आत्मस्वरूपस्थिति - अभंग ६ ते १०

६.
वैराग्य अभिमानें फिरविलें जातें । म्हणवोनी यातें भाव खुंटा ॥१॥
संचित मातृका वैरणी घातली । अव्यक्तिं दळिलीं व्यक्ताव्यक्त ॥२॥
नामरूपा आदि दळियेलें सर्व । पीठ भरी देव पंढरीचा ॥३॥
नवल हा देव बैसला दळणीं । नाहीं केली जनी नामयाची ॥४॥
७.
भ्रांती माझें मन प्रपंचीं गुंतलें । श्रवण मनन होउनी ठेलें ॥१॥
बापें बोधिलें बापें बोधिली । बोधुनी कैसी तद्रुप झाली ॥२॥
निजध्यासें कैसा अवघाचि सांपडला । कीं विश्वरूपीं देखिलां बाईयांनो ॥३॥
नामयाची जनी स्वयंबोध झाला । अवघाचि पुसिला ठाव देखा ॥४॥
८.
संतमाहनुभाव येती दिंगबर । नम्रतेचें घर विरळा जाणें ॥१॥
निवाले मीपण तें जें ठायीं नाहीं । सोहं शब्द सोई तेथें कैंची ॥२॥
पाहतां हा कोण दावितां हा कोण । पाहतां दावितां हे खूण विरळा जाणें ॥३॥
नामयाची जनी वस्तु झाली । अवध्यांसी बुडालि परब्रम्हीं ॥४॥
९.
त्या वैष्णवांच्या माता ।  तो नेणे देवताता ॥१॥
तिहीं कर्में हें पुसिलें । अकर्म समूळ नाहीसें केलें ॥२॥
कानाचा हो कान । झालें धरूनियां ध्यान ॥३॥
डोळियाचा हो डोळा । करुनी झालें प्रेम सोहळा ॥४॥
तोही वसे नरदेहीं । जनी दासी वंदी पायीं ॥५॥
१०.
देहभाव प्राण जाय । तेव्हां हें धैर्य सुख होय ॥१॥
तया निद्रे जे निजले । भाव जागृती नाहीं आलें ॥२॥
ऐसी विश्रांति लाधली । आनंद कळा संचरली ॥३॥
तेथें सर्वांग सुखी झालें । लिंगदेह विस्रलें ॥४॥
त्या एकी एक होता । दासी जनी नाहीं आतां ॥५॥