मराठी मुख्य सूची|मराठी पुस्तके|सार्थ श्रीएकनाथी भागवत|अध्याय तेविसावा|

एकनाथी भागवत - आरंभ

नाथमहाराजांचा हा प्रासादिक ग्रंथ परमपूज्य असल्याने यावर भक्तजनांची आदरबुद्धी आहे.


श्रीगणेशाय नमः । श्रीकृष्णाय नमः ।

ॐ नमो सद्गुरु विश्वरुप । विश्वा सबाह्य तूं चित्स्वरुप ।

तुझें निर्धारितां रुप । तूं अरुप अव्यय ॥१॥

चराचर जें सावेव । ते तुज अरुपाचे अवेव ।

जीवशीव हे तुझी माव । अद्वयवैभव पैं तुझें ॥२॥

धृतपुतळी दिसे साकार । घृतपणें ते निराकार ।

तैसा तूं अव्यय अक्षर । जगदाकार भाससी ॥३॥

ठसावलें जें दिसे जग । निर्धारितां तुझें अंग ।

अंग पाहतां तूं अनंग । अनंगाचा माग तुजमाजीं नाहीं ॥४॥

देखिजे तें तूं नव्हसी । नव्हे तें तूंचि होसी ।

होणें न होणें नाहीं तुजपाशीं । ऐसा तूं जगासी जगद्गुरु ॥५॥

शब्द तुजहोनियां दूरी । तूं शब्दा सबाह्य अंतरीं ।

बोलका तूं चराचरीं । वेदशास्त्रीं तूं वक्ता ॥६॥

उंसापासून गोडी दिसे । उंसा सबाह्य गोडीचि असे ।

गोडियेमाजीं ऊंस नसे । वेदांसी तुज तैसें सौजन्य ॥७॥

वेदांचा वक्ता तूंचि होसी । वेदीं प्रतिपादिजे तुम्हांसी ।

शेखीं वेदांसी नाकळसी । निःशब्दवासी गुरुराया ॥८॥

जेवीं कां निःशब्द अनाहतध्वनी । असे ध्वनिमात्रीं मिळूनी ।

तो अनाहत वाजविजे जनीं । ऐसें नाहीं कोणी वाजंत्र ॥९॥

तेवीं तूं वेदांचा वक्ता । सकळ शास्त्रां युक्तिदाता ।

परी वेदशास्त्रार्थसंमता । तुज तत्त्वतां न बोलवे ॥१०॥

म्हणों तूं केवळ निःशब्द । तंव निःशब्द आणि सशब्द ।

हाही मायिक अनुवाद । तूं एवंविध न कळसी ॥११॥

तूं न कळसीचि तत्त्वतां । ऐशिया युक्तींचा तूंचि विज्ञाता ।

ज्ञाताचि हें जंव स्थापूं जातां । तंव अज्ञानता असेना ॥१२॥

जेथ अज्ञानता नाहीं । तेथ ज्ञातेपण कैंचें कायी ।

हो कां मुख्यत्वें नोवरी नाहीं । तैं नोवरी पाहीं म्हणे कोण ॥१३॥

ज्ञाता ना अज्ञाता । तूं बोलता ना नबोलता ।

तूं बहु ना एकुलता । तुझी अलक्ष्यता लक्षेना ॥१४॥

तूं निःशब्द निर्विकार । तू निगुण निरहंकार ।

हेंही म्हणतां पडे विचार । तूं जगदाकार जगदात्मा ॥१५॥

जगदाकारें तूं प्रसिद्ध । तेथ कोणाचें कोणा बाधे द्वंद्व ।

पर नाहीं मा परापराध । अतिविरुद्ध कोणासी ॥१६॥

यापरी सद्गुरुनाथा । तुझे चरणीं द्वंद्वसमता ।

तेणें समसाम्यें निजकथा । श्रीभागवता चालविसी ॥१७॥;

तेंचि श्रीभागवतीं । बाविसावे अध्यायाअंतीं ।

उद्धवें पुशिलें निजशांती । द्वंद्वसमाप्तिउपावो ॥१८॥

उद्धवें प्रश्न केला वाड । जेणें ब्रह्मज्ञानाची पुरे चाड ।

तो श्रीशुकासी लागला गोड । तेणें पुरे कोड परीक्षितीचें ॥१९॥

ऐकोनि उद्धवाची प्रश्नोक्ती । शुक सुखावला आनंदस्फूर्ती ।

तो म्हणे सावध परीक्षिती । तुष्टला श्रीपती उद्धवासी ॥२०॥

ब्रह्मज्ञानाची निर्वाणस्थिती । ते जाण पां मुख्यत्वें शांती ।

ते उद्धवें पुशिली अतिप्रीतीं । तेणें श्रीपती संतोषला ॥२१॥

तो शांति आणि निवृत्ती । सांगेल चौं अध्यायोक्ती ।

ऐक राया परीक्षिती । ते मी तुजप्रती सांगेन ॥२२॥

ऐकें पांडवकुलदीपका । कौरवकुळीं कुलतिलका ।

तूं शांतीसी अधिकारी निका । निजात्मसुखा साधकू ॥२३॥

साधावया ब्रह्मप्राप्ती । तूं त्यक्तोदक श्रवणार्थीं ।

यालागीं शांति आणि निवृत्ती । ऐक नृपती हरि सांगे ॥२४॥

तेविसावे अध्यायीं निरुपण । दुर्जनीं क्षोभविलें मन ।

त्या मनासी ये क्षमा पूर्ण । तेंचि श्रीकृष्ण सांगेल ॥२५॥

भिक्षुगीतसंरक्षण । तें मनोजयाचें लक्षण ।

प्रकृतिजयाचें निरुपण । सांगेल संपूर्ण चोविसावा ॥२६॥

सांगोनि त्रिविध त्रिगुण । परी लक्षविलें निजनिर्गुण ।

हें गुणजयाचें निरुपण । सुलक्षण पंचविसावा ॥२७॥

सव्विसावा अध्यावो येथ । तो धडधडीत विरक्त ।

सांगोनियां ऐलगीत । स्त्रियादि समस्त विषयत्यागू ॥२८॥

गुण विषय प्रकृति मन । या चहूंचें समाधान ।

चहूं अध्यायी विशद जाण । स्वमुखें श्रीकृष्ण सांगेल ॥२९॥

यापरी परीक्षितीस जाण । करोनियां सावधान ।

श्रीशुकयोगींद्र आपण । कथालक्षण निरुपी ॥३०॥;

N/A

References : N/A
Last Updated : September 19, 2011

Comments | अभिप्राय

Comments written here will be public after appropriate moderation.
Like us on Facebook to send us a private message.
TOP