अर्थे ह्याविद्यमानेऽपि संसृतिर्न निवर्तते ।
ध्यायतो विषयानस्य, स्वप्नेऽनर्थागमो यथा ॥१३॥
सत्यार्थ नसतांही संसार । निवर्तेना अतिदुर्धर ।
येचि अर्थींचा विचार । निजनिर्धार अवधारीं ॥६२॥
वंध्यापुत्राचिया ऐसें । संसारा सत्यपण नसे ।
सत्य म्हणों तरी हा नासे । काळवशें सहजेंचि ॥६३॥
संसार जैं सत्य होता । तैं ब्रह्मज्ञानेंही न नासता ।
हा संतासंत नये म्हणतां । अनिर्वाच्य कथा पैं याची ॥६४॥
अविचारितां याचें कोड । अविवेकें हा अतिगोड ।
विषयध्यानें वाढे रुढ । संकल्प सदृढ मूळ याचें ॥६५॥
हा नसतचि परी आभासे । निद्रिता स्वप्नीं अनर्थपिसें ।
तेवीं संसार मायावशें । विषय आभासें भोगवी ॥६६॥
जंव जंव विषयसेवनें भवबंधन । जीवासी झालें दृढ पूर्ण ।
तैं जीवन्मुक्तासी विषयभान । दैवयोगें जाण दिसताहे ॥६८॥
’जीवन्मुक्तासी विषयप्राप्ती । तेणें बुडाली त्याची मुक्ती’
ऐशी आशंका न धरीं चित्तीं । तेंचि श्रीपति विशद सांगे ॥६९॥