( गीतिवृत्त )
श्रीकृष्णमूर्तिचें जें शुद्ध यश, तुझेंहि देवि ! कृष्णे ! तें.
त्वन्नाम सर्वतोखद ओखद, हरितेंचि विषयतृष्णेतें. ॥१॥
त्वज्जन्मभूमि कृष्णे ! श्रुतिगीत महाबळेश्वरजटा, कीं.
तरिच तुझें जळ जंतुसि म्हणतें, ‘ घे शुद्ध सत्व, रज टाकीं. ’ ॥२॥
द्यावें सुरवृक्षवनें सुख, सुरभीच्याहि जें न कळपानें,
तें होतें प्राप्त जना तुझिया विजितामृताछजळपानें. ॥३॥
कृष्णे ! येवुनि भेटे तुज गंगा, जेंवि आलि आलीला.
निवविसि तूं प्रेमरसें, धांवुनि आलिंगनार्थ आलीला ॥४॥
कृष्णे ! तव प्रवाहीं मज्जन करितांचि, सर्व पाप सरे.
यम निजदूतांसि म्हणे, ‘ ते वंद्य तुम्हांसि शुद्ध तापस, रे ! ’ ॥५॥
धर्मार्थकाम हे किति ? मोक्षातेंहि त्वदीयतट वीतें.
फ़टवीतें षडरींतें, होतें दव भवमहापदटवीतें. ॥६॥
कृष्णे ! जीवासि म्हणसि, ‘ माज्या तोयांत मज्ज, नाकवनीं
क्रीड सुखें, सुकवींच्या हो वर्णित कीर्तिमज्जना ! कवनीं. ’ ॥७॥
कृष्णे ! तुज जन सेवी, त्यावरि उडविति सुचामरें देवी.
त्या स्वपदीं हरि ठेवी, वाहे, जो भीति फ़णिकुळा दे, वी. ॥८॥
कृष्णे ! विदित नसेल त्वत्सुयशाची जयास रुचि, तो या
साक्षात् ब्रह्मरसमया अमृतसम तुज्या म्हणेल शुचि तोया. ॥९॥
कृष्ण ! शरणागत जो, त्या न म्हणसि तूं महानदी ‘ नाहीं. ’
कीं उद्धरितां, दिधलें कोणींहि न यश लहान दीनांहीं. ॥१०॥
श्रीकृष्णे सरिदीश्चरि ! हा रामात्मज मयूर लक्षावा.
दक्षा, वात्सल्यवती, तूं, म्हणुनि, तुवांचि जडहि रक्षावा. ॥११॥