अध्याय ६७ वा - आरंभ

श्रीकृष्णगोविन्दात्मने नमः ॥
गोविन्द परमसुखाचा सुरतरु । गोविन्द प्रकृतीहूनि परतरु । गोगम्य गोगोप्ता साचारु । गोविन्द सद्गुरु सन्मात्र ॥१॥
तत्पद स्थापूनि हृदयपीठीं । आरब्धग्रंथाची परिपाटी । अध्याय संपला सासष्टी । पुढें सप्तषष्टि उपाइला ॥२॥
तयामाजी इतुकी कथा । रामप्रताप राजा पुसतां । द्विविदवानरवध तत्वता । सांगेल आतां शुकयोगी ॥३॥
तें परिसावया पुण्याख्यान । श्रोतीं व्हावें सावधान । महाराष्ट्र हरिवरद व्याख्यान । अमृतपान भवतप्तां ॥४॥
दयार्णवाची हे विनवणी । हृदयीं चिन्तूनि चक्रपाणि । सप्रेमभावें बैसतां श्रवणीं । कल्याणश्रेणी घररिघती ॥५॥
येथूनि एकादशनी सप्तम । आरंभिली उत्तमोत्तम । कैसा तियेचा कथानुक्रम । तोही सुगम अवधारा ॥६॥
सप्तषष्टीं रेवताचळीं । राम करितां कंदर्पकेली । द्विविदवानरें केली कळी । तो ते काळीं निर्दळिला ॥७॥
अष्टषष्टीं हस्तिनापुरीं । साम्बें हरिली धार्तराष्ट्री । कौरवीं निरोधितां हलधारी । करी नगरी वक्र हळ ॥८॥
नवषष्टितमीं कथा । गार्हस्थ्यधर्म कृष्णनाथा । नारदें पाहिलें आचरतां । मग झाला जाता स्तुति करूनी ॥९॥
सप्ततितमाध्यायीं हरि । राजसूर्यार्थ पाण्डवां घरीं । नृपाङ्गनांच्या दूतोत्तरीं । विचार विवरी खळदमना ॥१०॥
एकाहत्तराध्यायीं कथा । उद्धवमंत्रें इंद्रप्रस्था । जाऊनि मंत्र बार्हद्रथा । करी हननार्था कौशल्यें ॥११॥
बाहत्तराविया अध्यायीं । धर्माज्ञेनें शेषशायी । दुर्जय मागध वधिला पाहीं । भीमहस्तें द्विजवेशें ॥१२॥
त्र्याहत्तराव्या अध्यायीं हरि । बद्ध नृपांचें मोक्षण करी । गौरवूनि त्यां राजोपचारीं । धर्माध्वरीं अनुमोदी ॥१३॥
यावरी चौर्‍याहत्तरीं कथा । राजसूयमख संपतां । अग्रपूजार्थ चैद्यघाता । करी तत्वता तें कथिलें ॥१४॥
पंचाहत्तरीं अवभृथ स्नान । पाहतां मयकृत सभास्थान । स्थळजळभ्रमें दुर्योधन । पावला अपमान स्वमौर्ख्यें ॥१५॥
शाहत्तरावियामाझारीं । शाल्वें त्रासितां द्वारकापुरी । प्रद्युम्न भिडतां गदाप्रहारीं । रणचत्वरीं परतविला ॥१६॥
धर्मराजाचा राजसूय । संपादूनि देवकीतनय । सौभ मर्दुनि द्वारके जाय । सप्तसप्ततितमीं अध्यायीं ॥१७॥
एवमादि एकादशनी । सप्तम प्राप्त निरूपणीं । प्रज्ञा चकित तद्व्याख्यानीं । ते सज्जनीं पुष्ट कीजे ॥१८॥
सद्गुरुगोविन्दाचिया वरदें । कृपा केलिया विदुषवृंदें । श्रीधरस्वामीचीं व्याख्यान पदें । पाहूनि विनोदें वर्णीन ॥१९॥
सादर तया श्रवणाप्रति । अवधान देऊनि बैसिजे श्रोतीं । पौण्ड्रकवधश्रवणाअंतीं । पुसे परीक्षिति तें ऐका ॥२०॥