा सर्व देहीं ।
वंद्य जो तिन्ही लोकीं निश्र्चईं । सिद्ध जो सर्वदा सर्व ठाईं ॥२॥
कळे जो गुरुवाक्य-विचारें । भेटे जो निज-साक्षात्कारें ।
साधे जो आत्मध्यानें निर्धारें । केशवीं मग्न तदाकारें ॥३॥
० पद ५४६ वें
मारिलें काम-कौंसासी देखा । वधिलें द्वेष-शिशिपाळदिकां ।ं
मर्दिलें भेद-दैत्य अनेकां । शोषिलें भ्रांति-पूतना-विखा ॥ध्रु॥
लागलें ध्यान त्या गोविंदाचें । लागलें ध्यान बाळ-मुकुंदाचें ॥
लागलें ध्यान आनंदकंदाचें । लागलें ध्यान परमानंदाचें ॥१॥
बुडविले कर्म-कौरव जेणें । स्थापिला धर्म, निजधर्मपणें ॥
घेतला मोहो जरासंधप्राणें । मारिले भक्त नितात्मज्ञानें ॥२॥
भोगी ज्या प्रेमें गोपीबाळा । दंडिलें काळीयारूप काळा ॥
दिधला सज्जनांसि सोहळा । केशवीं पाहतां नीज डोळां ॥३॥
० पद ५४७ वें
गोड बहु लागतो बाइ कान्हा । सेवितां ० पदो० पदीं मन निवे जाणा हो ॥ध्रु॥
गोडी आगळी नित्य नवी रुची । स्वर्गसुखासि हे चवी कैंची हो ॥१॥
मोक्षफळ श्रुति वनिती पाहीं । त्यासी तेही गोडी ऐसी नाहीं हो ॥२॥
गुरुकृपें केशव गोडी सेवी । ब्रह्मानंदासी वांकुल्या दावी हो ॥३॥
० पद ५४८ वें
कृष्णरूपा भाळल्या गोपीबाळा रे । डोळे मोडुनि नित्य पाहति गोपाळा रे ॥
गोपी-मानसीं अखंड कृष्णचाळा रे । कृष्णीं रातल्या निःशंक वेल्हाळा रे ॥ध्रु॥
आसन शयनीं भोजनीं आणि गमनीं रे । कृष्णावांचुनि त्या नेणती
कामिनी रे । कृष्णसांवळा देखती जनींवनीं रे । कृष्णीं विराल्या
कृष्णासी पाहतां नयनीं रे कृष्णीं वीतल्या तन्मय ठेल्या रे । कृष्णा पहिल्या चित्तवृत्ती गळाल्या रे ॥
कृष्णीं लोधल्या त्या कृष्णेशीं मीनल्यारोकृष्णीं मिळतां सबाह्य कृष्ण जाल्या रे ॥
आत्मयोगें आनंदें परमानंदें रे । काम निष्कामें उद्बोधें प्रेमछंदें रे ॥
गोपी सद्भावें वेंधल्या कृष्णवेवें रे । गुरुकृपें केशवीं पूर्ण बोधे रे ॥३॥
० पद ५४९ वें
श्रुति वर्णिती ज्याचे पवाडे । भेद-दैत्य मर्दिले जेणें गाढे ॥ध्रु॥
खेळे तो हरी गोकुळीं माय । ज्याचे सुरनर वंदिती पाय ॥१॥
ज्याशीं चिंतितां भवतम नाशे । विश्र्व जेणें तेजें प्रकाशे ॥२॥
गुरुकृपें केशवीं पाहे । पाहतां भूक-तहान जाय ॥३॥
० पद ५५० वें
कोण नेणो आजी येक देखिला बाईय ।
रूप त्याचें जाणें परी नांव नेणें ।
मोहिलें मानस तेणें माझें वो सखीय ॥ध्रु॥
सांवळासा आहे । मुखीं पांवा वाहे ।
अक्षपत्र शिरीं खुण त्याची वो माय ॥१॥
