माला ५१ ते १००

च  तुर दोघे देह भिन्न । नित्य ज्यांचें एक मन ।
व्यवहार अन्नपान । एक वर्तन दोघांचें ॥५१॥
वे  धा वर दे जेव्हां त्यांला । हाचि वर त्यांणीं वरिला ।
इतरांपासूनी आम्हाला । मृत्यू न घडला पाहिजे ॥५२॥
षा  ड्गुण्ययुत जरी होते । मोहें परस्पर गदाघातें ।
मेले तेव्हां ब्रह्मा तीतें । सूर्यलोकातें नेतसे ॥५३॥
य  मादिकें न साधे । ती पदवी तिलां लाधे ।
जीवनमुक्ता तेथें नांदे । ब्रह्मानंदें अद्यापि ॥५४॥
म  ग औदार्य सोडुनी । काय कार्पण्य जोडुनी ।
लाभे ऐक पुरातनी । कथा पावनी अर्जुना ॥५५॥
हा  टकाष्टकोटिनायक । हेमकुंडलाख्य धनिक ।
न्यायें धनसंपादक । वैश्य एक नैषधीं ॥५६॥
यो  ग्य भार्या असे त्याला । दोन पुत्र झाले तीला ।
श्रीकुंडल विकुंडला नाम त्यांला । ठेविता झाला तो वाणी ॥५७॥
गि  ळे काळ कधीं न कळे । दुर्दशा येतां बुद्धी चळे ।
म्हणोनी तो उपरमी वळे । धर्मबळें तराया ॥५८॥
ने  णुनी अथवा जाणुनी । घडल्या पापाची करी धुणी ।
षष्ठांश द्रव्य वेंचुनी । करी धनी दानादिक ॥५९॥
व  नीं वैश्य स्वयें चाले । पुत्रां सर्वस्व ओपिलें ।
ईश्वरघ्यानें वपू त्यजिलें । त्याणें जोडिलें स्वर्गपद ॥६०॥
धू  र्तसंगतीनें तत्पुत्र । व्यसनीं झाले परतंत्र ।
अपकीर्ति गाजविती सर्वत्र । कुमित्रसंगें बुडाले ॥६१॥
ता  तें कष्टें मेळविलें धन । वेश्या नट वीत भाट दुर्जन ।
त्यांचे ठायीं व्यर्थ खर्चून । झाले निर्धन निराश्रय ॥६२॥
या  न छत्र नानावेष  नित्य पालटोनि विशेष ।
विषय भोगितां नि:शेष । द्रव्यकोष संपले ॥६३॥
न  परिसतां वृद्धवचना । गती आली अशी त्यांना ।
क्षुधातुर धरिती राना । स्वजनांनीं त्यागितां ॥६४॥
सू  र्यास्त होतां ग्रामी लुटती । पांथांची चोरी करिती ।
किंवा जीवहिंसा करिती । भिल्लसंगती धरूनी ॥६५॥
या  परी काळ कंठिता । व्याघ्रें मारिला ज्येष्ठ भ्राता ।
सर्पदष्ट दुजा भ्राता । पंचता पावला एके वेळीं ॥६६॥
नं  दन वैश्याचे दोन । त्यांचें करोनी बंधन ।
दूत नेती ताडून । तया ओढून यमापुढें ॥६७॥
द  ण्डधर वदे दूतां । विकुंडला न्या वैकुंठा ।
श्रीकुंडला नरकीं लोटा । पापी मोठा हा असे ॥६८॥
चर्  तन याचें कुत्सित । कनिष्ठाचें असे सुकृत ।
त्याला वैकुंठीं नेवोत । विष्णुदूत सन्मानें ॥६९॥
ध  र्मरायें असें बोलतां । विष्णुदूतें कनिष्ठ भ्राता ।
विमनीं बैसविला तो दूतां । प्रार्थिता झाला नम्रत्वें ॥७०॥
ना  नापापें आम्हीं केली । पुण्यवार्ता न ऐकिली ।
तुल्यमृत्यु एककालीं । केंवी झाली भिन्नगती ॥७१॥
या  गादिक म्यां न केलें । प्राग्जन्मींचीं कीं ही फलें ।
धर्मतत्त्व न ऐकिलें । सांगा पहिलें तें मज ॥७२॥
त्रि  कालज्ञ विष्णुदूत । म्हणती त्वां होतां दुर्गत ।
दोन माघस्नानें यमुनेंत । हरिमित्रसुतसंगें केलीं ॥७३॥
पु   ण्य तेंची अगणित । पाप जावूनी वैकुंठ ।
तुला लाधला अश्रांत । तो अप्राप्त श्रीकुंडला ॥७४॥
