येडयाले झाइ बायको, माय म्हनूं कां बोय म्हनूं

माय   मानभावाची बायको   महाभारत कां माजवीता   पाटाची बायको   गवत गोंडाळ, शेत धोंडाळ, बायको तोंडाळ नसावी   बारा गांवची मोकाशी, घरीं बायको उपाशी   बाराची माय खाटल्यावर जीव जाय   ओ कां ठो करतां न येणें   आडव्या सुडक्याची बायको   बायको दुसरी, फजिती तिसरी   बायको गेली कर्जानें, आपण गेला व्याजानें   अडक्याचा ऊंस, नवरा बायको खुष   अंथरायला गरम पांघरायला नरम मग निजणार्‍याला कां वाटावी शरम   ओ कां ठो   भटो तुमचें पोट हो कां वांकडेः तर म्हणाला   बिजवराची बायको, तिजवराची चोळी, नित्य लुगडें फाडी तिचें कोण काय करी?   भटजी, बायको कां कराना? तर भटजी म्हणतोः बाई, तुम्हीच कां व्हाना?   माय तशी लेक, तमाशा देख   माय मेली बाळपणीं, स्त्री तरुणपणीं, पुत्र वृद्धपणीं विचित्र आहे करणी   दे माय! धरणी ठाय   दे माय! धरणी ठाव   तिळाचा भात नाहीं, जांवई गोत नाहीं, सून माय बहीण नाहीं   माय तेली, बाप तेलंग, बेटा होई रंगबेरंग   माय व्याली पुत्राला, सुख न तियेला   चोराची माय हृदयीं रडे   कोणाचे कोण, तुम्‍हास कां उठाठेव   शिळी भाकर ताकानें गोड व वाईट बायको पोरानें गोड   बायको विलासी, नवरा उदासी   बायको शहाणी असली तर संसार, नाहींतर विपचार   शेत धोंडाळ, बायको तोंडाळ, गवत गोंडाळ   हांतरण्याला गरम पांघरण्याला नरम, मग निजण्याला कां वाटावी शरम?   कल्‍पवृक्षाखाली बसून झोळीला गांठी कां द्याव्या?   गोड गारा असत्‍या, तर कोल्‍ह्यापासून कां राहत्‍या   बायको रे करीनास, तूंच गे रांडे होईनास   बायको ना बिर्‍हाड, चोटाला बांधला शिराड   खाववेना तर खाववेना, लोटून कां देववेना   हंसती बायको रडता पुरुष कामाचीं नाहींत   बायको नाहीं पाहुणी अन् चरवी नाहीं ठेवणी   राव पाहावा कां देव पाहावा   बायको माझी गुळाची भेली, म्हातारी मेली तर पीडा गेली   वेताळाला नाहीं बायको आणि धावगा देवीला नाहीं घावे   सस्ताईची भाजी, बायको झाली राजी   भीक असून दारिद्य कां?   शेणीस जाऊं कां सशास जाऊं?   माकडाला दिला मेवा, खाऊं कां ठेवूं   वरण दाटणीं, आणि बायको आटणीं   हगवणीला बायको, नागवणीला सोयरा   नारायणीं जरी घडे अंतराय। हो कां बापमाय, त्यजावीं तीं॥   पाण्यांत काठी मारली तर कां दोन जागा होईल? पाण्यांत काठी मारली तर दोन होत नाहींत   ब्रम्ह्याच्या गांठी, मग कां कपाळाला आंठी