दिव्यकुंडलें कानीं झळकती पूर्णपणीं ।
सहज कस्तुरी भाळीं बिंबलें तें रूप मनीं ॥२॥
पीतवस्त्र कटितटीं घेतलीसे माळ कंठीं ॥
चंदनाची उटी आंगीं पाहतां पांगुळे दृष्टी ॥३॥
ज्ञेय गुंजाची गाठी । गळा रुळे गोमटी ।
प्रेम-कांबळी खांदीं हातीं प्रबोध-काठी ॥४॥
चैतन्याचा गाभा गोधन चारीत उभा ।
लोपे कोटीसूर्यतेज । याचिया अंगप्रभा ॥५॥
वर्णितां वेदश्रुती । परतल्या नेती नेती ।
क्रीडतसे यमुनातीरीं । केशवप्रभुची मूर्ती ॥६॥
० पद ५५१ वें (राग - मल्हार; खेळया)
पैलागोकुळीं क्रीडतो शेषशाई रे । ॥ध्रु॥
त्रिभुवनिं चरित्र ज्याचें अखंड गाती । तो गौळीयाच्या राखितो गाई रे ॥१॥
गोपीगोपाळ मेळवुनियां मेळ । सवें बळीराम भाई रे ॥२॥
अनादींचें मूळ ज्यासी नाहीं यातीकुळ । तो यशोदेसी म्हणतसे आई रे ॥३॥
साधक जयालागीं धुंडती चहूंकडे । ब्रह्मादिक लोळती पाईं रे ॥४॥
मुनिजन ज्यासी अहर्निशी ध्याती । कांपती कळिकाळ ठाई रे ॥५॥
केशवप्रभु पहा देवाचाही देव । भेटलिया येणें जाणें नाहीं रे ॥६॥
० पद ५५२ वें
मजकडे आंगोळी कां वो दावीतो । नंदनंदन सय्य खुणावीतो ॥ध्रु॥
सांवळ्या वर्णाचा हा वो गोविंद माय । क्षणक्षण खुणावितो करूं मी काय ॥१॥
अहर्निशी पाठी माझी घेतली येणें । कवणा पैं सांगों माझे मीच वो जाणे ॥२॥
गुरुकृपें केशवीं नित्य खुणावी । हिरोनी मानस चाळा आपुला लावी ॥३॥
० पद ५५३ वें (खेळया केशवराज)
गोकुळा लागला चाळा रे भाईनो गोकुळा ।
आनंदे गडी हे घालीती हुंबली । येकामेकांहुनि बळी रे ।
देह-कांबळी तेथें विसरोनि गेले । नाचति प्रेमें गोंदळी रे भाईनो ॥१॥
नाचती गोपगोपी करिती उछावो । ब्रह्मानंदे घरोघरीं रे ।
गोकुळामाझारीं कोणी कोणासी नोळखती । तटस्थ नरनारी रे भाईनो ॥२॥
ऐसा ठाईंचा ठाईं समाधिस्थ पाही । तेथें नाठवे मीतूंपण कांहीं रे ।
गुरुकृपें मन केशवीं निमालें । तेथें बोलणें खुंटलें एक्या घाई रे भाईनो ॥३॥
० पद ५५४ वें
हळूच येउनि भाक देउनी फुंकियले काना ।
ऐका संधी साधुनि मज नेलें वर्ल्या राणा ॥ध्रु॥
लाघवी हा नाटकु भवरभोग्या कान्हा ॥
नाना खेळे खेळे यासी कोण म्हणे साना ॥१॥
यमुनेच्या तीरा मी वो जीवन भरूं गेलें ॥
यकायकीं तेथें मज मौन्य येणें केलें ॥२॥
जाती-कुळ-गोत्र आतां कैचे आम्हांलागीं ॥
सर्व संगी मुक्त केशव प्रभुचिया संगी ॥३॥
० पद ५५५ वें
वृंदावनीं घननीळा । पाहतांचि निज डोळा ॥
विसरली यातीकुळा । भाळलीय गोपाळा ॥ध्रु॥
