श्रीगणेशाय नमः
मुनीसि ह्नणे जन्मेजयो ॥ श्रीवत्स लाधला वासुदेवो ॥ त्या कथेचा अभिप्रावो ॥ सांगा मज ॥१॥
मुनि ह्नणे गा अवधारीं ॥ एकदा त्रिहोटदेशाभीतरीं ॥ सरस्वतीनदीचे तीरीं ॥ मिळाले सकळ ॠषीश्वर ॥ ॥२॥
तंव सारस्वत नामें ब्राह्मण ॥ तेणें मांडिला प्रीतिप्रश्न ॥ कीं तिहीं देवांमाजी सात्विकगुण ॥ कवणाठाई ॥ ॥३॥
एक ह्नणती नंदीवाहन ॥ दुजा स्थापी नारायण ॥ एक वानिती चतुरानन ॥ सात्विक गुणें ॥४॥
एकमेकां करिती गोष्टी ॥ ऐसियाची पाहों कसंवटी ॥ कीं चरण हाणितां भृकुटी ॥ न वाहे जो ॥५॥
मग तो ब्रह्मयाचा नंदन भृगुनामें तपस्वी ब्राह्मण ॥ तो पाठविला सात्विकगुण ॥ पहावया पैं ॥६॥
प्रथम गेला ब्रह्मस्थानीं ॥ ब्रहयासि हाणावया चरणीं ॥ तंव भृगु दवडिला ब्रह्मगणीं ॥ मारोनियां ॥७॥
मग तो गेला कैलासा ॥ चरणीं हाणावया महेशा ॥ तेथेंही केला कासाविसा ॥ भूतभैरवी ॥८॥
ह्नणोनि गेला क्षीरसागरीं ॥ जेथें निद्रिस्थ असे श्रीहरी ॥ तेथें आला ब्रह्मचारी ॥ वेगवत्तर ॥९॥
तंव द्वारीं होती किंकरें ॥ तीं आड न रिघती त्वरें ॥ वोळखोनियां ब्रह्म पवित्रें ॥ वंदिलें तिहीं ॥१०॥
मग प्रवेशला मंदिरीं ॥ तंव निद्रिस्थ असे श्रीहरी ॥ आणि उत्तरभागीं सुंदरी ॥ कमळजा ते ॥११॥
तळवां ठेवोनियां कमळद्रळ ॥ वरी हरीचें चरपायुगुळ ॥ कमळीं धरोनियां कमळ ॥ संवाहनीतसे ॥१२॥
तयेसि ह्नणे ॠषीश्वर ॥ जागा करीं वो तुझा भ्रतार ॥ तंव ऋषीसि नमस्कार ॥ केला तयेनें ॥१३॥
ह्नणे विष्णु असे हो निद्रिस्थ ॥ आणि आमुचा तूं अतीत ॥ परि निद्राभंगीं असे शस्त्रघात ॥ तुमचेनि मतें ॥१४॥
तंव तेणें भृगुब्राह्मणें ॥ पीतांबर आसुडिला त्राणें ॥ विष्णु हाणितलासे चरणें ॥ हदयावरी ॥१५॥
तेणें चेतला नारायण ॥ दृष्टीं पाहे तंव तो ब्राह्मण ॥ मग उठोनियां सवें चरण ॥ धरी देवो ॥१६॥
हरि ह्नणे गा द्विजवरा ॥ कैसा पावलासि उपकारा ॥ हदय किटलें होते असुरा ॥ मर्दितां माझें ॥१७॥
लक्ष्मीनें चरणीं लाविलें कमळ ॥ त्वां लाविलें पदयुगुळ ॥ परी हदयींचे महाजाळ ॥ विझाले येणें ॥१८॥
तुझेनि गा चरणकमळें ॥ हदयश्रमजाळ निवालें ॥ तरी हें ब्रह्मपद जपमाळे ॥ असावें हदयीं ॥१९॥
मग तो पूजिला ब्राह्मण ॥ ह्नणे तुमचा शिणलासे चरण ॥ माझें हदयरुप पाषाण ॥ लागलें तया ॥२०॥
तुझे पदीचें प्रतिबिंब ॥ हें मज लक्ष्मीपरीस दुर्लभ ॥ ह्नणोनि गुणनाम जाहलें सुलभ ॥ श्रीवत्सलांछन ऐसें ॥२१॥
