सुविविक्तं तव प्रश्नं, मयैतदपि धारयेत् ।
सनातनं ब्रह्म गुह्यं, परं ब्रह्माधिगच्छति ॥२५॥
ज्ञाते तरती हें नवल कोण । परी भाळेभाळे जे अज्ञान ।
त्यांसी उद्धरावया जाण । उद्धवा तुवां प्रश्न पुशिला ॥२२॥
त्या प्रश्नानुसारें जाण । म्यां संतोषोनि आपण ।
सांगितलें गुह्य ज्ञान । परम कारण परब्रह्म ॥२३॥
जेवीं वत्साचे हुंकारें । धेनु स्त्रवत चाले क्षीरें ।
तेवीं तुझेनि प्रश्नादरें । मी स्वानंदभरें तुष्टलों ॥२४॥
तेथ न करितांही प्रश्न । होतां तानयाचें अवलोकन ।
कूर्मी नेत्रद्वारां आपण । अमृतपान करवीत ॥२५॥
तेवीं उद्धवा तुझें अवलोकन । होतां, माझें हृदयींचें ब्रह्मज्ञान ।
तें वोसंडलें गा परिपूर्ण । तें हें निरुपण म्यां केलें ॥२६॥
येणें निरुपणमिसें । परमामृत सावकाशें ।
तुज म्यां पाजिलें अनायासें । स्वानंदरसें निजबोधु ॥२७॥
सिंधु मेघा जळपान करवी । तेणें जळें मेघ जगातें निववी ।
तेवीं उद्धवाचिये ब्रह्मपदवीं । जडमूढजीवीं उद्धरिजे ॥२८॥
जेवीं वत्साचेनि प्रेमभरें । गाय दुभे तें घरासी पुरे ।
तेवीं उद्धवप्रश्नादरें । जग उद्धरे अनायासें ॥२९॥
तो हा प्रश्नोत्तरकथानुवाद । माजा तुझा ब्रह्मसंवाद ।
निरुपणीं एकादशस्कंध । हा अर्थावबोध जो राखे ॥४३०॥
अथवा हें निरुपण । सार्थकें जो कां करी श्रवण ।
तैं श्रोते वक्ते उभय जाण । ब्रह्म सनातन स्वयें होती ॥३१॥
जगीं ब्रह्म असतां परिपूर्ण । मनबुद्धिइंद्रियां न दिसे जाण ।
जेथें वेदांसी पडिलें मौन । तें गुह्यज्ञान पावती ॥३२॥
ज्ञान पावलिया पुढती । कदा काळें नव्हे च्युती ।
हा एकादशार्थ धरितां चित्तीं । पदप्राप्ती अच्युत ॥३३॥
श्रोते वक्ते एकादशार्थी । एवढी पदवी पावती ।
मा मद्भक्तांसी अतिप्रीतीं । जे उपदेशिती हें ज्ञान ॥३४॥
त्यांच्या फळाची फलप्राप्ती । ज्ञानोपदेशाची शुद्ध स्थिती ।
उद्धवालागीं अतिप्रीतीं । स्वमुखें श्रीपती सांगत ॥३५॥