काय मज चाड बाई । लौकीकाची वो ।
आवडली लागली माजी । गोपाळासी वो ॥१॥
हासंती सकळ लोक । नाहीं त्याचें मज दुःख ।
पहातां हरीचें मुख । तन्मय जाहलें देख ॥२॥
सांडिला म्यां घराचार । सांडिला म्यां भ्रतार ।
हृदयीं यादव वीर । धरीयला निरंतर ॥३॥
नाठवेचि चिंता ममता । नाठवेचि भवव्यथा ।
केशव म्हणे वो आतां । कवळिलें जगन्नाथा ॥४॥
० पद ५५६ वें
माझे हृदयीं कोंदलें रूप तुझें रे । तुजविण नाठवे कांही दुजें रे ॥ध्रु॥
माझ्या जीवींच्या जीवना मेघश्यामा रे । तुझें ध्यान लागलें नित्य आम्हा रे ॥१॥
ध्यानीं-मनीं-नयनीं तूंचि एकू रे । सर्वभूतीं तुजचि अवलोकूं रे ॥२॥
म्हणे केशव सखया कृष्णनाथा रे । जीव गेलिया न सोडी पाय आतां रे ॥३॥
० पद ५५७ वें
कृपाघना निर्गुण जनार्दना रे । ध्यान तुझें लागलें मनमोहना रे ॥ध्रु॥
तुझ्या स्वरूपीं लागला माझा हेतु रे । तुझी मूर्ती कोंदली हृदयांत रे ॥१॥
तूं जजनी-जनक माझा पाहीं रे । तुजपरता सोयरा कोणी नाहीं रे ॥२॥
विश्र्वरूपा चिद्रूपा सुखरूपारे । केशव प्रभु भेटला गुरुकृपा रे ॥३॥
० पद ५५८ वें
प्रेम-यमुनाजळ भरूं गेलें निर्मळ । भेटला गोपाळा तेणें पालवीं धरीलें वो ।
झाडितां न सोडी हरी बळकट धरिलें करीं । लोकाचारी उरी माझी उरोंचि नेदी वो
आतां मी काय करूं वो बाईये । धरिला ० पदर माझे न सोडी सारंगधरू ॥
पडिलें याचिये हातीं जाऊं कैसी मागुती । भोगतां दिवसराती आठवूं नेदी वो ।
सद्गुरु कृपादृष्टीं केशवीं देउनि भेटी । येकांतीं लोकांतीं मिठी घातली येणें वो ॥
० पद ५५९ वें
संतदया कसी फळली ग बाई । ब्रह्मादिक पार नेणती जयाचा ॥
देखियला हरी शेषशाई वो ॥ध्रु॥
साधन संपत्ति नेणें मी निश्र्चिंती । परमदीन अती मूढमती वो ।
नेणो कैसीं जाली करणी तयाची । सबाह्य कोंदला
कमळापती वो ॥१॥
राजविलोचन भवभयमोचन । रमारमण यादवां भाई वो ।
केशवस्वामी जीहीं भेटविली मी काय । तयाप्रति होऊं
उतराई वो ॥२॥
० पद ५६० वें
संतदया कैसी आली फळा । त्रिविध ताप माझें समूळ निमालें ॥
देखिलें बाई घननीळा वो ॥ध्रु॥
काम क्रोध लोभ सकळ विराले । लाधलिय परमात्मकळा वो ।
ब्रह्मानंद० पदीं मग्न जालीया । विसरलें तेणें यतिकुळा वो ॥१॥
नामरूपादिक भेद हे सरले । पावलिया जीवशिव मूळा वो ।
केशवराजीं परिपूर्ण बोधस्थिती । डुल्लत निरंतर स्वलीळा वो ॥२॥
० पद ५६१ वें
गोरसमीसें गोपी मथुरेसी आल्या ।
देखिलें कृष्णासी तेणें तन्मय झाल्या ॥ध्रु॥
