भगवान् ज्ञातसर्वार्थ इश्वरोऽपि तदन्यथा ।
कर्तुं नैन्छद्विप्रशापं कालरुप्यन्वमोदत ॥२४॥
कोणी न सांगतां हें पेखणें । जाणितलें सर्वज्ञें श्रीकृष्णें ।
परी द्विजशापु अन्यथा करणें । हें निजमनें स्पर्शेना ॥८७॥
म्हणाल हें नव्हेल त्यासी । पालटवेना द्विजशापासी ।
जो निमाल्या आणी गुरुपुत्रासी । कृष्ण कळिकाळासी नियंता ॥८८॥
पाडूनि कळिकाळाचे दांत । देवकीचे गतगर्भ आणीत ।
ईश्वरा ईश्वरु श्रीकृष्णनाथ । जाणे सर्वार्थनिजसिद्धी ॥८९॥
निद्रा न मोडितां तिळभरी । मथुरा आणिली द्वारकेभीतरी ।
श्रीकृष्ण काय एक न करी । तोही ममता न धरी कुळाची ॥३९०॥
निजकुळक्षयो जर्‍ही आला । तर्‍ही अन्यथा न करी ब्राह्मणबोला ।
ब्राह्मणें पांपरा जरी हाणितला । तो हृदयीं धरिला पदांकु ॥९१॥
तेंचि श्रीवत्सलांछन । सकळ भूषणां भूषण ।
हृदयीं मिरवी श्रीकृष्ण । यालागीं पूर्ण ब्रह्मदेवो ॥९२॥
श्रीकृष्ण शिरीं वंदी ब्राह्मन । अन्यथा न करी ब्राह्मणवचन ।
यालागीं ’ब्रह्मण्यदेवो’ पूर्ण । वेद बंदीजन वर्णिती ॥९३॥
ब्राह्मणरुप स्वयें श्रीहरी । यालागीं ब्राह्मणांचा कैवारी ।
कुळक्षयो जाहला जरी । तरी द्विजांवरी क्षोभेना ॥९४॥
ऐकोनि ब्राह्मणांचा शापु । न धरी मोहाचा खटाटोपु ।
म्हणे सिद्धी गेला कृतसंकल्पु । कुलक्षयानुरुपु संतोषे ॥९५॥
यापरी श्रीगोविंदु । काळरुपी मानी आनंदु ।
कुळक्षयाचा क्षितिबाधु । अल्पही संबंधु धरीना ॥९६॥;
पूर्ण संतोष श्रीकृष्णनाथा । पुढील अध्यायीं ज्ञानकथा ।
अतिरसाळ स्वानंदता । अवधान श्रोतां मज द्यावें ॥९७॥
जेथें नारद आणि वसुदेवा । संवाद होईल सुहावा ।
जनक आणि आर्षभदेवां । प्रश्नोत्तरीं जीवा स्वानंदु दाटे ॥९८॥
हे रसाळ ब्रह्मज्ञानमातु । चाखवीन निजपरमार्थु ।
एका जनार्दना विनवितु । श्रोते कृपा करितु अर्थावबोधें ॥३९९॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे एकादशस्कंधे परमहंसंहितायां
एकाकार-टीकायां विप्रशापो नाम प्रथमोऽध्यायः ॥१॥ श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥
॥श्रीः॥
॥ॐ तत्सत्-श्रीकृष्ण प्रसन्न॥