प्रत्यक्षास काय प्रमाण । आशंका मानिती अधमजन ॥
जे मंदमती आळशी जन । ते कर्मठपण त्यागिती ॥५१॥
देखिल्यावाचोनि दृष्टी न पडे । ऐकिल्यावाचोनि साक्ष न घडे ॥
प्रणवाविरहित संध्या नातुडे । कर्म धडफुडे यापरी ॥५२॥
वाणीविना शब्द न फुटे । गुह्यावेगळा विचार न वठे ॥
गुदद्वारें श्रद्धा नटे । कर्म वाटें लाविजे ॥५३॥
माझे मराठाया बाल । झणीं तुम्ही मानाल फोल ॥
जस धर्मशास्त्रीचें डोल । प्राचीन चाल कर्माची ॥५४॥
अमृताअंगीं कर्म कैसें । किंचित् सेविल्या मृत्यु निरसे ॥
विषप्रलयें देह नासे । मृत्यु अनायासे ठेविला ॥५५॥
सृष्टि कर्मारंभें झाली । कर्मयोगें सिद्धता आली ॥
प्रजापाळें निर्माण केलीं । कर्मबळी बळीवंत ॥५६॥
पशुपतीसी कर्म जडलें । कारणदेहातें स्वीकारिलें ॥
सरुपता मुक्तिसी वरिलें । कर्म झालें तामस ॥५७॥
त्रिगुणगुण तो त्रिपुरासुर । संहारिला अति दुर्धर ॥
निर्गुण माया गौरीहर । कर्मविचार त्यालागीं ॥५८॥
प्राज्ञ तो झाला अभिमानी । ज्वाला निघती तृतीय नयनीं ।
जैसा सूर्य लक्ष योजनी । पृथ्वीपासोनि मूळसंख्या ॥५९॥
यापरी स्वरुप शिवाचें । ध्यान ओंकार तयाचें ॥
जैसे गतायुष्य निशीचे । बालार्काचें फळ लाभे ॥६०॥