तरी हें ऐसें गा भारता ॥ श्रीवत्सलांछन लाधलें अनंता ॥ हे श्रीभागवतींची कथा ॥ व्यासवचनें ॥२२॥
परि अनारिसें ब्रह्मपुराणीं ॥ कीं विष्णु होता जळशयनी ॥ तैं वर्जिलीसे शुभकरणी ॥ चतुर्मासींची ॥२३॥
तंव श्रीवत्स नामें ब्राह्मण ॥ जो श्राद्धदेवाचा नंदन ॥ तो स्त्रीविणें असे आपण ॥ जाण राया ॥२४॥
एकदा तो ह्नणे स्वपितरां ॥ मज मेळविजे पैं दारा ॥ तंव ॠषी ह्नणे गा पुत्रा ॥ असे अवरोधू ॥२५॥
हे क्रमिलिया चतुर्मासी ॥ जागृत होईल हषीकेशी ॥ मग तुझे मंगळकार्यासी ॥ होईल रिघाव ॥२६॥
परि तया न धरवे धीर ॥ ह्नणे केव्हां जागेल श्रीधर ॥ ह्नणोनि निघाला वेगवत्तर ॥ जळशयनाजवळी ॥२७॥
तंव विष्णु देखे निद्रिस्थ ॥ मग हदयीं हाणितला चरणघात ॥ तेणें जाहला जागृत ॥ नारायण ॥२८॥
तेचि करुनियां प्रतिपत्तीं ॥ विप्रपद जाहलें गुणकीर्ती ॥ आतां असो हे युक्ती ॥ श्रीवत्सलांछनाची ॥२९॥
तंव रावो ह्नणे गा मुनीश्वरा ॥ तूं ज्ञानबुद्धीचा गाभारा ॥ सर्वप्रश्नांचे प्रत्योत्तरां ॥ निवविलें मज ॥३०॥
परी एक असे जी विचित्र ॥ स्वगुण सांडोनियां हरिहर ॥ वर्णप्रकृतीचे व्यभिचार ॥ जाहले कां ॥३१॥
रुद्र तमोगुण असावा सावळा ॥ आणि विष्णु शुद्ध श्वेतधवला ॥ परि उभयांची प्रकृतिकळा ॥ अनारिसी कां हो ॥३२॥
मग ह्नणे वैशंपायन ॥ रुद्राअंगीं तमोगुण ॥ त्याचेनि ध्यानें नारायण ॥ जाहला नीळ ॥३३॥
आणि शुद्धसत्व शारंगधर ॥ तया चिंतितसे महारुद्र ॥ ह्नणोनि जाहला कर्पूरगौर ॥ नीळकंठ तो ॥३४॥
मागुती ह्नणे नृपनाथ ॥ हा निवडिला जी गुप्तार्थ ॥ परी उभयांमाजी समर्थ ॥ कवण योजिजे ॥३५॥
मग ह्नणे वैशंपायन ॥ हा करुंनये गा प्रश्न ॥ सर्वाभूतीं काय प्राण ॥ भिन्न असे पां ॥३६॥
उभयनेत्रांचे अवलोकनें ॥ कीं शब्द ऐकावया श्रवणें ॥ तेथें परापर लक्षणें ॥ कैशियापरी ॥३७॥
जैशी हरिचरणींची सरिता ॥ ते विशेषें जाहली गा त्रिपथा ॥ तरी गंगोदकाची भिन्नता ॥ बोलवे काई ॥३८॥
सुमनचंदनाची युक्ती ॥ कां कनकरत्नांची दीप्ती ॥ अथवा रविरश्मीची विभक्ती ॥ करावी कवणें ॥३९॥
जो एका स्थापूनि एका निंदी ॥ तो अत्यंत होय अपराधी ॥ जैसा गळखडाचिये भेदीं ॥ नशके मीन आपण ॥ ॥४०॥
शैव आणि दुजे तत्त्ववादी ॥ ते परस्परें गा मंदबुद्धी ॥ दोहींचेही अपराधी ॥ सत्य राया ॥४१॥
जे हरिहरांसि करिती भेद ॥ त्यांसि कोटी कपिलांचा घडे वध ॥ कीं मात्रागमनाचा बाध ॥ घडे तयांसी ॥ ॥४२॥
जैसें स्त्रीनें वधितां भ्रतारा ॥ तरी ते स्वयेंचि मुके सर्वश्रृंगारा ॥ तैसा भेद ह्नणतां हरिहरां ॥ पडे पतनी ॥४३॥
