प्रसंग तेरावा - जाणिवेचा अहंकार

साही दरुशनें धांवती साही वांटा । संवादा न मिळती फुटला फांटा । तैशाच चहूं वेदांच्या खटपटा । भरउभरी करिती ॥६२॥
तैसेच अठरा पुराणांचे पाल्‍हाळ । शास्त्रें वाचिल्‍या होइजे तोंडाळ । कवित्‍व कथितां होईल विव्हळ । जाणतेपणाचें ॥६३॥
जाणीव जाणिवेसी घाली हुंबरी । जैसें श्र्वान श्र्वाना देखोनि गुरगुरी । म्‍हणोनि जाणीव नको गा श्रीहरि । येणें निवें संकट ॥६४॥
माझा गुरु थोर तुझा गुरु लहान । ऐसे भांडती इलामति लावून । येरून येरां अप्रतिष्‍ठा अपमान । करूनि शाहाणे फिरती ॥६५॥
साहीजणांमुखीं एक सद्‌गुरु असे । नांव उच्चारिणी कैसे करिती झांसे । अहं धरुनी जाले भ्रमिष्‍ट पिसे । पुसी पुसतील ॥६६॥
जाणीवेनें पुसों जातां जगीं । तंव अज्ञानत्‍व लगतसे अंगीं । जैसें केळ्याला म्‍हणिजेतील वांगी । तदन्याय जाला असे ॥६७॥
एक आत्‍मा एक पंचकरण त्रिगुण । दुसरा कैंचा हितोपावयालागून । कोणाचें हिरोन दांभिक भूषण । कोणें मान घ्‍यावा ॥६८॥
हें जों नाहीं भासलें निश्र्चलपणें । तों धिंग मनुष्‍यजन्म ज्‍यालेपणें । व्यर्थ माता कष्‍टी केली अज्ञानें । गर्भीहूनि कां गळेच ना ॥६९॥
अन्नाची राशी षड्रस पक्वान्ना । त्‍यावरी जरी सोडिलें दोघां श्र्वानां । काळवंडोनि अन्नाचा करिती धिंगाणा । परि ते स्‍वादें भक्षीत ना ॥७०॥
तैसें स्‍वयंभ परब्रह्म राशी । स्‍वादें लुटवे ना साहीजणांसी । येरून येरां दूषिती अपेशी । एकाचींच असोनियां ॥७१॥