उत्तानपादनृपतेर्मनुनन्दनस्य
जाया बभूव सुरुचिर्नितरामभीष्टा ।
अन्या सुनीतिरिति भर्तुरनादृता सा
त्वामेव नित्यमगतिः शरणं गताभूत् ॥१॥
अङ्के पितृः सुरुचिपुत्रकमुत्तमं तं
दृष्ट्वा ध्रुवः किल सुनीतिसुतोऽधिरोक्ष्यन् ।
आचिक्षिपे किल शिशुः सुतरां सुरुच्या
दुस्संत्यजा खलु भवद्विमुखैरसूया ॥२॥
त्वनमोहिते पितरि पश्यति दारवश्ये
दूरं दुरुक्तिनिहतः स गतो निजाम्बाम् ।
सापि स्वकर्मगतिसंतरणाय पुंसां
त्वत्पादमेव शरणं शिशवे शशंस ॥३॥
आकर्ण्य सोऽपि भवदर्चननिश्र्चितात्मा
मानी निरेत्य नगरात् किल पञ्चवर्षः ।
संदुष्टनारदनिवेदितमन्त्रमार्ग -
स्त्वामारराध तपसा मधुकाननान्ते ॥४॥
ताते विषण्णहृदये नगरीं गतेन
श्रीनारदेन परिसान्त्वितचित्तवृतौ ।
बालस्त्त्वदर्पितमनाः क्रमवर्द्धितेन
निन्ये कठोरतपसा किल पञ्च मासान् ॥५॥
तावत्तपोबलनिरुच्छ्वसिते दिगन्ते
देवार्थितस्त्वमुदयत्करुणार्दचेताः
त्वद्रूपचिद्रसनिलीनमतेः पुरस्ता -
दाविर्बभूविथ विभो गरुडाधिरूढः ॥६॥
त्वद्दर्शनप्रमदभ्ज्ञारतरङ्गितं तं
दृग्भ्यां निमग्नमिव रूपरसायने ते ।
तुष्टूषमाणमवगम्य कपोलदेशे
संस्पृष्टवानसि दरेण तथाऽऽदरेण ॥७॥
तावाद्विबोधविमलं प्रणुवन्तमेन -
माभाषथास्त्वमवगम्य तदीयभावम् ।
राज्यं चिरं समनुभूय भजस्व भूयः
सर्वोत्तरं ध्रुवपदं निविवृत्तिहीनम् ॥८॥
इत्यूचुषि त्वयि गते नृपनन्दोऽसा -
वानन्दिताखिलजनो नगरीमुपेतः ।
रेमे चिरं भवदनुग्रहपूर्णकाम -
स्ताते गते च वनमाहृतराज्यभारः ॥९॥
यक्षेण देव निहते पुनरुत्तमेऽस्मिन्
यक्षैः स युद्धनिरतो विरतो मनूक्त्या ।
शान्त्या प्रसन्नहृदयाद्धनदादुपेता -
त्त्वद्भक्तिमेव सुदृढामवृणोन्महात्मा ॥१०॥
अन्ते भवत्पुरुषनीतविमानयातो
मात्रा समं ध्रुवपदे मुदितोऽयमास्ते ।
एवं स्वभृत्यजनपालनलोलधीस्त्वं
वातालयाधिप निरुन्धि ममामयौघान् ॥११॥
॥ इति ध्रुवचरितवर्णनं सप्तदशदशकं समाप्तम् ॥