आहे त्यांतून थोडे घ्यावे, शेष राही तें ठेवावें

शेष   आहे   (जें)पिंडी तें ब्रह्मांडीं   ज्‍याचे नांव तें   ओवा म्हणतो मी आहे गुणी, पण माझ्यावर पितात पाणी   योग्यता-योग्यतेनें मिळवी, तें दैवावर न घालवी   पांचार तें पंचविसार   माकडा हातांतु माणिक दिलें तें ताणें हुंगून पळेलें   आहे मृत्युपरी, पारतंत्र्याची दोरी   उगीच मौन धरणें तें मौर्ख्य   सांगेल तें कारण आणि बांधील तें तोरण   आपल्या कानांत बोटें घातलीं असतां धडधड असा आवाज होतो तो कसला? तर रावण जळत आहे त्याचा   लहान-लहान तें छान, मोठें तें खोटें   ज्‍या सोन्यानें कान तुटतो तें कशाला   आयुः शेष   दारू पाठीवर आहे, गाढव पाणी पिऊन राहे   झाड थोडें वेरवी, मग तें कापवी   देवाला द्यावे कण, घ्यावे मग   संकटकाल हा मित्रत्वाची कसोटी आहे   आपलें तें मापटें, दुसर्‍याचें तें दीड पायली   वेडा मनुष्य नग्न आहे कीं नेसला आहे हें दुसर्‍यानें पहावें   तुम्‍ही पाहाल तें आमच्यानें बोलवावयाचें नाहीं   कानामागून आलें शिंगट, तें झालें तिखट   चढ पढ सर्वांस आहे   तृणाला चाड आहे ती त्‍याला नाहीं   रोख-रोख घ्यावें द्यावें, खातें न ठेवावें   साधील त्याचा जयजयकार, फसेल त्याचा धिक्कार (ही जगाची रीत आहे)   सूर्य-सूर्य तपतो आहे   उतावळीनें धरती, नसावें तें ये हातीं   दोहोंकडून मिळवूं पाहती, मिळतें तें दवडिती   जन्मीं नाहीं, तें कर्मीं पाही   कपाळ फोडून घेऊन कुठें नशीब उघडलें आहे?   हंसता आहे पुसता नाहीं   आशा प्रीतीचें बंधारण, आहे मनाचे स्वाधीन   पोरीं संसार, अन्‌ गोन्हीं शेत, कधीं झालें आहे?   जें न निघे संबंधीं तें निघे जेरबंदीं   ध्यानीं तें मनीं   जें इच्छी परां, तें येई घरां   माम्या मावशा आहे पण आईची सर कोणा नये   विनोद-विनोद, हास्य आणि थटटा हीं मित्रत्वाचें विष आहे   समेट-समेट ही एक मोठी सिद्धि आहे   जें सकाळीं करतां येईल तें संध्याकाळपर्यंत लांबवूं नका   आहे रतन, पण पाहिजे जतन   मनाचें तें पेणें, त्रिभुवन ठेंगणें   पोटानें पुरें म्हणविलें आहे   मृत्यू बहीरा आहे, तो कोणाची तक्रार ऐतक नाहीं   डोळ्या अवलोकन साहे, जिवा तसें मन आहे   आपलें नकटें आणि लोकांचे चोखटें बरोबर आहे   आई! मी ढेप आणतों, तर मुंगळ्या बाबा! तुझी कंबरच सांगते आहे   लूट. ‘हिंदुस्थानची जी पावडेंओढ चालली आहे.’