नैवेद्य निर्माल्य पूजा पत्री ॥ जे थोजिली असे ऋषीश्वरीं ॥ ते उल्लंधितां नित्यसहस्त्रीं ॥ पडे प्राणी ॥४४॥
आतां असो हे हरिश्वर ॥ जैसें मुखकमळींचे नेत्र ॥ कीं सोहंहंस प्राणेश्वर ॥ मुखनासिकेचे ॥४५॥
हे भविष्योत्तरीची कथा ॥ तुज श्रुत केली गा भारथा ॥ परी आराध्य इष्ट देवता ॥ पूजाची तुवां ॥४६॥
तंव ह्नणे नृपनाथ ॥ बळदेवाचा कैसा पुरुषार्थ ॥ तो मज करावा जी श्रुत ॥ मुनीश्वरा हो ॥४७॥
मग ह्नणे मुनेश्वर ॥ द्वारके असतां शारंगधर ॥ तंव गेला असे बळिभद्र ॥ गोकुळाप्रती ॥४८॥
तो भेटला यशोदेनंदा ॥ आणि सकळही गोपिवृंदा ॥ मग यमुने आला विनोदा ॥ जळक्रिडेसी ॥४९॥
घेवोनियां रस वारुणी ॥ आणि पुर्वप्रीतीच्या कामिनी ॥ तंव वोढोनि निघालें पाणी ॥ यमुनानदीचें ॥५०॥
ह्नणोनि कोपला बळिभद्र ॥ नदीतळीं घातला नांगर ॥ गोकुळी आणिला प्रत्यक्षाकार ॥ बोध नदीचा ॥५१॥
तंव ते विनवी यमुनासुंदरा ॥ जयजयाजी अष्टमावतारा ॥ जयजयाजी रोहिणीकुमरा ॥ संकर्षणा तूं ॥५२॥
वेगा सोडीं गा वीरा हलधरा ॥ झणी नेसी कां मोहरा ॥ मी जातसें गंगातीरा ॥ पूर्वदिशेसी ॥५३॥
मग तो काढिला नांगर ॥ परि अद्यापि वळलासे कोंपर ॥ आतां आणिकही पुरुषाचार ॥ सांगों तुज ॥५४॥
सुग्रीववानराचा प्रधाम ॥ द्विविद नामें ष्लवंगम ॥ तया असे गा पराक्रम ॥ दहासहस्त्र कुंजराचा ॥५५॥
कृष्णें वधिला भौमासुर ॥ परि हा त्या दैत्याचा मित्र ॥ तो महामारी पेटला वानर ॥ सोरटदेशासी ॥५६॥
तंव कोणे एके ऋतु आहारा ॥ बळराम घेतसे मंदिरा ॥ तो घट हाणोनियां पाथरां ॥ फोडिला तेणें ॥५७॥
मग दोघां मांडली झुंझारी ॥ बळदेव हाणितला उरावरी ॥ अशुद्ध सांडिले मुखरंध्री ॥ अपार तेव्हां ॥५८॥
येरें वानर हाणितला मुसळें ॥ जाणों वज्र गिरीचरी पडिलें ॥ घायें तयाचे शिर घातलें ॥ उदरामाजी ॥५९॥
ऐसा तो द्विविद झुंजार ॥ बळदेवें मारिला महाक्रूर ॥ तो रामावतारींचा वानर ॥ महायोद्धा ॥६०॥
मग नैमिषारण्याभीतरीं ॥ शतयाग मांडिले ॠषेश्वरीं ॥ तेथें बळदेव आला सत्वरीं ॥ यात्रेलागीं ॥६१॥
तंव तो रोमहर्षण ॠषेश्वर ॥ जो तया सूताचा पितर ॥ तो व्यासासनीं पवित्र ॥ बैसलासे ॥६२॥
तो पंडित महावक्ता ॥ तेथें बळदेव आला अवचिता ॥ सर्वी मानिला तत्वतां ॥ परि नुठेचि पुराणिक ॥६३॥
पुराणिकें सांडितां आसना ॥ तरी आयुष्य सरे यजमाना ॥ तें जाणोनि देवकीनंदना ॥ नमानीच तो ॥६४॥
