मराठी मुख्य सूची|मराठी पुस्तके|श्रीसंतएकनाथ गाथा|भाग पहिला|
अभंग १८०१ ते १८२०

सद्गुरुमहिमा - अभंग १८०१ ते १८२०

श्रीसंतएकनाथ महाराजांची गाथा म्हणजे श्रीराम व श्रीकृष्णाच्या अवताराचे मनोवेधक वर्णन.


१८०१

वेदान्त सिद्धांत पाहणें ते आटी । जनार्दन भेटी निरसली ॥१॥

आगम निगम कासया दुर्गम । जनार्दन सुवर्म सांगितलें ॥२॥

न्यायमीमांसा पांतजली शास्त्रें । पाहतां सर्वत्र निवारलें ॥३॥

एका जनार्दनीं पूर्ण कृपा केली । भ्रांती निरसली मनाची ते ॥४॥

१८०२

गुरुच्या उपकारा । उत्तीर्ण नव्हे गा दातारा ॥१॥

माझें रुप मज दाविलें । दुःख सर्व हारविलें ॥२॥

तन मन धन । केलें गुरुसी अर्पण ॥३॥

एका जनार्दनीं आदर । ब्रह्मारुप चराचर ॥४॥

१८०३

दृष्टी देखे परब्रह्मा । श्रवनीं ऐके परब्रह्मा ॥१॥

रसना सेवी ब्रह्मारस । सदा आनंद उल्हास ॥२॥

गुरुकृपेचें हे वर्म । जग देखें परब्रह्मा ॥३॥

एका जनार्दनीं चराचर । अवघे ज्यासी परात्पर ॥४॥

१८०४

देवाचरणीं ठाव । तैसा गुरचरणीं भाव ॥१॥

गुरु देव दोन्हीं समान । ऐसें वेदांचें वचन ॥२॥

गुरु देवमाजीं पाहीं । भिन्न भेद नाहीं नाहीं ॥३॥

देवा पुजितां गुरुसी आनंद । गुरुसी पुजितां देवा परमानंद ॥४॥

दो नामाचेनि छंदें । एका जनार्दनीं परमानंदें ॥५॥

१८०५

श्रीगुरुंचें नाममात्र । तेंचि आम्हां वेदशास्त्रं ॥१॥

श्रीगुरुचें चरणत्रीर्थ । सकळां तीर्था करी पवित्र ॥२॥

श्रीगुरुच्या उपदेश । एका जनार्दनीं तो रस ॥३॥

१८०६

श्रीगुरुचें नाममात्र । तेंचि आमुचें वेदशास्त्र ॥१॥

श्रीगुरुंचे तीर्थ मात्र । सकळ तीर्था करी पवित्र ॥२॥

श्रीगुरुंचे चरणरज । तेणें आमुचें जाहलें काज ॥३॥

श्रीगुरुंची ध्यानमुद्रा । तेंचि आमुचि योगनिद्रा ॥४॥

एका जनार्दनीं मन । श्रीगुरुचरणीं केलें लीन ॥५॥

१८०७

श्रीगुरुच्या चरणागुष्ठीं । वंदिती ब्रह्मादी देव कोटी ॥१॥

सकळ वेदांचि निजसार । श्रीसदगुरु परात्पर ॥२॥

श्रीगुरु नांव ऐकतां कानीं । यम काळ कांपतीं दोनी ॥३॥

सदगुरुसी भावें शरण । एका जनार्दनीं नमन ॥४॥

१८०८

गुरु परमत्मा पुरेशु । ऐसा ज्याचा दृढ विश्वासु ॥१॥

देव तयाचा अंकिला । स्वयें संचला त्याचे घरा ॥२॥

एका जनार्दनीं गुरुदेव । येथें नाहीं बा संशय ॥३॥

१८०९

तारिलें वो येणें श्रीगुरुनायके । बोधाचिये कासे लावुनि कवतुकें ॥१॥

या भवसागरीं जलासी तुं तारुं । परतोनियां पाहो कैंचा मायापुरु ॥२॥

एका जनार्दनीं कडिये । संचला प्रपंच लाउनी थडीये ॥३॥

१८१०

गुरु माता गुरु पिता । गुरु आमुची कुळदेवता ॥१॥

थोर पडतां सांकडें । गुरु रक्षी मागें पुढें ॥२॥

काया वाचा आणि मन । गुरुचरणींच अर्पण ॥३॥

एका जनार्दनीं शरण । गुरु एक जनार्दनीं ॥४॥

१८११

आमुचिये कुळीं दैवत सदगुरु। आम्हांसी आधारु पाडुरंग ॥१॥

सदगुरु आमुची माता सदगुरु तो पिता । सदगुरु तो भ्राता आम्हालांगीं ॥२॥

इष्ट मित्र बंधु सज्जन सोयरे । नाहीं पै दुसरें गुरुवीण ॥३॥

सदगुरु आचार सदगुरु विचार । सदगुरुचि सार साधनांचें ॥४॥

सदगुरुचि क्षेत्र सदगुरु तो धर्म । गुरुगुह्मा वर्म आम्हांलागीं ॥५॥

सदगुरु तो यम सदगुरु नियम । सदगुरु प्राणायाम आम्हांलागीं ॥६॥

सदगुरु तो सुख सदगुरु तो मोक्ष । सदगुरु प्रत्यक्ष परब्रह्मा ॥७॥

