उद्धव उवाच-त्वत्तः परावृत्तधियः स्वकृतैः कर्मभिः प्रभो ।
उच्चावचान् यथा देहान् गृह्वन्ति विसृजन्ति च ॥३४॥
सर्वत्र सदा संमुख गगन । त्यासी कदा न घडे विमुखपण ।
तेवीं आत्मा सबाह्य परिपूर्ण । वृत्ति विमुख जाण होय कैसी ॥७॥
जैं जाळीं बांधवे गगन । तैं अक्रिया लागे कर्मबंधन ।
वंध्यागर्भ सटवे जाण । तैसें जन्ममरण मुक्तासी ॥८॥
आत्म्यावेगळें कांहीं । रितें तंव उरलें नाहीं ।
तरी ये देहींचा ते देहीं । गमनसिद्धी पाहीं कैसेनी ॥९॥
पृथ्वी रुसोनि वोसरां राहे । आकाश पळोनि पर्हां जाये ।
तैं देहींचा देहांतरा पाहें । आत्मा लाहे संसरण ॥४१०॥
सात समुद्र गिळी मुंगी । ते आत्म उंचनीच योनी भोगी ।
हे अतर्क्य तर्केना मागी । भुलले योगी ये अर्थीं ॥११॥