तेणें रागावला संकर्षण ॥ मग दर्भाचा करोनि हल जाण ॥ तेणें हाणिता पंचप्राण ॥ सांडी पुराणिक ॥६५॥
ऐसें जाहलें अनायासीं ॥ ब्रह्महत्या घडली तामसी ॥ मग ऋषीती शापिली द्वादशी ॥ पुराणासि पैं ॥६६॥
रामासि ह्नणती ॠषीश्वर ॥ त्वां केलें गा अपवित्र ॥ तरी ब्रह्महत्येनें निःक्षेत्र ॥ होईल वंश तुझा ॥६७॥
तेव्हां ह्नणे रेवतीपती ॥ मी जाहलों ब्रह्मघाती ॥ तरी या पातकाचीं निर्गती ॥ सांगा मज ॥६८॥
मग ह्नणे पाराशर ॥ इन्वलदानबाचा कुमर ॥ बाष्कळ नामें महावीर ॥ असुरजाती ॥६९॥
तो येतसे पर्वणीप्रती ॥ होमा करीतसे विपत्ती ॥ मूत्रविष्ठेने गा रेवतीपती ॥ अग्नि विझवी कुंडींचा ॥७०॥
तो त्वां वधावा देवगती ॥ तेणे शांत होईल गार्हपती ॥ मग देवगणाची तृप्ती ॥ होईल तेणें ॥७१॥
ऐसा केलिया आचार ॥ तरी तूं होसील गा पवित्र ॥ मग राहविला बळिभद्र ॥ दशरात्री तेथें ॥७२॥
राहोनियां काळवेळीं ॥ बाष्कळ हाणितला मुसळी ॥ भूमीं पाडिला अंतराळीं ॥ जातजातां ॥७३॥
मागुती ह्नणे जन्मेजयो ॥ एक असे जी संदेहो ॥ कीं रामें यात्रेसि जावया उपावो ॥ काय जाहला ॥७४॥
मग ह्नणे वैशंपायन ॥ राया तूं महाविचक्षण ॥ तरी सकळ पुसीचा प्रश्न ॥ सांगों तुज ॥७५॥
कौरवपांडवां जाहला पण ॥ कीं करुं संग्राम दारुण ॥ ह्नणोनि पांडवां दीधला कृष्ण ॥ आणि बळदेवो कौरवांसी ॥७६॥
मनीं विचारी दुर्योधन ॥ की महाबळी रेवतीरमण ॥ आणि आपुला गुरुजन ॥ गदासाधनाचा ॥७७॥
ह्नणोनि आपण घेतला बळिभद्र ॥ पांडवां दीधला श्रीवर ॥ ऐसा करोनियां निर्धार ॥ योजिलें युद्ध ॥७८॥
बळराम करी विचार ॥ कीं आपणा श्रीकृष्ण फळिकार ॥ तरी युद्ध करितां निर्धार ॥ नाहीं जयो पैं ॥७९॥
ऐसियासी कीजे कालवंचना ॥ बुद्धीने निवारुं महाविघ्रा ॥ यात्रे मिषें हरावें लांछना ॥ अपेशाच्या ॥८०॥
मग राम ह्नणे गा दुर्योधना ॥ मज जाणें असे तीर्थभ्रमणा ॥ परि अठरावे दिवशीं कुरुनंदना ॥ येईन सत्य ॥८१॥
असो गेलिया संकर्षणा ॥ कृष्ण ह्नणे गा अर्जुना ॥ राम येई तंव वधीं सैन्या ॥ कौरवांचे ॥८२॥
ह्नणोनि ऐसें गा नरेंद्रा ॥ रामें केली तीर्थयात्रा ॥ आतां चित्त देई पुढारां ॥ अग्रकथेचे ॥८३॥
तीर्थे क्रमोनि बळिभद्र ॥ प्रभासा आला वेगवत्तर ॥ तंव ऐकिला समाचार ॥ कौरवपांडवांचा ॥८४॥
कीं सर्व आटली असे सेना ॥ युद्ध मांडिलें भीम दुर्योधना ॥ मग शीघ्र वोळंगोनि वाहना ॥ आला कुरुक्षेत्रासी ॥८५॥
तंव पांडवांच्या तीन क्षोणी ॥ राहोनि कौरव आटले रणीं ॥ परि दुर्योधन पडला मेदिनीं ॥ गदाघातें ॥८६॥
