ध्रुवचरित्र - भाग १ ते ५

१.
राजयासी सर्व वृत्तांत ठाउका । असोनी बाळका पाही नातो ॥१॥
कामीक जगासी कामचि आवडे । स्त्रीमोहानें वेडे झाले बहु ॥२॥
रावणानें वेदां ऋचा पदें केलीं । सीतेलागीं आली भ्रांती कैसी ॥३॥
पाराशरा ऐसा दासीसी शमन । हें नव्हे बोलणें आश्चर्याचें ॥४॥
विश्वामित्र झाला रंभेपाठीं श्वान । सांडोनि अभिमान तपाचाही ॥५॥
नामा म्हणे कोण तयासी टाळील । प्रारब्ध करील तेंचि खरें ॥६॥
२.
पतीव्रता मोठी सुमती सुंदरी । वाचेनें उच्चारी गुणदोष ॥१॥
संचित क्रियमाण वाहोनियां सकळ । प्रारब्ध केवळ सारीतसे ॥२॥
गातें हरिनाम अखंड अंतरीं । प्राणेश्वरावरी भाव निका ॥३॥
बाळकाची कळा ठाउकी तियेसी । जीवें प्राण पोसी निरंतरा ॥४॥
नामा म्हणे काळ कल्याणाचा तिला । म्हणोनी जाहला हरिभक्त ॥५॥
३.
लागलें वरुष पांचवें बाळासी ।  खेळे तो मुलांसी नेटेंपाटें ॥१॥
पाहाती ते लोक विस्मय पावती । त्याची अंगकांती कोण वाणी ॥२॥
चंद्रा ऐसें मुख पंकजलोचन । धैर्यासी मंडण तोचि एक ॥३॥
सांवळा सुकुमार उंद्धर गोजिरा । बुद्धीचा अंतरा बोधवीत ॥४॥
वीर्यधैर्य पाइक जयाचा । नामा म्हणे वाचा वर्णवेना ॥५॥
४.
मातेलागीं पुसे पिता माझा कोण । ते म्हणे वचन ऐक बाळा ॥१॥
क्षिराब्धीपासोनी चंद्रमा कां जैसा । होसी तूंहि तैसा राजपुत्र ॥२॥
तरी कां आम्हां त्यानें टाकीलें निवडोन । संचित ते म्हणे पूर्वकर्म ॥३॥
जाऊं भेटूं त्याला बोलवूं कां मागें । नको बा तुज काय उणें असे ॥४॥
नामा म्हणे ऐसा दोघांचा संवाद । झाला मनीं खेद सुमतीसी ॥५॥
५.
कोणे एके दिवशीं खेळत खेळत । गेला सभेआंत राजयाच्या ॥१॥
पाहिलें राजानें ओळखिला पुत्न । झळंबलें गात्र आवडीनें ॥२॥
गोजिरा गोमटा शाहाणा चपळ । नेत्न ते विशाळ पुंजाळले ॥३॥
नामा म्हणे चंद्र पूर्णमेचा पाहातों । समुद्रा ये भरतें तैसें झालें ॥४॥