देखिलें गोपाळा राहिला गोरसचाळा ।
गोविंद माधव घ्या घ्या म्हणती गोपीबाळा ॥१॥
कृष्णासी पाहतां डोळां । वेधिल्या बारा सोळा ।
जोडिला अकुळ तेणें मुकल्या जातीकुळा ॥२॥
यापरी कृष्णलीळा भोगितो वेळोवेळां ।
गुरुकृपें केशवीं नीच नवा सोहळा ॥३॥
० पद ५६२ वें
पडिल्या गौळणी कृष्णसुखा हो ॥
पाहतां कृष्णासी नाठवे दिवसनिशी । विसरल्या देहीं देहभाव देखा हो ॥ध्रु॥
कामी अकामी कृष्ण अंतर्यामीं । आणिक नेणती त्या गोपिका हो ।
आसन-शयनीं कृष्णमय कामिनी । कैंची तेथें लोकराज शंका हो ॥१॥
कृष्णारूपीं निजरती सर्व कृष्ण देखती ।
निजदेहीं भोगिती कृष्ण-सुखा हो ।
ब्रह्मादिकां ज्याचें न कळे पार तो ।
गुरुकृपें केशवीं लाधला फुका हो ॥२॥
० पद ५६३ वें
दुडीवरी हो दुडी सात निघाल्या । कृष्णासि पाहूं गोपी मथुरेसी आल्या ॥ध्रु॥
मुखीं कृष्णनाम हृदयीं मेघश्याम । अंतरीचें रूप पाहतां निवाल्या ।
पतिसुतगृहधन सांडुनिया सर्व । निर्लज्य हरीरूपीं समरस जाल्या ॥१॥
गोरसाच्या आडनांवी उगवली सर्व गोवी । देखिल्या गोसावी
चित्तवृत्ति निमाल्या । सद्गुरु-कृपादृष्टी केशवीं निजभेटी । तद्रुप गोपी स्वरूपीं मिळाल्या ॥२॥
० पद ५६४ वें
हरी हरी हरी हरी म्हणतां माझे मानस निवालें ।
कमळा-वल्लभ पाहतां सार्थक वो जालें ॥ध्रु॥
विधिहर भूधर वर्णिति ज्याचें निशिदिन पवाडे ।
मदनमूर्ति तो गिरिधन गोविंद ध्यातां सुख वाढे ॥१॥
दीनदयाकर सामसितावर अलभ्य फळदाता ।
हृत्पंकजदळीं धरितां माझी गेली भवव्येथा ॥२॥
त्रिभुवननायक, निज० पददायक, केशवस्वामी वो ।
सद्गुरुकृपें जाली भेटी अंतर्यामीं हो ॥३॥
० पद ५६५ वें
दखिलें देवकीनंदना ग बाईय । संसारवेदना माझी सहजचि सरली ।
आलीय सायोज्य सदना ग बाईय ॥ध्रु॥
लाभलाभीं अती निश्र्चळ जाहली । वेधलीय वेदना ।
तेणें सुखें मी वो बहुत निवालें । विसरली यमदमा ग बाईय ॥१॥
प्रकाशीं प्रकाश मिळे जीवनीं जीवन लोळे । भेटलें गगन गगना ।
यापरी दरूशन माय केशवीं मिळालें पाहे । राहिली जीव शीव । भावना ग बाईय ॥
देखिलें देवकीनंदना ॥२॥
० पद ५६६ वें (राग-कांबोध)
दृष्टिवीण दिसे तो सय्ये कान्हा वो । आंगेविण भेटतो नित्य जाणा वो ॥ध्रु॥
स्वानुभवें सर्वदा दृश्य होतो । रूपेंविण सहज क्षेम देतो ॥१॥
आंगोआंगीं भरला पूर्ण आहे वो । सिद्धप्रचीति पुसणें तेथें काय वो ॥२॥
गुरुकृपें केशवीं यादवराणा वो । पाहतां उरी नुरे मीतूंपणा वो ॥३॥