मग कृपाचार्य आणि बळिभद्र ॥ तिजा अश्वत्थामा द्रोणपुत्र ॥ तयां देखतां धरिला धीर ॥ कौरवरायें ॥८७॥
तयासि पूर्वीचा असे वर ॥ कीं दुःखसुखाचा होईल संकर ॥ तैं प्राण सांडील कलिअवतार ॥ दुर्योधन हा ॥८८॥
दुर्योधन ह्नणे जी संकर्षणा ॥ रणीं आटली आमुची सेना ॥ आतां पंडूचिया नंदना ॥ जाहलें राज्य ॥८९॥
मग बोलिले तिघेजण ॥ पांचही वधूनि पंडुनंदन ॥ आणि संहारोनि सकळ सैन्य ॥ तुज असतां दाखवूं ॥९०॥
ऐसा देखोनियां धीर वेगें निघाला बळिभद्र ॥ करावया पांडवसंहार ॥ जसा रुद्र कल्पांती ॥९१॥
आला जाणोनि बळिभद्र ॥ पांडवांसि पळवी श्रीवर ॥ कीं करावया देवा नमस्कार ॥ गेला रात्रिमाझारी ॥९२॥
भोंवती करोनि गडपौळी ॥ मध्यें पुत्रासि ठेवी पांचाळी ॥ परी तीनक्षोणी महाबळी ॥ असती राखण ॥९३॥
तयां जाणोनियां सुषुप्तीं ॥ तंव पावला रेवतीपती ॥ सवें कृपाचार्य आणि बाळघाती ॥ अश्वत्थामा ॥९४॥
दोघे प्रवेशले आवारीं ॥ बळदेव राहिला असे द्वारीं ॥ मग मांडिली पशुमारी ॥ तीनक्षोणींची ॥९५॥
जे पळत येती द्वारा ॥ ते बळदेव घाली माघारां ॥ जाणों पेटले महामारा ॥ यमदूत जैसे ॥९६॥
ऐसी जों नसरे रजनी ॥ तों वधिल्या तीनक्षोणी ॥ आणि पांडवांच्या उपलक्षणीं ॥ वधिले पांचाळीपुत्र ॥९७॥
आतां असो हे भारती ॥ हे कथा कथणें आहे पुढती ॥ राया सांगीतले संकलितीं ॥ चरित्र बळदेवाचे ॥९८॥
आणि दुर्योधनाची कुमरी ॥ ते सांबें धरिली स्वयंवरीं ॥ तैं उच्चाटिली हस्तनापुरी ॥ हलधर देवें ॥९९॥
तें अद्यापि असे वक्र ॥ गंगातटीं हस्तनापुर ॥ आणिक ऐकें गा चरित्र ॥ बळदेवाचें ॥१००॥
रुक्मया मारिला बळिभद्रें ॥ तें ऐकें गा सविस्तरें ॥ जैसें क्षीरासि मर्दिता शंकरें ॥ विषचि ठेलें ॥१॥
तंव राजा ह्नणे भारत ॥ हा अपूर्व जी काय दृष्टांत ॥ कीं विंझूणा वारितां केवीं मारुत ॥ माजी अग्नी प्रवेशला ॥२॥
मग ह्नणे वैशंपायन ॥ कृष्णें विटंबिला भीमकनंदन ॥ यास्तव तेणें धरिला साभिमान ॥ न रिघे नगरीं ॥३॥
भीमकीसी जाहले पुत्रपौत्र ॥ परी भेटला नाहीं सहोदर ॥ तंव नातें दुणावी परस्पर ॥ श्रीकृष्णदेवो ॥४॥
भीमकीची कन्या चारुमती ॥ ते दीधली सुमनकीर्तिप्रती ॥ तो होत असे बंधुगोती ॥ रुक्मयाचा ॥५॥
आणि रुक्मयाची कुमरी ॥ रोचना नामें रुपें गौरी ॥ ते मेळविलीसे नोवरी ॥ अनिरुद्धासी ॥६॥
सकळ घेवोनि अंतःपुरां ॥ सवें कुमरी आणि कुमरां ॥ कॄष्ण आला कौंडण्यपुरा ॥ वर्‍हाडिकेसी ॥७॥
