स्वरुप उभे तुर्येचे मेळे । अर्धपर्नीं अरुप खेळे ।
दसवे द्वारीं ढळढळ उसळे । महातेज ॥१९॥
टीकाः
तुरीयेचिया साधनमेळी । साधन साधोनि उर्ध्व ओळी । गुरुकृपें चालितां चालीं । स्वरुप दिसे ॥१॥
अंगुष्ठ चोखित श्रीहरी । वटपत्रीं क्रीडा करी । सहस्त्रदळाचिया उपारे । नवल जालें ॥२॥
निर्गुणाची नवलपुरी । देखियेली चिन्मयनेत्री । जीवन हें तयामाझारी । मिळोनि गेलें ॥३॥
दसवे द्वारातोनि जातां सहजानुभव देखतां । शुन्य देखणें शुन्या मिळतां । शुन्यचि जालें ॥४॥
तंव ते जीवन ब्रह्मारंघ्रीं । केवळ पहाणिया माझारी । तेथेंचि स्वरुप साक्षात्कारी । सहस्त्रदळीं ॥५॥
पहातां हें दशमद्वार । नवल तेजाचा प्रकार । ढळढळ महातेजसागर उंचबळला ॥६॥
महासागर दाटला । तो नयनपुटां मिळाला । नयनातोनि जीव घाला । निजसुखें ॥७॥
आत्मयाची केवल दृष्टी । त्याचें अग्र शुन्य दिठी । जेथ होय उठाउठी जीवनाची ॥८॥
तेथ आपणपे पहाणें । आपाअपणां भेटणें । अशमद्वारीं ऐक्यपणें । एकात्मते ॥९॥
दृष्टी अग्रशुन्यसार । तेचि सत्य दशमद्वार । जये ठायी मधुकर । खेळतसे ॥१०॥
दशमद्वार अति सान । जेथ रिघालें गगन । जेथ शुन्याहि विलीन । होवोनि ठेलें ॥११॥
बोजामाजीं सकळवृक्ष । तैसेंचि तेथ दृश्यादृश्य । व्यक्तव्यक्त हे लयास । जाईजे पा ॥१२॥
तरंग उदकीं निर्मिला । तो तेथिचि लया गेला । तैसा प्रत्ययो येतुला । दशमद्वरीं ॥१३॥
पिपिलिका मार्ग गहन । तयेपरी होवोनि लीन । ऐल सोडिलें गगनीं गगन । अवघेचि ॥१४॥
ग्रासिली जीताची ओवरी । रामकृष्ण शुन्यामाझारी दोन शुन्यातु साचारी । एकाचि शुन्य ॥१५॥
रामकृष्ण हें जीवन जहालें इये शुन्यातुन । गोगान शद्व वोलीन । इये पाठीं ॥१६॥
ऐसे दशमद्वारीचें छिद्र । यासीच । बोलती ब्रह्मरंघ्र । पैल सहस्त्र दळचक्र । आत्मयाचें ॥१७॥
संतजनी प्रत्यय बोलिला । जो कां सहस्त्रदळीं आला । दशमद्वार शब्द योजिला । ब्रह्मारघ्रा ॥१८॥
ऐसें येथिचें दशमद्वार । जेथ निर्गुण साक्षात्कार । स्वयंब्रह्मा ज्ञानेश्वर होविनि ठेले ॥१९॥
नवल येथिचे निगुण । जेथ निमाले सगुण । अरुप ते अति गहन । क्रीडा करी ॥२०॥
जया विशेषरुप नाहीं । तेचि अरुप बालिलें पाहीं । निगुणाची नवालाई । काय सांगो ॥२१॥