अभंग - ६ ते १०

अभंग ६ वा
सद्गुरुसी शरण गेलों जये वेळां । वेळसो साधिला अमृताचा ॥१॥
घरांतुन जेव्हां बाहेर निघालों । संगे घेता झालों पंचप्राण ॥२॥
मुळारंभी मार्गी गणपति भेटला । निरोप सांगितला तुम्हांलागी ॥३॥
उत्तरेसी आलो पश्चिमें राहिलों । पुढें हो भेटलों आत्मबिंबा ॥४॥
एकनाथ म्हणे दत्ताचे कृपेने । सांगितला प्रश्न तुम्हालागीं ॥५॥

अभंग ७ वा
एक मज मातातात उभयतां । आणि तीन कांता दोघे सुत ॥१॥
चौघेजण बंधु दशक बहिणी । कन्या झाल्या तिन्हीं माझे पोटीं ॥२॥
बधु बहिणींचे स्वयें लग्न केलें । अपूर्व वर्तलें बोलावेना ॥३॥
ज्ञानदेव म्हणे हेंचि गूढ । नाहींतरी मूढ होऊनि राहें ॥४॥

अभंग ८ वा
माया तेचि माया जिव शिव पिता । अवस्था त्या कांता जाण बापा ॥१॥
सुत तेचि भाव विश्वास हे दोघे । बंधु जाण चौघे पुरुषार्थ ॥२॥
दशक इंद्रियें त्या जाण बहिणी । शांति क्षमा तिन्ही कन्या झाल्या ॥३॥
भावभक्ति यांशी स्वयें झाले लग्न । देखतांचि मग्न चित्तवृत्ती ॥४॥
ज्ञानदेव म्हणे उकल पै याचा । दुजीयाची वाचा अनिर्वाच्य ॥५॥

अभंग ९ वा
अहो कोठें आहें मन । कोठें आहे तो पवन ॥१॥
कोठें आहे ब्रह्मपती । कोठें आहे विष्णुमूर्ती ॥२॥
कोठें आहे त्रिनयन । कोठें गणपती आसन ॥३॥
दास म्हणे शोधून पहावें । नाहीं तरी गुरुसीं पुसावे ॥४॥

अभंग १० वा
अहो हृदयीं आहे मन । नाकीं आहे तो पवन ॥१॥
शरीरी आहे ब्रह्मपती । नाभीं आहे विष्णुमूर्ती ॥२॥
ब्रह्मरंध्रीं तो त्रिनयन । मध्ये गणपती आसन ॥३॥
दास म्हणे ओळखुन पहावें । नाहींतर गुरुसीं पुसावें ॥४॥