तमन्वगच्छन् दिव्यानि, विष्णुप्रहरणानि च ।
तेनातिविस्मितात्मानं, सूतमाह जनार्दनः ॥४५॥
रथ जातां ऊर्ध्वमंडळ । शंख चक्र गदा कमळ ।
तदनुलक्षित तत्काळ । दिव्यायुधें सकळ निघालीं ॥३२॥
ऊर्ध्वमंडळीं उडाला रथ । दिव्यायुधेंही समस्त ।
तें देखोनि अतिविस्मित । ठेला तटस्थ दारुक ॥३३॥
धुरे बैसोनियां नित्य । मी वागवीं श्रीकृष्णरथ ।
तो रथ ऊर्ध्वगतीं कृष्ण नेत । मज कां एथ सांडिलें ॥३४॥
मज सांडूनियां गोविंदें । नेलीं आपुलीं दिव्यायुधें ।
मी अभाग्य भाग्यमदें । त्यजिलों मुकुंदें निश्चित ॥३५॥
म्यां उडी घातली रथाखालती । हेचि माझी मंदमती ।
येरवीं मीही जातों ऊर्ध्वगती । कां श्रीपती रुसला ॥३६॥
जेणें चरणीं विंधिला बाण । तो व्याधही उद्धरिला जाण।
मी भाग्यें अभागी पूर्ण । यालागीं श्रीकृष्ण मज त्यागी ॥३७॥
नित्य कृष्ण दृष्टीं पुढें । धुरे बैसोनि वागवीं घोडे ।
तो मी कृष्णावेगळा पडें । भाग्य कुडें पैं माझें ॥३८॥
मी श्रीकृष्णाचा सारथी । ऐशी त्रिलोकीं झाली ख्याती ।
तो मी वेगळा पडें अंतीं । कां श्रीपती रुसला ॥३९॥
यावज्जन्म भोगिलें कृष्णसुख । त्या मज वोडवलें वियोगदुःख ।
कृष्णा कां झालासी विमुख । मी दीन रंक पैं तुझें ॥३४०॥
माझा बोल अणुभरी । नाहीं अव्हेरिला हरी ।
त्या मज तूं श्रीहरी । अंतीं दुर्धरीं दुराविशी कां ॥४१॥
अपराधिया तारिलें व्याधासी । अश्व-ध्वजेंसीं रथ नेसी ।
तो तूं मज उद्धरावयासी । कां उबगलासी गोविंदा ॥४२॥
ऐसा अवस्थाभूत पूर्ण । पाहतां श्रीकृष्णाचें वदन ।
दारुकासी आलें रुदन । आसुवीं नयन लोटले ॥४३॥
दीर्घस्वरें देऊनि हांक । दारुक रडे अघोमुख ।
अंतीं श्रीकृष्ण झाला विमुख । हें अतिदुःख मजलागीं ॥४४॥
दुःखें चरफडीत मोठा । करें पिटीत ललाटा ।
मर मर विधातया नष्टा । वोखटें अदृष्टा काय लिहिलें ॥४५॥
मग म्हणे श्रीकृष्णनाथा । तुजपुढें बापुडें विधाता ।
तुजवेगळा मी राहतां । अतिदीनता पावेन ॥४६॥
तुझेनि बळें श्रीकृष्णा । म्यां कळिकाळा घातला आंकणा ।
तो मी काळाचा वोळंगणा । कां करिसी पोसणा जगाचा ॥४७॥
ऐसें ऐकोनियां वचन । ’ना भीं ना भीं’ म्हणे जनार्दन ।
मग आश्वासून पूर्ण । गुह्य आलोचन सांगत ॥४८॥
आजिच्या काळाचे काळगतीं । तूं एक उरलासी निकटवर्ती ।
तुज म्यां राखिलें निजकार्यार्थीं । वेगीं द्वारावतीं तूं जाईं ॥४९॥