मर्त्यो यदा त्यक्तसमस्तकर्मा, निवेदितात्मा विचिकीर्षितो मे ।
तदाऽमृतत्वं प्रतिपद्यमानो, मयाऽऽत्मभूयाय च कल्पते वै ॥३४॥
जें बोलिलीं धर्मार्थकाममोक्षार्थ । तें साधनें सांडूनि समस्त ।
जे अनन्यभावें मज भजत । विश्वासयुक्त निजभावें ॥२१॥
त्यांसी हे स्वरुपस्थिती । जे त्वां भोगिली आत्मप्रतीती ।
ते तत्काळ होय प्राप्ती । जाण निश्चितीं उद्धवा ॥२२॥
धर्मार्थकामवासना । असोनि लागल्या मद्भजना ।
तरी तेही पुरवूनियां जाणा । सायुज्यसदना मी आणीं ॥२३॥
भक्तांसी स्वधर्मकर्मावस्था । तेही लाविल्या भजनपंथा ।
स्वधर्मकर्मीं अकर्मात्मता । माझिया निजभक्तां उद्बोधीं मी ॥२४॥
भक्त वांछी भोगकाम । भोग भोगोनि होय निष्काम ।
ऐशिया निजबोधाचें वर्म । मी आत्माराम उद्बोधीं ॥२५॥
भक्त मागे अर्थसंपन्नता । त्याचे गांठीं धन नसतां ।
माझी षड्गुणैश्वर्यसमर्थता । वोळंगे तत्त्वतां त्यापाशीं ॥२६॥
सर्व भूतीं माझी भक्ती । भक्त भजे अनन्यप्रीतीं ।
तैं चारी मुक्ती शरण येती । मद्भक्तां मुक्ती स्वतःसिद्ध ॥२७॥
वैद्य धडफुडा पंचानन । नाना रोगियांची वासना पोखून ।
मागे तें तें देऊनि अन्न । वांचवी रसज्ञ रसप्रयोगें ॥२८॥
तेवीं धर्म अर्थ काम वासना । भक्तांच्या पोखूनियां जाणा ।
मी आणीं सायुज्यसदना । तेही विवंचना सांगितली ॥२९॥
नाना साधनाभिमान । सांडूनियां जो ये मज शरण ।
त्यासीही स्वरुपप्राप्ति पूर्ण । उद्धवा जाण सुनिश्चित ॥६३०॥
भक्त सकाम जरी चित्तीं । तो जैं करी अनन्यभक्ती ।
तैं काम पुरवूनि मी दें मुक्ती । भक्तां अधोगति कदा न घडे ॥३१॥
बाळकें थाया घेऊनि कांहीं । मिठी घातल्या मातेच्या पायीं ।
धन वेंचोनि अर्पी तेंही । परी जीवें कांहीं मारीना ॥३२॥
तेवीं माझी करितां अनन्यभक्ती । जो जो काम भक्त वांछी चित्तीं ।
तो तो पुरवूनि मी दें मुक्ती । परी अधोगती जावों नेदीं ॥३३॥
देखोनि बाळकाची व्यथा । जेवीं सर्वस्वें कळवळी माता ।
तेवीं निजभक्तांची अवस्था । मजही सर्वथा सहावेना ॥३४॥
काम पुरवूनि द्यावया मुक्ती । काय माझे गांठीं नाहीं शक्ती ।
मी भक्तकैवारी श्रीपती । त्यासी अधोगती कदा न घडे ॥३५॥
माझें नाम अवचटें आल्या अंतीं । रंक लाहे सायुज्यमुक्ती ।
मा माझी करितां अनन्यभक्ती । भक्तां अवगती मग कैंची ॥३६॥
माझा भक्त जयाकडे कृपें पाहे । तोही माझी भक्ति लाहे ।
मा मद्भक्ता अवगती होये । हा बोल न साहे मजलागीं ॥३७॥
सोसूनियां गर्भवासासी । म्यां मुक्त केला अंबर्षी ।
विदारुनि हिरण्यकशिपूसी । प्रल्हादासी रक्षिलें ॥३८॥
चक्र घेऊनियां हातीं । म्यां गर्भी रक्षिला परीक्षिती ।
तो मी भक्तांसी अधोगती । कदा कल्पांतीं होऊं नेदीं ॥३९॥
माझिये भक्ताचेनि नांवें । तृण तेंही म्यां उद्धरावें ।
भक्तां केवीं अवगती पावे । जे जीवेंभावें मज भजले ॥६४०॥
काया वाचा मन धन । अवंचूनि, अनन्यशरण ।
त्यांचा योगक्षेम जाण । मी श्रीकृष्ण स्वयें सोशीं ॥४१॥
ऐसा अनन्यभक्तीचा महिमा । सांगतां उत्साह पुरुषोत्तमा ।
तेणें उद्धवासी लोटला प्रेमा । स्वेद रोमां रवरवित ॥४२॥
ऐकोनि भक्तीचें महिमान । देखोनि उद्धवाचें प्रेम पूर्ण ।
श्रीशुक सुखावला आपण । स्वानंदपूर्ण डोलत ॥४३॥
हरिखें म्हणे परीक्षिती । धन्य हरिभक्त त्रिजगतीं ।
ज्यांसी सर्वार्थीं मुक्ती । स्वमुखें श्रीपती बोलिला ॥४४॥
जैसें भक्तीचें महिमान । तैसेंचि उद्धवाचें प्रेम गहन ।
हें उद्धवाचें प्रेमलक्षण । श्रीशुक आपण सांगत ॥४५॥