एक तूं ही निरंकार (३५१)
वसुंधरा ही कंपीत होते रूदनही आकाश करी ।
हानी होई जव धर्माची पाप वाढते भूमीवरी ।
प्रेम नम्रता नष्ट होऊनी द्वेषाची छाया पडते ।
धगधगत्या था जगतामाजी जीवात्मा ही घाबरते ।
ऐकूनी हाहाकार जगाचा युगे युगे प्रभु अवतरतो ।
'अवतार' धरूनी मानव काया सदगुरु या जगती येतो ।
*
एक तूं ही निरंकार (३५२)
मानवात मानवात नसता समजा तो मानव नाही ।
तो नर जाणा पशु निशाचार कर्तव्या जागृत नाही ।
मानव जन्मामध्ये येऊनी कर्म करी दानवा परी ।
नसून ते अज्ञान तयाचे सैतानाचे काम करी ।
कर्मावीण कोर्‍या विद्येने व्यर्थ जाय जीवन सारे ।
'अवतार' दर्शकावीना पथिक तो ध्येयापासुन दूर सरे ।
*
एक तूं ही निरंकार (३५३)
ज्ञानावाचून कर्म हे जैसे पाण्याने मंथन करणे ।
दूधापासूनी मिळणे लोणी पाणी मंथन कां करणे ।
श्‍वास अमोलक संपून जाई जव निश्चित घडी येई ।
अखेर जव होईल निवाडा नाम हेच तारक होई ।
मानव तन ही अंतीम शीडी घसरताच जाईल बारी ।
'अवतार' म्हणे चौर्‍याऐंशी मधली कमाई ती गेली सारी ।
*
एक तूं ही निरंकार (३५४)
बुद्धीमान जरी असेल कितीही गुरुवीना विद्या नाही ।
अमल करोनी कर्म करिता विसर कधी होणे नाही ।
नौकेला जरी पार लाविणे नावाड्याविण शक्य नसे ।
करील व्याधी मुक्त औषधी वैद्यावाचून शक्य नसे ।
तैशापरी हे ज्ञान प्रभुचे गुरुविण मिळणे कठीण अती ।
म्हणे 'अवतार' कृपा गुरुची करी सकल संकट मुक्ती ।
*
एक तूं ही निरंकार (३५५)
जात पात वर्णाश्रम सारे फांस असे हा तुझ्या गळा ।
अती खोल हे खड्डे जगती मानव यांत बुडून गेला ।
मुसलमान हिंदूच्या आधी केवळ असशी मानव तू ।
मिटवी द्वेष मनाची ईर्षा प्रभु प्रेमी जर असशी तू ।
म्हणे 'अवतार' पूर्ण गुरुविण समज तुला मिळणे नाही ।
जाणील्याविना एक प्रभुला आत्म बल प्राप्ती नाही ।
*
एक तूं ही निरंकार (३५६)
द्वैतमाजी फसूनी मानव अलग हरि पासून झाला ।
द्वैतमाजी फसूनी मानव उत्तम जन्म घालविला ।
द्वैतमाजी फसूनी मानव डोळे झाकूनीया बसला ।
द्वैतमाजी फसूनी मानव पिऊ न शके अमृत प्याला ।
पूर्ण गुरुच्या द्वारी येऊन जो नर अभिमाना मिटवी ।
'अवतार' म्हणे तो नर या जगती श्रीहरिचे दर्शन मिळवी ।
*
एक तूं ही निरंकार (३५७)
कर्मा धर्मामाजी फसुनी विसरलास तू प्रभुदाता ।
चिखलामाजी अधीक रुतला पाऊल पुढे पुढे पडता ।
ध्यानी ठेवितो नातीगोती प्रभुचे परि ना ध्यान करी ।
मोह मायेच्या जाळी फसूनी जीवन अपुले नष्ट करी ।
क्षणिक सुखाच्या लागुन मागे खर्‍या सुखा विसरून गेले ।
खोट्या धंद्यामाजी फसूनी जीवन व्यर्थची घालविले ।
खरा मार्ग अन खरा ठिकाणी सारे नर विसरूनी गेले ।
'अवतार' म्हणे हे द्वार गुरुचे सर्वालागी असे खुले ।
*
एक तूं ही निरंकार (३५८)
एक दिशेला दुःख जगाचे एक दिशेला सुख सारे ।
त्या बाजुला हे जगवासी इकडे हरिचे भक्त खरे ।
तिमीर तिकडे अज्ञानाचा या बाजुला ज्ञान प्रकाश ।
कलह क्लेश अन रुदन तिकडे या बाजुला सौख्य निवास ।
वैर व ईर्षा त्या बाजुला इकडे प्रेमानंद बसे ।
त्या बाजुला ग्रीष्म ऋतु तर इकडे सदा वसंत असे ।
जगताचे या काम एकची गोंधळे जगती माजविती ।
'अवतार' म्हणे ही डुबती नौका संतच पैलतीरा नेती ।
*
एक तूं ही निरंकार (३५९)
मनी वसे अंधार सदैव जोवर ज्ञानप्रकाश नसे ।
अंगसंग हा प्रकाश राहे पळभरही हा दुर नसे ।
घाणीमध्ये फसून राहिला अमृत तुज हे ना मिळता ।
पुण्यदान तू करी कितीही तिळभर याचा नसे नफा ।
दुःखातुन तुज सुटका नाही जोवर मिळे न सुखदाता ।
भ्रम हे सारे जाऊ न शकती विना प्रभुला ओळखता ।
चौर्‍याऐंशीचे चक्र मानवा ज्ञानाविण थांबू न शके ।
'अवतार' म्हणे सदगुरु वाचूनी मुक्तीमार्ग ना मिळवू शके ।
*
एक तूं ही निरंकार (३६०)
रंग रूपाहुनी राहुन न्यारा रंगमयी केला विस्तार ।
विना आकृती असून ज्याने भिन्न विभिन्न दिला आकार ।
अलख असूनी स्वये प्रभु हा दृष्टमान केला संसार ।
असे स्वतः निरंकार हा धरती गगन केले साकार ।
ऐशा नश्वर परमात्माला कोटी कोटी प्रणाम करू ।
अजर अमर 'अवतार' स्वामीला कोटी कोटी प्रणाम करू ।