त्रा  ता आपणा आपण । भोगिजे आपुलें आपण ।
पाप पुण्य तें केवी कोण । भोगीजे जाण इतरांचें ॥७५॥
य  त्न न होतां पुण्य । घडलें तत्फल अगण्य ।
दयाळू हरि शरण्य । तारी वरेण्य यापरी ॥७६॥
ॐ  कारादि नमोंत । नारायण चतुर्थ्यंत ।
उच्चारितां पातकांत । मन शांत होतसे ॥७७॥
भ  गवन्मूर्ति विश्व असा । निर्धार ठेवुनी न कीजे हिंसा ।
उवा लिखा किडे माशा । आत्मवत् रक्षाव्या ॥७८॥
व  दे शास्त्र ती अहिंसा । तीणें नये गळां फांसा ।
चुकवुनी नरकवासा । स्वर्गवासा जाती नर ॥७९॥
बं  ध तोडी अभयदान । तैसेंची स्वधर्माचरण ।
परद्रोहादि सोडुन । देतां स्थान अचळ मिळे ॥८०॥
ध  र्म इष्टापूर्त दत्त । जे आचरती दयायुक्त ।
अग्निहोत्री वेदरत । त्याला शाश्वत स्वर्लोक ॥८१॥
वि  वेकी गोद्विजसेवक । वापीकूपप्रपास्थापक ।
पंगुदीनांधतारक । उत्तम लोक तया होय ॥८२॥
मो  चन करी शरणागता । धर्मयुद्धीं घे पंचता ।
दाता नृप तो नरकवार्ता । यमकथाही नायके ॥८३॥
च  तुर नर मार्गी द्रुम । लावी त्याला लाभे शर्म ।
पुत्राहुनि ही परम । तारी द्रुम मानवां ॥८४॥
ना  हीं तुलसी ज्याचे द्वारीं । यम त्याला दंड करी ।
वाहे विष्णूला जो मंजरी । तो तारी निजकुला ॥८५॥
य  ज्ञ तीर्थ पितर देव । तुलसीपाशी घेती ठाव ।
तिला सेवी जो मानव । शुद्ध भाव होय त्याचा ॥८६॥
आं  तरशुद्धीं तुलसी जळ । करीं धरितां तुलसीमाळ ।
झडे वाङ्मन:काय मळ । अमंगळ मंगळ होय ॥८७॥
अ  गत्यें करी शिवार्चन । त्रिपुंड् रुद्राक्ष लेउन ।
बिल्वपत्रें लिंगार्चन । करी तो जन कैलासभागी ॥८८॥
सा  वधानें रुद्र पढें । त्यांचें पाप सर्व झडे ।
अरिष्ट टळे आयुष्य वाढे । जायी पुढे कैलासा ॥८९॥
ध्य  क्ष लावुनी षडक्षर । जपे तो होय अक्षर ।
शिवस्व भोगी पामर । नरक दुर्धर होय तया ॥९०॥
सा  धन जोडाया मोक्षाचें । रूप पंचक ईश्वराचें ।
भजावें जें ज्याला रुचे । तेची त्याचें तारक ॥९१॥
ध  र्म हाची द्रोह नसणें । मताग्रह न करणें ।
देवभक्त एकपणें । हेंचि देखणें डोळसां ॥९२॥
ना  नायत्नें देवालय । संरक्षितां लाभे श्रेय ।
गोशाला विश्रमालय । करितां होय स्वर्गवास ॥९३॥
य  तिमठ देवमंदिर । जीर्ण होतां करी उद्धार ।
तो तरे जो त्यावर । लोभ करी नर नरक तया ॥९४॥
र्‍हीं  कारांकित शक्तियंत्र । पूजितां होयी स्वतंत्र ।
शक्ति सूर्य गजवक्त्र । हरि त्रिनेत्र तारक ॥९५॥
सर्  वपाप्याहुनी अधिक । देवद्रव्योपजीवक ।
निर्लोभ जो देवार्चक । तोचि एक धन्य होय ॥९६॥
व  से प्रीती जसी विषयीं । लागे तैसी देवाविषयीं ।
भला हो कां तो विषयीं । मुक्तिविषयीं न शंका ॥९७॥
वि  धाता जो जीवांचा । वेद ही त्याची वाचा ।
ती उल्लंघी तयाचा । किण कैंचा कैवारी ॥९८॥
भू  तदया ही त्याची पूजा । येथें न हो भाव दुजा ।
निजधर्में तया भजा । त्राता न दुजा त्याहुनी ॥९९॥
ति  तिक्षापथ्य सेविती । धर्म औषध जे घेती ।
त्यांचे क्लेश रोग हरती । सुखस्थिति तयां होय ॥१००॥