सुमुहूर्ती लागलें लग्न ॥ तीन दिवस जाहले पूर्ण ॥ परि अवचित एक विघ्र ॥ उदेलें मंडपीं ॥८॥
बळभद्र होता जानवसां ॥ तेथें रुक्मियानें धाडिला संदेशा ॥ कीं वेळ क्रमावया हषीकेशा ॥ पाठविजे बळदेवो ॥९॥
सहजें क्रमावया दिवसा ॥ खेळावया सारिफांसा ॥ मग व्याहिपणाचेनि आशां ॥ श्रीकृष्णें पाठविला तो ॥११०॥
परि कलिंगादि राजे समस्त ॥ त्यांहीं मांडिलें एकमत ॥ कीं कपटफंशांहीं जिंकिजे जैत ॥ सकळ आपण ॥११॥
येरव्हीं समरंगणी भिडतां ॥ बळदेव नागवे आह्मां समस्तां ॥ तरी ऐसी करोनियां वार्ता ॥ मांडिला पट ॥१२॥
तंव ते सहजें कपटफांसे ॥ बळदेव वोडवी हरीचेनि आवेशें ॥ सर्व हारविलें परी संतोषें ॥ न पडे डावो ॥१३॥
ऐसें जाणोनियां हासती ॥ ह्नणती हारविलें गा यादवपती ॥ तें ऐकोनि उपजे खंतीं ॥ बळदेवातें ॥१४॥
तंव बोलिला सारथी ॥ कीं आपुले फांसे व्याजी हातीं ॥ ते फांसे ढाळितां जिती ॥ आली यादवासी ॥१५॥
उत्कर्षे देखिलें यादवकुमरें ॥ परि वोढोनियां फांसे करें ॥ राव ह्नणती भीमककुमरें ॥ जिंकिला डाव ॥१६॥
तो एकला ते सकळ ॥ हांसोनि बोलती बरळ ॥ तंव वाचा जाहली मंजुळ ॥ अंतराळीं ॥१७॥
तुह्मी सकळ रे अनृत ॥ बळदेवें जिंकिला डाव सत्य ॥ मग कलिंगाचे उडविले दांत ॥ कपटफांसे ढाळितां ॥१८॥
अनुपम कोपला रेवतीपती ॥ सारिपात घेतला हातीं ॥ रुक्मया हाणिला निर्घाती ॥ मस्तकावरी ॥१९॥
जाणों वाजले गिरिकूट तैसें वाजिन्नलें उद्भट ॥ मस्तक जाहलें शतकुट ॥ रुक्मयाचें ॥१२०॥
तंव जाहला हाहाःकार ॥ मग खांदी घेतले मुसळ नागर ॥ पुढें करोनियां कन्यावर ॥ आला बळदेवो ॥२१॥
इकडे करावयालागीं उटणीं ॥ सवें सोळासहस्त्र सुवासिनी ॥ घेवोनि येतहोती रुक्मिणी ॥ बंधुमंडपासी ॥२२॥
जंव ऐसें जाहलें विचित्र ॥ तंव सोहळे राहिले समग्र ॥ मग निघाले यादवकुमर ॥ द्वारकेसी ॥२३॥
जरी भीमकींचें राखिजे चित्त ॥ तरी बळदेवो दूषिजे हें अनुचित्त ॥ ह्नणोनि कृष्ण गेला न पुसत ॥ रैवताचळासी ॥२४॥
आतां असो हा बळिभद्र ॥ सकळ दाविला विचार पृथ्वी उचली तया दर्दुर ॥ दडपी कैसा ॥२५॥
हा आठवा अवतार ॥ जयदेवमताचा विचार ॥ तथें प्रथम पदीं हलधर ॥ बोलिला असे ॥२६॥
आतां याचिये पुढील कथा ॥ वैशंपायन सांगेल भारता ॥ तें ऐकावें सकळ श्रोतां ॥ ह्नणे कृष्णयाज्ञवल्की ॥२७॥
इति श्रीकथाकल्पतरु ॥ चतुर्थस्तबक मनोहरु ॥ बळदेवआख्यानविस्तारु ॥ पंचदशोऽध्यायीं सांगितला ॥१२८॥
॥ श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