सदगुरुचें ध्यान अखंड हृदयीं । सदगुरुच्या पायीं वृत्ती सदा ॥८॥

सदगुरुचें नाम नित्य आम्हां मुखीं । गुणातीत सुखी सदगुरुराज ॥९॥

एका जनार्दनीं गुरुकृपादृष्टीं । दिसे सर्व सृष्टी परब्रह्मा ॥१०॥

१८१२

म्यां गुरु केला म्यां गुरु केला । सर्व बोध तेणें मज दिधला ॥१॥

घालुनियां भक्ति अंजन । दावियेलें विठ्ठलनिधान ॥२॥

कान फुकुनि निगुती । दिधलें संताचिये हाती ॥३॥

एका जनार्दनीं गुरु बरा । तेणें दाविलें परात्परा ॥४॥

१८१३

गेलों गुरुलागीं शरण । माझें हारपलें मीतुपण ॥१॥

द्वैतभाव गेला देशोधडी । बोध दिठा मज संवगडी ॥२॥

मंत्र सांगे त्रिअक्षर । परात्पर निजघर ॥३॥

जपतां मंत्र लागलें ध्यान । सहज खुटलें मीतूंपण ॥४॥

एका जनार्दनीं समाधी । सहज तुटली उपाधी ॥५॥

१८१४

धन्य श्रीगुरुनाथें । दाखविलें पाय तुमचें ॥१॥

मी अभागी दातारा । मज तारिलें पामरा ॥२॥

करुनि दास्यत्व । राखियेलें माझें चित्त ॥३॥

ऐसा मी हीनदीन । शरण एका जनार्दनीं ॥४॥

१८१५

अभिनव गुरुनें दाखविलें । ओहं सोहं माझें गिळिलें ॥१॥

प्रपंचाचें उगवोनि जाळें । केलें षडवैरीयांचें तोंड काळें ॥२॥

उदयो अस्तावीण प्रकाश । स्वयें देहीं दाविला भास ॥३॥

मीपण नाहीं उरलें । एका जनार्दनीं मन रमलें ॥४॥

१८१६

धन्य गुरुकृपा जाहली । अहंता ममता दुर गेली ॥१॥

घालुनि अंजन डोळां । दाविला स्वयं प्रकाश गोळा ॥२॥

बोधी बोधविलें मन । नाहीं संकल्पासी भिन्न ॥३॥

देह विदेह निरसले । एका जनार्दनीं धन्य केलें ॥४॥

१८१७

सर्वभवें दास झालों मी उदास । तोडिला मायापाश जनार्दनें ॥१॥

माझें मज दावियलें माझें मज दावियलें । उघडें अनुभविलें परब्रह्मा ॥२॥

रविबिंबापरी प्रकाश तो केला । अंधार पळविला कामक्रोध ॥३॥

बांधलों होतो मायाममतेच्या पाशीं । तोडिलें वेगेंसी कृपादृष्टी ॥४॥

एका जनार्दनीं उघडा बोध दिला । तोचि ठसावला हृदयामाजीं ॥५॥

१८१८

अनुभवें पंथें निरखिता देहभाव । देह नाहीं विदेहीं म्हणो वाव ।

लटिका नसतां साचार कैसा ठाव । गेला गेला समूळ भवाभाव ॥१॥

सदगुरुकृपें कल्याण ऐसें जाहलें । द्वैताद्वैत निरसुनी मन ठेलें ॥ध्रु॥

कैंचा भाव अभाव उरला आतां । देव म्हणें तोटा नाहीं भक्ता ।

समरस करितां तो हीन होतां । शून्य भरला सदगुरु जनार्दन दाता ॥२॥

ऐशी खुण दावितां गुरुराव । नुरेचि तात्काळ देहीं सोहंभाव ।

सुखदुःखाचा भेद गेला वाव । एका जनार्दनीं फिटला भेव ॥३॥

१८१९

सेवेची आवडी । आराम नाहीं अर्धघडी ॥१॥

नित्य करितां गुरुसेवा । प्रेम पडीभर होत जीवा ॥२॥

आळस येवोची सरला । आराणुकेचा ठावो गेला ॥३॥

तहान विसरली जीवन । भूक विसरली मिष्टान्न ॥४॥

जांभईसी वाव पुरता । सवड नाहींची तत्त्वतां ॥५॥

ऐसें सेवे गुंतलें मन । एका जनार्दनीं शरण ॥६॥

१८२०

माझे मज कळलें माझें मज कळलें । नाहीं परतें केलें आपणातुनीं ॥१॥

उदकीं लवण पडतां न निघे बाहेरीं । तैशी केली परी जनार्दनें ॥२॥

एका जनार्दनीं एकपणें भाव । सर्वाभूतीं देव दाखविला ॥३॥

N/A

References : N/A
Last Updated : September 19, 2011

Comments | अभिप्राय

Comments written here will be public after appropriate moderation.
Like us on Facebook to send us a private message.
TOP